دشمن اگر می‌خواهد قدرت ارتش ایران را بسنجد بسم‌الله

بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن
در پاسخ به یاوه گویی باراک اوباما رییس جمهور متفرعن آمریکا، مبنی بر اینکه :«من ‌اگر بخواهم ارتش ایران را نابود می‌کنم » مثنوی «ایران ،سرای شکوه» تقدیم می‌گردد به تمام مردان و زنان سلحشور و غیور ایران زمین.

پلید اهرمن بر بلندای شب – چه جرأت بری نام ایران به لب
نگفت آنکه زادت ز بد کارگی – که ایران بود خاک آزادگی
نه گفتت که ایران سرای شکوه – بُوَد ملک مرد و زنانی چو کوه
نه بشنوده ای قصّه زالِ زَر – که بود اوج قافش همی رهگذر
از این آریایی کیانی دیار – به سودای عشق علی دل سپار
از این خاک چون گلشن زرنگار – ز خون شهیدان شده لاله زار
نگفتت کسی کن حذر از سِتیغ – که تسلیم ایران؛ دریغا دریغ
که ایران بود خاک گردنکشان – چو خورشید تابان در کهکشان
که ایران سرای امید است و شور – و قلبش تپنده به عشق ظهور
به عالم تو ای شهره بر کَرکَسی – ز غوغای رستم نگفتت کسی
نگفتت ز آرش، کمانگیر عشق – ز حیدر ولی خدا، شیر عشق
نه خواندی که ما شیعۀ حیدریم – و دلدادۀ آن شه بی‌سَریم
ندیدی به پا کربلا را به‌عِین – به سربنده‌ها نام سرخ حسین
نه خواندی که چون کوس جنگش زنند – خبیثانه بر تن خدنگش زنند
همه متحد گشته بر دشمن‌اند – و آماده بر جنگ اهریمن‌اند
ز ایران زمین ملک مردان شیر – برآید چو از کوس جنگی نفیر
زمرد و زن و کودک و خرد و پیر – تمامی تهمتن یلان دلیر
ببارد به دشمن چو باران تیر – زمین را زِبَر، آسمان را به زیر
نماند به‌جا کس درآن کار و زار – به‌جز لاشۀ دشمنِ تار و مار
تو ای کرده بر جنگ ایران هوس – ز خاطر برفتت خروش طبس
به درگاه سیمرغ ما چون مگس – تو را آن همه خرد و خواری نه بس
تو را یادت آید ز طوفان شن – ندیدی که با ما بِبود اِنس وجنّ
ندیدی که دانه شنی خرد و خوار سپاه تو را کرده چون تار و مار
ندیدی شکوه و فَرِ اربعین – و خون‌بارش آسمان بر زمین
به والفجر و فتح المبین و ظفر – ندیدی ز ایرانیان کَرّ و فَرّ
تو ای ذره در پیش افلاک ما – نخواندی کهن قصۀِ خاک ما
درفش کیانی چو خیزد ز جا ؟ – نماند ز دشمن نشانی به‌جا !
ز گرز گران کس نگفتت سخن – ز مردانِ مردِ دیارِ کهن
ز ببر بیان کرده بر تن یلی – زمردانِ دل دادۀِ بر علی
تو را آن که زادت به اهریمنی – نگفتت ز ایران بجو ایمنی
نگفتت هراسیدن از روشنی – دم از جنگ ایران نباید زنی
نگفتت که ایران تهمتن سراست – و عاشق‌ترین خاک بر کربلاست
چه بربر، چه تاتار و رومی، عرب- ز بیم آورد نام ایران به لب
به قوم یهودا شده بَردِه ای – به مسلخ مسیحا تو آورده‌ای
دل از کین خوبان تو پَروَرده‌ای – به خاک دلیران طمع کرده‌ای؟!
زبان در کش ای بدسگال خبیث – زنا زاده از روبه انگلیس
نسب از که آورده‌ای بدسِگال – ز روباهِ پیرِ زبون، ای شُغال
به خاک دلیران نظر کرده‌ای – تو سودای ایران به سر کرده‌ای
نگفتت کسی این کهن سرزمین – اهورا سرشتی، بهشت برین
نباشد سرای حقیرانِ پست – و مردانه پشتش نگیرد شکست
سیه دیوِ شهره به بد منظری – که گفتت به لب نام ایران بری
که ایران سرای دلیران بود – و جولانگه شرزه شیران بود
تو ای تخمۀِ روبَهی پیر و پست – دژم خویِ بَدکار شیطان پرست
در این بوم و بَر ایزدی خاک عشق – ز مردان بود سینه‌ها چاک عشق
نه یک تن گذارد که خصمی زبون – نهد پا در این وادی لاله گون
که ایران سرای دلیری بود – کجا اهل ذلت پذیری بود
همه طوس و رستم، همه آرشیم – دلیران و شیران گردن کشیم
همه بهمن و زال جنگاوریم – سر سرکشان زیر سنگ آوریم
به عالم چو ما مردِ مردانه نیست – بخوان، نیزه با تیررستم یکیست
بِدان تُخمۀِ رستمیم و بِکوش – که پیش دلیران بمانی خموش
که تا دودمانت نگردد فنا – خرابه نگردد به کاخت بنا
چو دانی نِئی با یلان هم نبرد – خموشی گزین پیش مردان مرد
به پا گر بخیزد درفش کیان – نماند به‌جا دشمنی در میان
به سر تا ثریا جنون تاخته – درفش کیانی برافراخته
سر از تن ز دشمن جدا آوریم -و مردانه محشر به پا آوریم
