روز خبرنگار، روز از خود نوشتن

ام البنین فتوحی

روز خبرنگار برای خبرنگاران همان مفهومی دارد که در پایان سریال های دنباله دار می نویسند و این داستان ادامه دارد. ۱۷ مرداد که می شود مسئولین یادشان می افتد که چه کسانی زحماتشان را به گوش مردم می رساند. اینجا رسانه از دیدشان می شود پل ارتباطی میان مردم و مسئولین اما به محض دست به نقد شدن البته نه آن نقد که مفهوم ریال و تومان دارد بلکه بیان نقاط ضعف و کارهایی که می توانستند مسئولان عزیز انجام دهند و ندادند و اینجاست که می شوند شبه رسانه ای که اخلاق رسانه ای را رعایت نمی کنند و به دنبال آن شکایت پشت شکایت و کشاندن رسانه و خبرنگار به میز محاکمه !
دردسرهای خبرنگار تمامی ندارد البته این انتخاب خودش است که چنین حرفه ای را برگزیده شغلی که شغل محسوب نمی شود و امنیتی برایش وجود ندارد فقط نام دارد و نان هیچ !
تنویر افکار عمومی، جلوگیری از تشویش اذهان عموم، تحلیل وضعیت گذشته و حال و آینده جامعه، تقریر واقعیتها به دور از احساسات و وابستگی سیاسی و… را میتوان رسالت اصلی رسانه و خبرنگار نام برد.
17 مرداد به پاس شهادت خبرنگاری بود که در دل جنگ و آتش رسالتش را تا آخرین لحظه کنار نگذاشت و می توان به جرات کارش را با دهقان فداکار همتراز دانست. قصه شهادت شهید صارمی، خبرنگار خبرگزاری ایرنا ابتدای سخنرانی همه مسئولین از رده بالا تا به پایین است و به گونه ای تعریف می کنند که گویی صارمی یک نفر بود و دیگر مانند ایشان نیست البته شهادت قسمت همه نخواهد شد اما جهاد در راه احقاق حق مردم که همان فرمان خداست مهمترین اصل کار خبرنگاری است. هنوز هم مثل شهید صارمی هستند که دل به خطر بزنند اما گم نامند. خبرنگارانی که در روزهای کرونایی دل به خطر زدند و برای آگاهی بخشی از این خطر نامرئی از جان خود گذشتند.
متاسفانه هیچ حمایتی از خبرنگاران نمی شود و با آنکه مسئولان می دانند این حرفه از نظر مادی و پوشش بیمه ای کاملا بدون حمایت هستند برای جبران خسارت وارده به آنها قدمی اساسی برنداشتند و گویی خبرنگاران برای تفریح و جنونی که در وجودشان است به دنبال خبرنگاری رفته اند؟!
جایگاه خبرنگار بسیار رفیع است شاید از لحاظ مالی، حقوق و مزایای این قشر خوب نباشد ولی عشق به این‎کار دلیلی شده که در راستای پیشرفت، توسعه و اطلاع‎رسانی گام برداریم و بی‎خیال مشکل‎های روزمره فقط به رسالت‎مان فکر کنیم و قلم بزنیم.
در این روز هر کس که ما را می‎شناسد و خبرنگار حساب‎مان می‎کند، پیامک تبریک می‎فرستد، بدون این‌که از دردهای ما اطلاع داشته باشد دردهای قشر خبرنگار زیادند و گوش شنوا کم !؟
خبرنگاران حتی در روزی که متعلق به خودشان است مظلوم می مانند و انگار دادن کارت هدیه چند هزارتومانی اداره شان می تواند جبران زحماتشان را کنند.جالب این است که چند سالی پویشی با این عنوان که هیچ مسئولی حق سخنرانی در نشست های تجلیل از خبرنگاران داشته باشند راه افتاد که عده ای به این پویش می پیوندند و هم عده ای از مدیران نیز این فرصت در میان خبرنگاران بودن را غنیمنت می شمارند برای بیان عملکردهایشان. جالب است که همیشه عنوان شده در روز خبرنگار تکریمشان کنید اما متاسفانه هنوز شاهد بی حرمتی برخی از ادارات به این قشر زحمتکش هستیم نمونه بارز ان پیامکی بود که چند روز پیش برای خبرنگاران ارسال شد با این مضمون که هنگام شرکت در مراسم روز خبرنگار بخشی از خبرهای کارشده اداره مربوطه به همراه فاکتور همراه خود داشته باشید!؟ یعنی اگر اینها رو همراه نداشته باشید توقع تجلیل نباید داشته باشید. متاسفانه برخی از مسئولین، خبرنگار را ابزاری برای رشد و شکوفایی خودشان می دانند که نهایت با یک کارت هدیه از وجودشان تقدیر کنند.
اما خبرنگار هیچ گاه در برابر ناملایمتی ها عقب نخواهد کشید و با تنها سلاح خود که قلمش است ابتدا دردهای جامعه را بیان می کند و ۱۷ مرداد ماه هر سال از دردهایش می نویسید تا شاید جایگاه موثر خودش به جامعه را بشناساند البته همانطور که ابتدا گفتم این داستان ادامه دارد…