یکی از نشانه های آخر الزمان در بیان آیت الله بهجت

به گزارش دیار میرزا قسمتی از سخنان آیت الله بهجت با موضوع لزوم همدردی با مردم و مومنان و نیز یکی از نشانه های ظهور حضرت ولی عصر(عج) را به نقل از پایگاه اطلاع رسانی وی بخوانید.

سعدى مى گوید:
بنى آدم اعضاى یکدیگرند – که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوى به درد آورد روزگار – دگر عضوها را نماند قرار
مرحوم حاج شیخ عبّاس قمى در سفینه البحار روایتى نقل مى فرماید که گویا این شعر اقتباس از آن است.(۱ )
اگر کسى در امثال و حِکَم و اشعار تتّبع کند، مى تواند مجموعه ى بزرگى از آثار جمع آورى نماید. در روایت این مضمون آمده است که:

گاهى مؤمن به غصّه و اندوه مبتلا مى شود و سبب آن را نمى داند. سبب آن ابتلا مؤمن دیگرى است به بلایى در اقصى نقطه هاى عالم. و گاهى رفع بلا از او، موجب شادى مؤمنین دیگر است. و گاهى یک مؤمن موجب رحمت و برکات براى مؤمنین دیگر مى شود.

آیا با این همه بلاها که براى مسلمانان به خصوص براى شیعه وارد مى شود، ما نباید هیچ غم و اندوه داشته باشیم؟ آیا باید بى تفاوت باشیم؟! یا باید حال ما در نگرانى و ناراحتى مثل این باشد که بلا بر سر خود ما مى بارد؟!

یکى از علایم آخرالزّمان و قیام و ظهور حضرت مهدى ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ آن است که: «عِنْدَ قَسْوَهِ الْقُلُوبِ» هنگام سنگدلى مردم. (۲)

در توقیع شریف به نقل از حضرت حجّت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ به این صورت آمده است: «وَ ذلِکَ بَعْدَ طُولِ الاْءَمَدِ وَ قَسْوَهِ الْقُلوُبِ وَامْتِلاءِ الاْءَرْضِ جَوْرا.»؛ (ظهور بعد از گذشت زمان طولانى و سنگدل شدن مردم و پُر شدن زمین از ستم، خواهد بود.) در هر حال، با ما اتمام حجّت کرده اند که اگر در این زمان تکلیف خود را بدانیم و بدان عمل نماییم، باید از خوشحالى کلاهمان را به هوا بیندازیم، و در مواردى که اصالت برائت جارى نیست ـ مثل موارد دِماء و اموال خطیره و اَعْراض، و اسلام و ضروریات دین ـ به احتیاط عمل کنیم.

پی نوشت ها:

۱. تا آن جا که ما تفحّص کرده ایم، این مضمون به صورتهاى مختلف در جوامع روایى آمده است، ولى در همه ى آنها سخن از مؤمنان است، نه همه ى انسانها و بنى آدم. بنابر این، این روایات بیانگر ارتباط روحى شدید میان خصوص مؤمنان مى باشد، نه همه ى انسانها. ر.ک: اصول کافى، ج ۲، ص ۱۶۶؛ بحارالانوار، ج ۲۰، ص ۱۲۷؛ ج ۵۸، ص ۱۴۸ و ۱۵۰؛ ج ۷۱، ص ۲۳۴، ۲۶۸، ۲۷۴، ۲۷۷ و ۲۸۰ ؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۱۷ و ۴۲۴.

۲. ر.ک: بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۶۳؛ ج ۵۲، ص ۱۵۱؛ ج ۵۳، ص ۳۱۸؛ احتجاج، ج ۲، ص ۴۷۸؛ اعلام الورى، ص ۴۴۵؛ خرائج، ج ۳، ص ۱۱۲۹؛ الصراط المستقیم، ج ۲، ص ۲۳۶؛ غیبه الطوسى، ص ۳۹۵؛ و کمال الدّین، ج ۲، ص ۵۱۶.

منبع: پایگاه اینترنتی مرکز تنظیم و نشر آثار آیت الله بهجت