انتخاب شهردار غیربومی، بیاعتنایی به ظرفیتهای بومی یا بیاعتمادی به بدنه شهرداری؟
پس از استعفای صادق صادقپور از سمت شهرداری لنگرود، اسماعیل کاظمی، معاون عمرانی شهرداری، بهعنوان سرپرست منصوب شد. اما در ادامه، با رأی اعضای شورای شهر، اسماعیل سادات دیلمی، بخشدار فعلی رحیمآباد، بهعنوان شهردار جدید لنگرود انتخاب شد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، هفته پیش و با استعفای صادق صادقپور شهردار لنگرود، اسماعیل کاظمی معاون عمرانی شهرداری به عنوا ن سرپرست انتخاب شد که در نهایت چهار عضو شورای شهر اسماعیل سادات دیلمی که اکنون بخشدار رحیم آباد است را به عنوان شهردار انتخاب کردند و سه نفر دیگر نیز به علی شفیعی که اکنون معاون اداری مالی شهرداری لنگرود است رای دادند، این انتخاب گزینه غیربومی که در طول این دوره شورای شهر چند بار تکرار شده، موجب واکنشهای زیادی از سوی مردم شد که چرا شورای شهر به گزینه بومی رای نمیدهند و دلیل انتخاب افراد کم تجربه غیربومی برای انتخاب شهردار لنگرود چیست.
اسدیان یک عضو شورای شهر در واکنش به مطالبات مردم، طی چند رشته استوری متنی را در دفاع از انتخاب شهردار غیربومی نوشت که مضمون نوشته این بود:
تجربه نشان داده که بسیاری از مدیران بومی با وجود شناخت منطقه در برابر تحولات و تصمیم گیریهای قاطع دچار تعارف، رودربایستی محافظه کاری و بعضا فشارهای محلی میشوند تعارف یا ذی نفوذان محلی رودربایستی با دوستان و آشنایان ملاحظه کاری در برابر خواستههای غیر کارشناسی و گاه باج دهی سیاسی برای بقا، آفتهایی هستند که گریبان گیری مدیران صرفا بومی شده اند. این مسائل مانع از شفافیت، عدالت و توسعه شهری میشود.
اما این تحلیل، واکنشهایی را از سوی کارشناسان محلی در پی داشته است. به باور برخی صاحبنظران، این نوع نگاه عضو جوان و تازه کار شورا، سادهانگارانه و تقلیلگرایانه به مسئله بومیگرایی است و نمیتوان آن را مبنای تصمیمگیری برای اداره یک شهر دانست. تحلیلگران میگویند:
نادیدهگرفتن ظرفیت مدیران بومی موفق
منتقدان معتقدند که در سالهای گذشته، مدیران بومی توانمندی در شهرهای مختلف استان گیلان و از جمله لنگرود، منشأ تحولات مثبتی بودهاند. علی شفیعی، گزینه بومی شهرداری لنگرود، نیز یکی از نمونههایی است که در سه ماه پایانی شورای پیشین با مدیریت خود، توانست بحرانهای موجود را تا حدی کنترل کند و مورد اعتماد پرسنل شهرداری قرار گیرد.
خطر بیریشهگی در مدیریت شهری
همچنین گفته میشود که مدیران غیربومی، اگر شناخت کافی از بافت اجتماعی، فرهنگی و تاریخی شهر نداشته باشند، ممکن است تصمیماتی مکانیکی، غیرمنطبق با شرایط بومی و حتی بیتفاوت نسبت به پیامدهای اجتماعی اتخاذ کنند. تجربه سالهای اخیر در لنگرود نیز نشان داده که برخی مدیران غیربومی عملکرد مطلوبی نداشتهاند.
نبود نگاه سیستمی به فرآیند انتخاب مدیران
در نقدی دیگر آمده است که تمرکز صرف بر ویژگیهای فردی مدیران، بدون توجه به ساختارها، نظام نظارتی و شایستهگزینی، نمیتواند به اصلاح روند مدیریت شهری منجر شود. کارشناسان معتقدند آنچه باید در اولویت قرار گیرد، اصلاح فرآیند انتخاب و ارزیابی شهرداران است، نه صرفاً بومی یا غیربومی بودن آنان.
مطالبه مردم را احساسی ندانید
منتقدان، تقلیل مطالبات مردمی به «احساسات» یا مانع توسعه بودن را نیز نادرست میدانند. به باور آنان، مردم از شهردار بومی انتظار «پاسخگویی»، «درک مشکلات روزمره» و «تعهد بیشتر به شهر» دارند. این مطالبه نباید نادیده گرفته شود، بلکه باید در چارچوب یک مدل ترکیبی از بومیگرایی و شایستهسالاری مورد بررسی قرار گیرد.
در نهایت، مسئله اصلی نه در بومی بودن است و نه در غیربومی بودن؛ بلکه باید شاخصهایی چون تخصص فنی، تجربه مدیریتی، سلامت مالی، برنامهمحوری و توان تعامل اجتماعی را در فرآیند انتخاب شهرداران مدنظر قرار داد تا هم از توان نخبگان بومی استفاده شود و هم از افتادن در دام شعارهای کلیشهای پرهیز شود.
دیدگاه