چو رستم نشسته به رخش سُتُرگ -چو شیران، شکسته کمرها ز گرگ
درفش کیانی گرفته به کف – به تیر بلا کرده قلبت هدف
زِ نیل و زِ جیحون گذر کرده مست – به تاتار و تازی چِشانده شکست
کنیمت تو را روز روشن چو شب – تو را غرقه در بحر رنج و تعب
تو ای چپ نگه کرده بر خاک ما – شوی گم تو در سوز کولاک ما
زنیمت زمین روز روشن به پشت – به تیر و تبر نیزه و چنگ و مُشت
اگر سر تمامی به دار آوریم – دریغا که ذلت به بار آوریم
تمامی اگر جان ببازیم و تن – به از آن به دشمن دهیمش وطن
دریغا که بر مام ایران زمین – نظر بد کند دشمن غرقه کین
دریغا به ذلت دمی تن دهیم – کجا خاک ایران به دشمن دهیم
تو و صد تو دیگر به میدان رزم – ندارد رهی پیش ما غیر هَزم
الا بَرده زادِ یَهودا نهاد – شنودم که گفتی ز جهل و عناد
به شهر غریبان ز لاف زیاد – ز اهریمنی آن دهان گشاد
توانی به ایران کشی لشکری – و بر ملک شیران هجوم آوری
در آری یلان را به فرمان‌بری – و مردان ایران به بند آوری
و ایران به بند مذلت کشی – و بر نقش رستم به خون خط کشی
و بر ارتش ما شکست آوری – و تخت کیانی به دست آوری
بگیری تو ایران به جنگ آوری؟! – درفش کیانی به چنگ آوری
وزیر و زبر آوری طوس را – و گردن زنی مرد ناموس را
جهان گشته مسحور فحشای تو – چنین خبط اگر کرده‌ای وای تو
که مردی اگر نی مُخنَّث کسی – و بر جنگ با ما نه دلواپسی
بیاور گران لشکری در میان – و تازان، بیا سوی ملک کیان
و ما را نشان ده به غوغای جنگ – که مردانه‌ای و نئی اهل ننگ
اگر یک نشان داری از نام مرد – به ایران زمین آ، ز بهر نبرد
ز رومی و تازی بیاور بسی – نما ائتلافی به هر ناکسی
ز دریا، زمین، آسمان، کن هجوم – ببار آتش و خون بر این مرز و بوم
ز مردی نمایان هرآن داری‌اش – به قوم یهودا رسان یاری‌اش
ببینی تو تا جنگ نام‌آوران – به نام علی ما قیام آوران
بیا تا ببینی تهمتن یلان – که کوبد سرت را به گرز گران
چو رستم هزاران یل صف شکن – همه جان فدایی مام وطن
همه، حیدر حیدر به لب پُرخروش – و از حوض کوثر بلا کرده نوش
به سربسته سربَندۀِ یا حسین – و غوغا به پا کرده پرشور و شین
میان بسته تیغ دودَم ذوالفقار – و رستم شکوه و علی باوقار
به خصم آوریم آن‌چنان تاختن – و سرها ز تن‌ها بر انداختن
که روز آورد دامن شب پناه – و ماه آورد خانه در چشم چاه
که عرش و ز مین و زمان یار ماست – و دست علی خود نگهدار ماست
درفش کیانی چو گردد فراز – ز وادی روم و ز ملک حجاز
همه سر به پیشش فرو آورند – و اعزاز ایران نکو آورند
که این بوم و بر دارد از حق سرشت – و گردیده از عشق زهرا بهشت
به هر گوشِه این، خاک عنبر سرشت – فلک لاله و یاس و مریم بِکِشت
کجا خاک ایران بود جای خَصم – نباشد خدا را چنین عهد و رَسم
که این ملکِ زرخیزِ ایران زمین – گهر جامه کرده، بَر ابریشمین
دیار یلانی چو بهرام و طوس – ز جنگ آوری آسمان را به کوس
نه تن در دهد بند و زندان کس – اگر زنده باشد در او یک نفس
که ایران سرای شکوه ست و فَر – و جولانگه شرزه شیرانِ نر
به فتراک ما جمله آید به بند – مَه و مِهر و گردون، سِپهرِ بلند
جهان دار هستی بود یار ما – و مردانه عبّاس علمدار ما
کجا تخمۀ زال و رستم ز جنگ – هراسان بود از سر نام ننگ
بدین بوم و بَر زنده تا یک تن است – به جانش نگهبان این میهن است
نه اینجا به‌جز مقتل دشمن است – نه ایران قدمگاه اهریمن است
به ایران هرآن کس کند بد نگاه – و یا کرده کوچک‌ترین اشتباه
چُنان کاوه از جان گذر کرده مست – درفش کیانی گرفته به دست
کِشیمش به بند و هلاکش کنیم – و بدعاقبت چون ضحاکش کنیم
بگفتم که داند یهودای پست – بلور مسیحا ندارد شکست
چو ایران بود مُلکِ مردانِ حق – بود ایمن از هر فنا و زَهَق
به گور این برد آرزوی محال – هر آن کس که خواهد به ایران زوال
که جاوید و پاینده ایران ماست – چو عاشق‌ترین خاک بر کربلاست
هر آن کس که تهدید ایران نمود – به دست خود او خانه ویران نمود
که بازیِّ با نره شیران بسی – خطر دارد و ترس و دلواپسی
۲۸ تیرماه ۱۳۹۴ -منصور نظری- ایران سرای شکوه -تهران