مردم رشت در انتخابات به اصلاح طلبان« نه» گفتند؛ نقطه سرخط

شکست اصلاح طلبان در انتخابات شورای اسلامی شهر رشت برای همه قابل پیش بینی بود جز خود اصلاح طلبان. از روزی که لیست اصلاح طلبان موسوم به لیست امید رشت منتشر شد، هرکسی که آشنایی مختصری با فضای سیاسی جامعه داشت به راحتی متوجه می شد که سقف رأی آوری چنین لیستی نهایتا همین سه کرسی خواهد بود که نصیب اصلاح طلبان شد. بماند که در باره نسبت رأی آوری سه کاندیدای برنده لیست امید به وزن سیاسی لیست اما و اگر وجود داشت، اما اگر این شبهات را هم نادیده می گرفتم به راحتی می شد پیش بینی کرد که به قول معروف که شانس اصلاح طلبان همین است که نصیب شان شده است.
اما شکست اصلاح طلبان در انتخابات شورای شهر باعث غافلگیری آن دسته از فعالان اصلاح طلب شد که پشت این لیست ایستاده بودند. چند روزی زمان برد تا زعمای قوم اصلاح طلبان در رشت به خودشان بیایند و دربارهٔ شکست شان اظهار نظر کنند.
اما واقع بینانه ترین تحلیل اصلاح طلبان منحصر به این گزاره شد که اصلاح طلبان باید در فرصتی مناسب دربارهٔ دلایل شکست لیست امید فکر کنند. البته تقریبا هیچکدام از اصلاح طلبان که در این مورد اظهار نظر کرده اند حاضر نشده اند از کلمهٔ «شکست» استفاده کنند. انگار که اگر از این کلمه استفاده نکنند می توانند در این واقعیت مسلم دست ببرند که شکست خورده اند. این لیست پر سر و صدا که دو پینگ «تکرار» را هم همراه خودش داشت، در روزی که کاندیدای اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی رسیده، تنها سه کرسی در شورای یازده نفره به دست آورد؛ اگر نام این اتفاق شکست نیست، پس شکست چه معنایی دارد؟
در یکی از آخرین اظهار نظرها، یکی از کاندیداهای اصلاح طلب شکست خورده در بیانیه ای به تحلیل آرای لیست امید پرداخته است. عبدالرضا ابراهیمی، دبیر حزب اتحاد ملت در گیلان در بیانیه ای که برعکس مصاحبه های اخیر او، انصافا لحنی امیخته با متانت دارد، دربارهٔ شکست خود و بقیه ناکامان لیست امید لب به سخن گشوده است.
ابراهیمی می گوید که تک تک آرای او با «ندای قلبی» و نه «وعده های قلبی» بر تعرفه ها نقش بسته است. مشخص نیست کاندیدایی که معترف است بر اساس گفتمان اصلاح طلبی در انتخابات شرکت کرده، چطور به رأی آوری با «ندای قلبی» افتخار می کند. اصلا «ندای قلبی» یعنی چه؟ یعنی به مردم الهام شده که به او رأی دهند؟ مگر غیر از این است که بر اساس تفکر اصلاح طلبانه، مردم باید بر اساس برنامه های ارائه شده از سوی کاندیدابه او رأی بدهند یا ندهند!؟ اساسا «ندای قلبی» چیست که نقیصه اش «وعده های قبلی» می شود؟
شخصا بسیار خوشحالم که تعداد افرادی که به ادعای آقای ابراهیمی بر اساس «ندای قلبی» به او یا هر کاندیدایی رأی داده اند، به اندازه ای نبود که بتوانند کاندیدایی را با معیار «ندای قلبی» به شورا بفرستند تا لابد در آنجا بر اساس «ندای قلبی» برای صرف و صلاح شهر تصمیم بگیرد. چنین برداشتی از فرآیند رأی اعتماد مردم به یک کاندیدا از سوی یک فرد معقتد به اصلاح طلبی قابل تامل به نظر می رسد.
عبدالرضا ابراهیمی در ادامه بیانیهٔ خود به دفاع از لیست امید رشت حرفهایی می زند که کوبنده ترین پاسخ را برای خودش در خود دارد! او می گوید:«شهروندان عزیز همچنان از تمام لیست امید دفاع می کنم و آن را فرصتی تاریخی برای رشت می دانم. لیستی که با وجود افراد شایسته و دارای برنامه های دون برای رشت توانست موفقیت مورد انتظار را به دست آورد؛ این عدم موفقیت قطعا ریشه در بی توجهی شما شهروندان عزیز به جریان اصلاحات ندارد؛ شاهد ادعای من آرای بالای دکتر حسن روحانی کاندیدای مورد حمایت جریان اصلاحات در رشت است…؟»
