در استیضاح، کفه قدرت به نفع کیست؟

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، یکی از مخاطبان در یادداشتی نوشت:

آنچه که تاکنون مسلم است این است که از ۱۱ عضو شورا تنها ۵ نفر عضو شورا حامی علوی و مخالف استیضاح هستند؛ رضا عاشری، مجید عزیزی، سید حسین رضویان، هادی رمضانی و نادر حسینی.

از این بین پنج نفرشان به صورت تشکیلاتی از چهره‌های سرشناس جریان سیاسی قدرتمند فعلی کشور محسوب می‌شوند. جریانی که هم مجلس در اختیارشان هست هم دولت و هم رابطه بسیار خوبی با نهادهای مهم و تاثیرگذار کشور دارند.

سال‌ها در جریان اصولگرایی کار کردند و در سن میانسالی توانستند پله‌های ترقی سیاست را طی کنند و اکنون عضو شورا شده‌اند و رابطه بسیار خوبی با نهادهای قدرت و چهره‌های سیاسی مهم استان دارند. اما در طرف دیگر استیضاح اگرچه به لحاظ کمی تعدادشان بیشتر است اما وزنه سیاسی پایین‌تری نسبت به این گروه دارند.

اگر مخالفان استیضاح و موافقان صریح و باثبات استیضاح مانند کارگرنیا را کنار بگذاریم باید ببینیم که آن دو سه نفر عضو مردد شورا کدام سمت سیاسی را انتخاب می‌کنند؟ اکثریت عددی موافق استیضاح را یا اقلیت فعلی اما مرتبط با لایه‌های قدرت را؟

حقیقت آن است که اگر هر تغییری هم در ساختار قدرت ایران بیافتد بعید است که اصلاح طلبان و اعتدالیون و احمدی نژادی‌ها دوباره برسرکار بیایند. قدرت حداقل در چند سال اخیر دست کسانی خواهد ماند که اقلیت مخالف استیضاح در زمره تشکیلاتشان قرار دارند. حال باید دید که آن چند عضو مردد شورا آینده سیاسی و مدیریتی‌شان را قربانی اهداف دیگری خواهند کرد؟

اگر دلیلشان منافع شهر و مردم باشد که قطع به یقین صحت ندارد چون همانطور که در یک دهه اخیر رشت هر سال یک شهردار به خود دید شهردار بعدی هم بدتر از شهرداران گذشته نشود بهتر از آن‌ها نخواهد بود پس باید منتظر ماند تا فهمید اگر اعضای مردد به نفع استیضاح رای دهند چه منفعتی بالاتر از امتیازات سیاسی در آینده خواهند برد؟ یا اینکه ناآگاهانه دست به خودکشی سیاسی خواهند زد چون با بی‌تفاوتی مردم در شرایط فعلی ماندن این اعضا در قدرت و سطوح سیاسی ربط مستقیمی با انتخاب چند روز آینده‌شان خواهد داشت. اینکه طرف اقلیت قدرتمند باشند یا اکثریت متزلزل؟