آتش زدن خودسرانه زباله ها و ایجاد دردسر برای آتش نشانان شهر باران+تصاویر

اختصاصی پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ساعت شش و پانزده دقیقه عصر بود، حوالی پل جانبازان و هوای لطیف بعد از ظهر پر بود از بویی نامطبوع و دود سیاه و غلیظی که نگاه های مضطرب رهگذران را به خود جلب می کرد. حدود ۱۵ دقیقه بعد ماشین آتش نشانی آژیر کشان به سمت نگاه عابران می شتافت. از همان دقایق ابتدایی در محل آتش سوزی حضور داشتم.

در قطعه زمینی کنار مناطق مسکونی که با کمربندی خرمشهر ۲۰۰ متر فاصله داشت مجموعه ای زباله و نخاله و لاستیک می سوختند و در ذهن همه این سوال جرقه می زد که چرا با وجود تصویب قانون منع آتش سوزی های خود سرانه هنوز شاهد جنین صحنه هایی هستیم و آیا با توجه به نزدیکی به ایام عید و گرم تر شدن هوا و مخاطرات بیشتر این دست از حوادث آیا چنین مواردی در وجهه شهر با فرهنگ رشت نزد مسافران نوروزی خدشه ای وارد نمی کند؟

مامور آتش نشانی در این خصوص گفت: «ما برای سوزاندن زباله اکیپی جدا سازمان داده ایم که در صورت وقوع حوادث دیگر امکان پاسخگویی وجود داشته باشد».

اکیپ جدا یعنی هزینه ای مضاعف برای سازمان آتش نشانی که از بیت المال تامین می گردد، که می تواند صرف عمران و آبادانی سطح شهر و مشکلات دیگر کلانشهر رشت شود.

آتش نشان شهر باران در ادامه گفت:«بارها این آتش سوزی ها باعث حریق مناطق مسکونی و خسارت به شهروندان شده است».

موسوی یکی از ساکنین آن منطقه که از ابتدا شاهد ماجرا بود در این مورد اظهار کرد: «این ها برایمان عادی شده. این زمین های خالی پر است از معتادانی که گهگاه باعث آتش سوزی می شوند».

علت هر چه بود، خطای انسانی بود، یا افرادی که بدون توجه به حق حیات دیگران باقیمانده زباله ها را آتش می زدند و یا معتادانی که برای گرم شدن یا مصرف مواد این آتش را به راه انداخته بودند.

کمتر کسی است که انکار کند آلودگی هوا که بحث روز محافل زیست محیطی است; ارتباط مستقیمی با سلامت انسان ها دارد و این مهم بدون همکاری ساکنان فهیم استان عزیزمان امری دشوار به نظر می رسد. با فرار سیدن عید نوروز که همه درگیر خانه تکانی ها هستند، شاید خانه تکانی برخی عادات، برای شهر زیبای رشت و استان زمردگون گیلان که میزبان خیل مسافران نوروزی است، کمتر از خانه تکانی های هر ساله نباشد و با اینکه تشدید برخی قوانین و تلاش در اجرای بیشتر و بهتر آن ها وظیفه ارگان های مربوط است و بدون تغییر در فرهنگ شهرنشینی اجرای این مهم امکان پذیر نیست.