دوبیتی های استاد گرگین پنجره جدیدی به سوی شعر شرق گیلان باز کرد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا استاد احمد گرگین، شاعر و ترانه سرای رودسری امروز بر اثر بیماری دعوت حق را لبیک گفت و به دیار باقی شتافت.

سید علی شفیعی، ادیب و شاعر گیلانی عمر پربار استاد گرگین را سراسر عشق و ادب و عرفان دانست و اظهار کرد: استاد گرگین یک شخصیت فرهنگی داشت و سال ها زبان فارسی و انگلیسی تدریس می کرد لذا پیوند ایشان با حوزه ادبیات عمیق بود.

وی با بیان اینکه اشعار استاد گرگین بیشتر شخصی و واگویه های قلبی ایشان بود، تصریح کرد: استاد حوزه شعر را در ابتدا با شعرهایی به لهجه غرب گیلان آغاز کرد و سپس سرودن اشعار فارسی را با جدیت دنبال کرد، اما ارتباط ایشان با نسل جوان و ادبیات امروز باعث شد سروده هایش از زبان کلاسیک فاصله بگیرد و به زبان نو نزدیک شود و اشعارش انسجام یابد.

شفیعی ادامه داد: استاد گرگین با زبردستی و توانمندی هرچه تمام تر در حوزه گفتار گیلکی به سرودن دوبیتی با لهجه گیلکی رودسری گرایش پیدا کرد و رویکرد ایشان عاشقانه – عارفانه بود.

این شاعر گیلانی، با بیان اینکه دوبیتی های استاد گرگین خیلی زود جای خودش را در بین اهالی شعر و ادب باز کرد، گفت: سروده های استاد گرگین به شدت مورد توجه مخاطبان قرار می گرفت،زیرا دقیق، شفاف، مخیل و زیبا بود و لذا کمتر مراسم ادبی و شب شعری بود که از استاد دعوت نمی کرد، اما ایشان به سبب خضوع و خاکی بودن کمتر در مجامع ادبی حضور می یافت.

وی با تاکید بر اینکه دوبیتی های استاد گرگین پنجره جدیدی به سوی شعر شرق گیلان باز کرد، افزود: استاد آثار بی نظیر و در خور توجهی در غزل های فارسی دارد، اما هیچ وقت آثارش منتشر نشد.شاید یکی از دلایل عدم انتشار آثار استاد، تنوع موجود در حوزه رسم الخط گیلکی و مسائل مربوط به چاپ باشد.

شفیعی، درون گرایی، حجب، ادب و عزلت نشینی را از جمله ویژگی های شخصیتی استاد گرگین دانست و اضافه کرد: داغ از دست دادن دو فرزند جوان تاثیر عمیقی بر زندگی استاد گذاشت؛ به ویژه اینکه دختر مرحومه ایشان نیز از نبوغ شعری برخوردار و انیس و مونس پدر بود.

شاعر و ترانه سرای رودسری، بی توجهی به گنجینه های گوهربار شعر و ادب در زمان حیاتشان را بلای دامن گیر فرهنگ در بین مسئولان دانست و خاطرنشان کرد: استاد گرگین در دهه آخر حیاتش خانه نشین شده بود، اما متاسفانه در دوران زندگی اهالی فرهنگ، ادب و هنر به فکر آنان نیستیم و در فراغ آنان می سوزیم.