بیمه تکمیلی بازنشستگان تامین اجتماعی مرهم زخم‌های درمانشان نیست

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، یکی از مخاطبان دیارمیرزا شرح حال خود را اینگونه روایت کرد؛
حالش خوب نبود، فشار خونش طبق اعلام پرستار اورژانس بیمارستان (آ) بیست بود، اما باید می‌رفت، چون بیمه تکمیلی‌اش با این بیمارستان قرارداد نداشت و پرداخت هزینه‌های سرسام‌آور بیمارستان خصوصی به صورت شخصی خارج از توانش بود.

درباره بیمه‌اش سوال کردم، گفت بازنشسته تامین اجتماعی هستم و بیمه تکمیلی‌ام آتیه سازان است، اما آتیه سازان با این بیمارستان قرار داد ندارد و اگر بخواهم اینجا بستری شوم باید هزینه‌ها را شخصا پرداخت کنم و به من می‌گویند باید به بیمارستان دیگری بروم.

دختر جوان همراهش گفت از بیمه تکمیلی رضایت نداریم، چون خدماتش محدود به برخی از بیمارستان هاست و حالا باید مادرم را که فشار خونش طبق اعلام پرستار بیمارستان ۱۹ است به بیمارستان دیگری منتقل کنم.

پیرزن بیمار می‌گفت عیب دیگری که بیمه آتیه سازان دارد این است که این بیمه سقف بستری‌اش بسیار محدود است و برای بیمارانی که در بخش و “آی سی یو” بستری می‌شوند تفاوتی قائل نشده است و این در حالی است که وقتی مریضی در بیمارستان خصوصی در آی سی یو بستری می‌شود باید حدود هفت و نیم میلیون تومان بابت هر یک شبانه روز از بستری شدنش بپردازد و با توجه به اینکه در بیمه آتیه سازان تفاوتی میان بیمار بستری شده در بخش عادی با بیمار بستری در آی سی یو قائل نشده‌اند، بنابراین هزینه هنگفتی به صورت شخصی به بیمار و خانواده‌اش تحمیل می‌شود.

پیرزن رنجور که حالا دغدغه طی کردن مسافت راه برای رسیدن به بیمارستان دیگر طرف قرار داد با بیمه آتیه سازان به دغدغه‌های دیگرش نیز اضافه شده بود ادامه داد: بارها خدمات بیمه تکمیلی خودم و دیگر همکارانم را با خدمات بیمه‌ای دیگر بخش‌ها مقایسه کرده‌ام و متوجه شده‌ام که شرایط آنان بسیار بهتر است و امیدواریم تامین اجتماعی در این باره تجدید نظر کند.

پیرزن در حالی که بخاطر فشار خون بالایش حال مساعدی نداشت و بخاطر درد شدید پا که به گفته خودش به واسطه سال‌ها سر پا ایستادن در کنار دستگاه‌های نخ ریسی محل خدمتش برایش رقم خورده بود ناله میکرد، لنگ لنگ زنان از بیمارستان خارج شد تا به بیمارستان دیگری که با بیمه تکمیلی‌اش طرف قرارداد است مراجعه کند.

پیرزن‌ها و پیرمردهایی که سال‌ها برای حرکت چرخ تولید این کشور در گرما و سرما شبانه روزی تلاش کرده‌اند و به واسطه فشار کاری در دوران کهولت سن به بیماری‌های مختلف قلبی، عروقی_ دیابت، فشارخون و… مبتلا شده‌اند، دور از انصاف است که در این روزها که تکیه گاهشان عصا و شانه‌های فرزندانشان است برای تامین هزینه‌های درمانشان کاسه (چه کنم) به دست بگیرند.

ایکاش متولیان این امر با نگاهی دلسوزانه‌تر در زمان انعقاد قرار دادهای این چنینی و با هدف حمایت بیشتر از این افراد عمل کنند تا حداقل برای چند شب بستری شدن در بیمارستان‌های خصوصی که هزینه‌های هنگفتی به همراه دارد تشویش خاطر نداشته باشند و از این بیمارستان به آن بیمارستان مراجعه نکنند.