مردم یا اقتصاد؟ مساله این نیست؟

دکتر رضا سیف پور

پژوهشگر رسانه و اقتصاد سیاسی

سالهاست که دیگر حتی در نظام اداری کشورهای درحال توسعه، کسی از «منابع انسانی» حرفی نمی‌زند. اکثر دولت‌ها به این حقیقت دست یافته‌اند که کارمندان، کارگران، دانشجویان، دانش آموزان و در کل آحاد جامعه مهمترین «سرمایه انسانی» یک مملکت محسوب می‌شوند ولذا حاضر نیستند سرمایه‌های انسانی خود را به راحتی در خطر بیاندازند. اینجا جای بحث در مورد رفتارگذشته مان نسبت به سرمایه‌های به حق این مملکت یعنی نخبگان، هنرمندان، کارآفرینان و غیره نیست و البته امیدوارم از فردای عبور از برزخ کرونا، این را در دستور کار اصلی خود قرار دهیم با این وجود حالا که دولت محترم در اتخاذ «استراتژی مقابله با کرونا» حتی در درون خود به یک وحدت نظر نرسیده و قصد دارد تا با طرح به اصطلاح «فاصله گذاری هوشمند» عملاً شعار «درخانه بمانیم» را بی فایده جلوه دهد، جا دارد به این سؤال مهم بیاندیشیم که امروز برای ما کدامیک اهمیت بیشتری دارند؛ حفظ سلامت همه جانبه «مردم» یا جنبه‌های مختلف «اقتصاد»؟ اما قبل از پاسخ به این سؤال خوب است منصفانه از خود بپرسیم؛ طی سالهای اخیر، مگر رشد اقتصادی کشور ما چقدر بود که حالا برای همین چند ماه پیش رو تا این حد نگران هستیم؟ آیا برای کشوری مثل ایران که در شرایط تحریم قراردارد، هیچ عاملی در توسعه اقتصادی، مهم‌تر از سرمایه انسانی وجود دارد؟ وقتی به این دو سوال خوب دقت می‌کنیم نمی‌توانیم منطق دولت محترم را در تعلل برای قرنطینه عمومی ویا تعطیلی ادارات و بخش‌های غیرضروری اقتصاد درک کنیم. این باعث می‌شود که دو احتمال در ذهن قوت گیرد. اول اینکه دولت محترم نمی‌خواهد هزینه مادی تأمین زندگی اقشار کم درآمد در شرایط قرنطینه کامل را متحمل شود و دوم اینکه دولت در فکر اجرای استراتژی مهار کرونا از طریق همه گیری سریع بیماری است.

من به سهم خود به عنوان یک شهروند نگران این فقدان برنامه ریزی منسجم در دولت، برای اجرایی نمودن استراتژی مهار بیماری کرونا هستم و پیشنهاد می‌کنم مسئولین محترم در شرایط فعلی با مردم صادق‌تر باشند. مردم ما بارها نشان داده‌اند که درشرایط سخت درکنار همه دولت‌ها مانده‌اند و حالا نوبت دولت است. شرایط سخت اقتصادی مملکت در دوران دفاع مقدس و مجاهدت این مردم چیزی نیست که از یادها برود. همین حالا هم آنهایی که کنار مردم ایستاده‌اند، آن سود جویانی نیستند که ماسک و موادضدعفونی را بطور رسمی با پنج تا ده برابر قیمت وارد بازار کرده یا صادر می‌کنند. مردم ما قدردان خیرین و انسان‌های نیکوکاری هستند که یک ماه است پشت چرخ خیاطی ساده نشسته‌اند و برای آنها به رایگان ماسک می‌دوزند. این مردم قدردان عالمان، دانشمندان و متخصصان خود هستندکه در زمان ناپدید شدن خیلی از مدعیان، درکنارشان ایستاده‌اند و در بیمارستان‌ها و مراکز تحقیقاتی تلاش می‌کنند تا سلامتی را به جامعه هدیه کنند و قطعاً در صورت حمایت دولت و حضور پر رنگ‌تر نمایندگان در میدان، تمام قد پای کار می‌ایستند.

در نهایت باید یاد آوری کنم، اگر دولت محترم، تحت پروتکلی منسجم، با قید توجه به ضرورت فعالیت دستگاه‌های مرتبط با نیازهای اولیه جامعه، دستور قرنطینه عمومی اعلام دارند حداقل از محل صرفه جویی مبالغ مأموریت‌ها و اضافه کاری‌های پرداختی به کارکنان بخش دولتی و خصوصی و از محل صرفه جویی هزینه‌های مختلف انرژی و سوخت، می‌تواند به راحتی هزینه حمایت از تمام خانواده‌های بی بضاعت، کارگران روزمزد، کاسبان دستفروش و غیره را به شکلی آبرومندانه تأمین کند و شک ندارم که در چنین شرایط بحرانی اگر مردم مسئولان را در کنار خود و هم سطح خود ببینند حاضرند تا هر زمان که لازم باشد، با محدودیت‌هایی اینچنین بسازند. حالا وقت پاسخ به همان سؤال اول است؛ مردم یا اقتصاد؟ مساله این است؟

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.