یک تَن از ۳۱۳

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، آرش جوهری در یادداشتی نوشت:

القصه در این “زمانه پر نیرنگ”
یک کشته به نام به که صد زنده به “ننگ”

در ساعت یک و بیست دقیقه بامداد جمعه ۱۳ دی ۱۳۹۸ پس از بارش موشک‌های رها شده از بالهای کرکسهای رژیم بزدل، بی ریشه و تروریست ایالات متحده شیطان، نخل بلند قامت مقاومتی در خاک عراق سرزمین امیرالمومنین (ع) بر زمین افتاد که شاخه‌های ایستادگی در برابر دشمن و مردانگی اش قلب آسمان را می شکافت و تا انتهای جهان ادامه می‌یافت.

قاسم سلیمانی فرزند صالح دیار کریمان، فرمانده مقتدر و نترس سپاه قدس جمهوری اسلامی ایران بعد از عمری مبارزه در راه خدا و در مسیر حق علیه باطل با هدف حمایت از مظلومان و به خاک مالیدن پوزه تروریست های تربیت شده دشمن بزدل مثلث آمریکایی، وهابی و عبری در جبهه های غرب آسیا در نهایت همانند سیاوش درقلب شراره های آتش بر ندای حق لبیک گفته و بر خاک شهادت بوسه زد.

فرمانده سلحشوری که تنها یکی از هزاران خدماتش به انقلابمان در طول فرماندهی ۲۰ ساله در سپاه قدس، محقق کردن آرمان بسیج جهانی مستضعفین و در فرجامش نابودی خطرناک‌ترین غده های چرکین دست پرورده حکومت‌های تروریست پرور ایالات متحده، رژیم غاصب و رو به نابودی صهیونیستی و متحدان روباه صفت وهابی_خلیجی آنها یعنی خلافت ابوسفیانی صهیونیستی “داعش” از قلب سرزمین‌های اسلامی بود.

آری! قلم زدن در سوگ چنین سرداری که دلها را ربوده بود عملی سخت و دشوار است.

در این روزهایی که نزدیک به دو سال از شهادت سردار دل های یک ملت می‌گذرد تنها تسلی خاطر برای دلهای داغدیده و غرور له شده یک ملت پایان زمان انتظار برای انتقام سخت از بزدلانی بوده که انصافاً جفا در حق حیوانات است که اگر این دشمنان را با صفات آنان توصیف کنیم.

سردار سپاه ثارالله (ع) امروز بیش از همیشه حیات دنیوی اش در تپه های ماهور دشت عباس و ساحل کرخه نور، در بلندی‌های سومار و بیابان تشنه کوشک و جلگه های شرجی اروند و کارون و دشت شلمچه زنده است و با شقایق‌های فکه نفس می کشد…

حاج قاسمِ ما، در تمام قطرات اشک تک‌تک مادران، خواهران و همسران داغ دیده از تیغ بی رحمی آدم خواران دست پرورده مدنیت وحشی پرور کافران همواره جاری و روان است.

حاج قاسم ما امروز در لبخند تمام کودکان یتیم و ستم دیده نُبُّل و الزهرا زنده است و نفس می‌کشد.

در روزگاری که برخی‌ها تاریخ را فراموش کرده و نظام جمهوری اسلامی ایران را با حکومت بی‌غیرت پهلوی که بحرین را از خاک وطن جدا کرد اشتباه گرفته‌اند، نکاتی را بار دیگر باید یادآور می شویم.

اینجا سرزمین شیران و ما شاگردان مکتب سلیمانی هستیم، داغی که بر دلمان هست را تا دیدار معبود به یادگار داریم و برای حفظ تمامیت ارضی کشورمان عاشقانه خون می دهیم.

اینجا خاک ۱۷۵ قهرمان باغیرت است که در کربلای چهار با دستان بسته و زنده برای آزادگی و آزادی ملت به آغوش خاک پر کشیدند و امروز همه ما بدهکار شهدایی هستیم که در اعماق دریا با دستان بسته به اوج رسیدند و بدا به حال ما که با دستانی باز غرق در زندگی دنیایی بوده و به اوج رسیدن برایمان محال است.