اینکه چرا این لیست امید فرصتی تاریخی برای رشت بوده، ادعایی است که آقای ابراهیمی باید آن را ثابت کنند؛ اما کاش بشود برای این تناقض پاسخی پیدا کرد که چطور مردم به لیستی که «تمام» آن سرشار از افراد شایسته و دارای برنامه های مدون برای رشت بود رای ندارند و این رأی ندادن به معنای عدم استقبال مردم از لیست امید نیست!
ضمنا آقای ابراهیمی از کدام برنامه مدرن حرف می زند؟ نکند «ندای قلبی» نام دیگر برنامه مدون است؟ لیست امید در جریان انتخابات کدام برنامه مدون را برای رشت پیشنهاد داد؟ خود آقای ابراهیمی از چه طریقی چه برنامه مدونی را رونمایی کرد؟ نمی خواهم و نمی توانم به خودم اجازه دهم که فکر کنم آقای ابراهیمی یا دوستان دیگر در لیست امید در ذهن خود برنامه های مدونی نداشتند، احتمالا داشتند اما حداکثر در ذهن خودشان! و گرنه جز چند شعار کلی هیچ برنامه ای از درون لیست امید بیرون نیامد.
بد نیست اصلاح طلبان، بخصوص کاندیداهای نام لیست امید و صحنه گردانان پشت این لیست شهامت مواجهه با این واقعیت را داشته، باشند که نتیجه آرا نشان می دهد مردم رشت اصلاح طلبان را لیست اصلاح طلبان را برای شورا نخواسته اند. بله، مردم شما را نخواسته اند، چرا؟ دلایل پیدا و پنهان زیادی وجود دارد. چندتایش را مرور می کنیم . مردم رشت به این بلوغ فکری رسیده اند که شورا بیش از آنکه نهادی سیاسی باشد، نهادی اجتماعی است و سیاست بازی، سمی مهلک برای پارلمان شهری است. مردم رشت پیام اصیل اصلاح طلبی را درک کرده اند که با چشمانی باز باید به برنامه ها رأی دهند، نه اینکه چشم بسته هر لیستی را به حرف حمایت یک چهره محبوب پایتخت نشین بپذیرند. آنها ماهیت شورا را به طور عمیق دریافت کردند که حمایت خاتمی و هاشمی و قالیباف و رییسی ممکن است برای چند کاسب فعال در انتخابات نان باشد ولی مشکل مردم را حل نمی کند.
لیست اصلاح طلبان روزی شکست خورد که افرادی مسوول «گزینش» کاندیداها شدند که در دههٔ شصت سوابق «گزینش» های دههٔ شصتی را داشتند و سی سال بعد هنوز که ذهنشان آدمها را همانطور قضاوت می کنند.
لیست امید زمانی شکست خورد که یکی از چهره های راستین اصلاحات در انتخابات رشت، انتقادات به یک لیست انتخاباتی را «سیاه نمایی» خواند. خدا پدر و مادر آنهایی را بیامرزد که اصلاح طلب نیستند اما هرگز ادعا نمی کنند که انتقاد از یک لیست «سیاه نمایی» است! لیست امید زمانی شکست خورد که باندبازی و پدرخواندگی جای کارآمدی را به عنوان شاخص موثر درانتخاب گرفت.
لیست امید زمانی ناامید شد که کاندیداهای اصلاح طلبان برای شهردار شدن در حین مراحل بررسی صلاحیت ها، علیه همفکر خود گزارش می دادند تا لیست آن طور که آنها می خواهند بسته شود.
لیست امید زمانی به گل نشست که چهره های با وجاهت اجتماعی و صاحب رأی را به این بهانه که فعالیت حزبی نداشته اند کنار گذاشته شند به این بهانه که جوانان فعال در حزب باید با چنین فرصت هایی احساس کنند فعالیت حزبی شان یک جایی نتیجه می دهد و به ساحت قدرت ورود می کنند و تشویق می شوند. غافل از اینکه شورای اسلامی کلانشهر جای رزومه پر کردن و تمرین حزب بازی نیست و سرنوشت شهر و مردم را نمی توان و نباید با این افکار گره زد.
اصلاح طلبان رشت بپذیرند شکست خورده اند و مردم برای شورای شهر به آنها نه گفته اند. تا زمانی که با این واقعیت صریح رو به رو نشوند، نه یکی بلکه ده تا از این لیست ها نیز ناامید خواهد شد.

رضا پاینده

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.