مواظب الی کوهن‌های داخلی باشیم

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، انوشیروان مباشرامینی نوشت:

الی کوهن، جاسوس معروف اسرائیلی در سوریه، سال‌ها پیش به دلیل نفوذ در بدنه سیاسی و تصمیم‌سازی آن کشور، توانست اطلاعاتی حیاتی را در اختیار دشمن قرار دهد و سرانجام، هزینه‌های سنگینی بر ملت سوریه تحمیل کند. او در ظاهر یک سیاستمدار خیرخواه و دلسوز بود، اما در واقع مأموریتی جز ضربه زدن از درون نداشت. امروز، اگرچه ممکن است دیگر اثری از کوهن‌های خارجی در اطراف ما نباشد، اما به نظر می‌رسد رفتار و گفتار برخی افراد در عرصه سیاست داخلی، ناخودآگاه یادآور همان خطری است که از درون ضربه می‌زند.

در ماه‌های اخیر، صحنه سیاسی کشور شاهد رشد گفتمان‌ها و رفتارهایی بوده که به جای نقد منصفانه، به تخریب همه‌جانبه بدل شده است. نمونه‌های کلی این رویکرد را می‌توان در دلسرد کردن مردم از هرگونه اصلاح، بی‌اعتبار کردن همه نهادها به صورت یکجا، یا برجسته‌سازی مشکلات بدون ارائه هیچ راه‌حل عملی دید. این افراد شاید خود را منتقد بنامند، اما در عمل کارویژه‌ای جز تخریب و هم‌صدایی ناخواسته با رسانه‌های بیگانه ندارند. انتقاد اگر بر پایه راهکار و خیرخواهی باشد، مایه برکت و اصلاح امور است؛ اما هنگامی که تبدیل به هیاهو، سیاه‌نمایی و حمله به همه ساختارها شود، عملاً نقشی جز ارسال پیام ضعف و ناتوانی به دشمنان ندارد. امروز، بسیاری از رسانه‌های بیگانه و جریان‌های ضدایرانی، خوراک خود را از همین حرف‌ها و رفتارهای داخلی تأمین می‌کنند؛ بی‌آنکه لازم باشد هزینه‌ای برای عملیات روانی صرف کنند. کافی است به روند پوشش خبری رسانه‌هایی مانند BBC Persian یا ایران اینترنشنال به اظهارات بعضی افراد داخلی نگاه کنیم تا نقش ناخواسته آنان را ببینیم

تاریخ سیاسی ایران نشان داده که بزرگ‌ترین تهدیدها، همیشه از بیرون نبوده است؛ گاه افراد جاه‌طلب یا بی‌مسئولیت در داخل، با بلند کردن پرچم مخالفت‌های بی‌پشتوانه، همان کاری را کرده‌اند که دشمنان خارجی آرزویش را داشتند. در فضای امروز نیز، برخی از چهره‌ها و جریان‌های سیاسی به جای هم‌افزایی، پیوسته در موضع‌گیری‌های خود در برخی سخنرانی ها، رسانه‌ها یا حتی در فضای مجازی بر طبل اختلاف و ناامیدی می‌کوبند.

این وضعیت دقیقاً همان چیزی است که اتاق فکرهای بیرونی برای تضعیف انسجام ملی طراحی کرده‌اند.

باید توجه داشت که هشدار نسبت به «الی کوهن‌های داخلی» به معنای بستن دهان منتقدان یا سرکوب آزادی بیان نیست. برعکس، نقد مسئولانه و شجاعانه یکی از پایه‌های اصلی پویایی جامعه است. آنچه خطرناک است، خروج از مدار انصاف و تبدیل شدن به ابزار ناخواسته‌ای در دست دشمن است. تفاوت یک منتقد دلسوز با یک کوهنِ داخلی دقیقاً در همین‌جاست؛ اولی در پی اصلاح است و دومی ــ آگاهانه یا ناآگاهانه ــ در خدمت فروپاشی اعتماد عمومی.

امروز بیش از هر زمان دیگری، کشور به عقلانیت، وفاق و گفت‌وگوی سازنده نیاز دارد. همه جریان‌ها باید درک کنند که هر سخن، تصمیم و رفتارشان در یک میدان بزرگ‌تر بازتاب پیدا می‌کند. دشمنان بیرونی از هر شکاف و اختلافی برای ضربه زدن به ایران بهره می‌برند. در چنین شرایطی، مسئولیت نخبگان سیاسی و رسانه‌ای سنگین‌تر است.

امروز بیش از هر زمان دیگر، سیاستمداران باید بدانند که هر کلمه‌شان یا دیوار کشور را محکم‌تر می‌کند یا دروازه‌ای برای دشمن باز می‌سازد.

مواظب باشیم؛ تاریخ دوباره تکرار نشود. فردا اگر به عقب برگردیم و ببینیم که برخی سخنان و اقدامات داخلی چگونه زمینه‌ساز بهره‌برداری دشمن شده، پشیمانی سودی نخواهد داشت. امروز باید هوشیار بود و میان نقد اصلاح‌گرانه و تخریب مخرب خطی روشن کشید. ایران بیش از آنکه به کوهن‌های داخلی نیاز داشته باشد، به منتقدانی نیاز دارد که در کنار نقد، چراغی هم برای آینده روشن کنند.