لطفاً نسبت خود با محیط زیست را مشخص کنید

لطفاً نسبت خود با محیط زیست را مشخص کنید

می شود امیدوارانه گفت که امروزه محیط زیست مورد توجه جامعه ایرانی قرار گرفته اما نه آن چنان که باید باشد.هنوز تبدیل به کانون توجه نشده است.واقعیت غم انگیز این است که با توجه به اینکه ناقوس نابودی محیط زیست ایران مدتهاست که به صدا در آمده است اما هنوز بسیاری از آحاد ملت از مردم عادی گرفته تا اقشار تاثیر گذار، از دستگاههای مسئول تا مسئولان دستگاهها آن را نمی شنوند یا نمی خواهند که بشنوند. شاید هم  خود را و مملکت را به قضا و قدر سپرده اند.

کافی است که هشدار ها و درحقیقت، واقعیت ها را مرور کنیم.

-دو سوم از خاک ایران به سرعت در حال تبدیل شدن به بیابان است.

– آبهای زیر زمینی ما ته کشیده است. هزاران حلقه چاه مجاز و غیر مجاز حفر شده اند که نباید می شدند.

– تنها کشوری در دنیا هستیم که بیش از ۹۰ درصد از آب‌های تجدید پذیر استفاده می‌کنیم.

– دریاچه ارومیه خشکیده است.

– مرداب انزلی نفس های آخرش را می کشد.آخرین پیش بینی برای خشک شدن کامل مرداب سال ۹۶ است.

– چیزی از جنگل ها باقی نمانده است.سالانه ۳۰۰۰هکتار از جنگلهای ما نابود می شوند.

– هر روزه شاهد آتش سوزی جنگل ها هستیم.

– خیلی از گونه های گیاهی و جانوری از بین رفته اند.

– رودخانه ها کمرشان شکسته است.

– در کشاورزی به بحث مزیت نسبی توجه نمی شود به همین دلیل مصرف آب در بخش کشاورزی بالا (۹۰ درصد) و بازده کم است.

– آلودگی هوا و سونامی سرطان همچنان می تازند.

– کسی تمایل به مصرف ماهیان دریای کاسپین به دلیل آلودگی آب آن را ندارد.

– تهران رکورد دار فرونشست زمین است.

– رانش زمین و فرسایش خاک چند برابر استاندارد جهانی است.

– زرجوب و گوهر رود رشت آلوده ترین رودخانه های جهان هستند.

– اغلب سد سازی های ما جواب نداده و باعث خشک شدن تالابها گردیده است.

-پسماندها هنوز هم یکی از مشکلات بزرگ شهری هستند.

-فاضلاب ها  هنوز بدون تصفیه در رودخانه ها رها می شوند.

– ریز گردها نفس کشیدن را بر ملت دشوار کرده اند.

همه اینها یعنی هشدار ،یعنی بحران،یعنی بیدارباش! آری یعنی بیدار شویم و راه ها و برنامه های اشتباه را تکرار نکرده و راه درست را پیدا کنیم. راه صحیحی که  سرزمین اباء و اجدادی مان را ازنابودی نجات دهد یا حداقل آنرا در همین مرحله نگهدارد تا روند تخریب فلات ایران از آنچه که هست فراتر نرود!

در تدوین سیاست های کلی محیط زیست که اخیرًا در مجمع تشخیص مصلحت نظام به تصویب رسید تاکید بر مدیریت جامع ،هماهنگ و نظام مند در حوزه محیط زیست شده است.

در مصاحبه ای که با نماینده جایکا در تالاب انزلی داشتم نوع فعالیت و ماموریت ایشان را پرسیدم. گفتند که تلاش ما در جهت ایجاد مدیریت هماهنگ در این حوزه است.این یعنی هنوز بزرگترین مشکل ما ایراد در ساختار اداری کشور است.تعدد دستگاههای تصمیم گیر وموازی در این موضوع مشکل حاد ایجاد کرده است.تا نظام اداری ما یکپارچه نشود. دستگاههای موازی از تداخل وظایف منع نشوند.دستگاههای مسئول و مسئولیت پذیر مشخص نگردند. دخالت های بی جا و تخریب گر دستگاهها و افراد سیاست پیشه حذف نگردد . چگونه می توانیم از تخریب طبیعت جلوگیری کنیم ؟چگونه  موفق به جبران خرابی ها خواهیم شد؟گرچه جبران بسیاری از این خرابی ها و آسیب ها دیگر شدنی نیست .

به همین دلیل نیاز به مجلسی داریم که نمایندگان آن دیدگاه زیست محیطی داشته باشند.احتیاج به نماینده حساس به این حوزه داریم. کسانی باید وکیل شوند و قانون بنویسند که اصول توسعه و توسعه پایدار را بدانند ، بدان اعتقادو التزام داشته باشند و در جهت ایجاد مدیریت جامع، هماهنگ و نظام مند در حوزه محیط زیست و منابع طبیعی قانون وضع نموده یا قوانین را اصلاح نمایند.مدیرانی را برای دستگاههای دولتی برگزینند که به موارد فوق اشراف ،اعتقاد و التزام داشته باشند.منابع حیاتی (از قبیل هوا، آب، خاک و تنوع زیستی) را بشناسند و حفظ آنها اولویت اول آنها باشد. آمایش سرزمین را جدی بگیرند.در اصلاح شرایط زیستی و نهایتاًدر ایجاد نظام ملی، هماهنگ و یکپارچه مدیریت محیط زیست که الان دیگر تبدیل به سیاست کلی در نظام شده است بکوشند.

افرادی باید نماینده مجلس شوند که باور داشته باشند محیط زیست یک مسئله محلی یا منطقه ایی حتی ملی نیست این یک مسئله جهانی است.چالش بین المللی پیش روی ما است.به عنوان یک مسئله امنیت ملی بدان بنگرند.آری چالش پیش روی ما در آینده نزدیک با جامعه جهانی مسائل محیط زیست خواهد بود .

نمی گویم محیط زیست باید سیاسی شود بلکه سیاست مداران ما و تصمیم گیرندگان سیاسی باید نگاه محیط زیستی داشته باشند. به هزار و یک دلیل محیط زیست نباید سیاسی شود. سیاسیون نباید از محیط زیست بعنوان ابزار کسب محبوبیت و تخریب رقیبان استفاده کنند.هزینه کردن از محیط زیست برای سیاستمداران راحت است. استفاده ابزاری از گیاهان، جانوران، حیوانات، تالابها، جنگلها که در مقابل انسانهای طماع، قدرت دفاع از خود را ندارند برای سیاستمداران کم هزینه است.از محیط زیست نباید برای سیاست هزینه شود بلکه این سیاست مداران هستند که باید از خود و سیاست برای حفظ محیط زیست رنجور و بیمار ما هزینه کنند.

تکرار می کنم نباید محیط زیست سیاسی شود راه را اشتباه نرویم، سیاست مداران ما باید محیط زیستی شوند.بنابراین ای کاندیداهای محترم مجلس شورای اسلامی که در اقصی نقاط کشور مجدانه کمر همت بسته اید تا بر صندلی سبز بهارستان تکیه بزنید.آن صندلی جایگاه مهمی است و مسئولیت سنگینی بردوش شما می گذارد. اوضاع محیط زیست ما در برخی موارد حتی فراتر از بحران قرار دارد پس از همین الان نسبت خود با محیط زیست را روشن کنید.

علی علیزاده ازبری

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.