نه شعار می‌دهیم و نه جو گیر شدیم! نه آنقدر کور که حقوق های نجومی و دو تابعیتی بودن بعضی مسئولان را نبینیم!
ولی نه جایی خواهیم رفت و نه این خاک ارث پدری شما هست…
ما مردم ایران هستیم و روی این خاک از خیلی ها بیشتر غیرت داریم و برعکس شما هیچ وقت به آن پشت نمی کنیم ،
ما هیچ وقت یادمان نمی رود که برای حفظ ذره ذره و سانت به سانت این مملکت چه خون ها داده شده و چه گل ها پرپر شده،
آنها زنده به گور نشدند، این ما هستیم که زنده به گوریم وگرنه آنها زنده ترین شاهدان عالمند…
قرار بود راهت را ادامه دهیم! ای شهید ببخش که املایمان ضعیف بود و راحت ادامه می دهیم…

در گام دوم انقلاب رهنمود‌های فرزند صالح منتقم صاحب الزمان (عج) را در قلب و روح خود میخکوب کرده و جملاتی را از ما به یادگار داشته باشید!
گذشت دورانی که زالو صفتان خندان بی ریشه برای صرفه و صلاح اهداف خود، ابایی از قربانی شدن سربازان این مملکت نداشتند و مردان میدان را وسیله‌ای برای دیپلماسی می دانستند…

لعنت به بی غیرتانی که همواره در لباس های اتو کشیده و در قامت مسئول، تیشه به ریشه این خاک زدند و کمر مردم را در برابر مشکلات خم کردند.

لعنت به کسانی که به خون دل های پیر جماران و خون های پاک مردان خدا خیانت کرده و تنها افتخارشان انگلیسی را بهتر از فارسی صحبت کردن دانستند.

اینجا ایران پهناور اسلامی است نه همسایه ای که شرافت خود را به پول می فروشد، اگر امروز رئیس جمهور کشور بدون تاریخی که روزگاری خاک وطن بود با هاروپ های رژیم صهیونیستی عکس یادگاری می‌گیرد، اگر رئیس جمهور همسایه وقت خود را با چاپ نقشه های جعلی قومیت گرایی و تجزیه طلبی گذرانده و شتاب زده سعی در تحریف تاریخ دارد و یادش رفته که در زمان بحران کودتا در کشورش، تنها ایران مردانگی اش را ثابت کرد، اگر امروز کشورهای حاشیه خلیج همیشه فارس از گاو شیرده آمریکا بودن ذوق زده هستند و همسایگانی گاها سست عنصر و زالو صفت داریم، قطعاً از خوف وجود یک کشور مقتدر و ملتی متحد با رنگین کمانی از قومیت ها دوشادوش یکدیگر به نام جمهوری اسلامی ایران است ولی این بار شمشیر ابن ملجم زمانه فرق علی را نخواهد شکافت چرا که اینجا کوفه نیست!

اینجا سرزمین فرزندان خمینی و شاگردان مکتب سلیمانی‌ها است،

اینجا نسل به نسل بوی شهادت را از رئیسعلی دلواری ها، میرزا کوچک خان ها، آوینی، چمران، همت، باکری، دوران، فکوری، جهان آرا، فهمیده، کاظمی، همدانی، متوسلیان، صیاد شیرازی، بابایی، حق بین و سلیمانی ها گرفتیم و حججی ها و لندی ها را پرورش دادیم،

غم نیست که قاسم سلیمانی رفت!
ما را بکشید زنده تر می گردیم…

این کشور سال هاست که منتظر ظهور منتقم برای رهبری فریاد “یا لَثاراتِ الحسین است”

اللهم عجل لولیک الفرج

آرش جوهری

دی ماه ۱۴۰۰ هجری خورشیدی