سیروس قایقران اسطوره ملوان و لایق عناوینش بود|منش والای قایقران نام او را ماندگار کرد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از مهر، بیست و چهار سال پیش در چنین روزی ملوانان انزلی قایقران خود را از دست دادند، بازیکنی که در سن ۱۶ سالگی به عنوان یکی از مهره‌های اصلی در تیم‌های نوجوانان و جوانان ملوان استعداد خود را به نمایش گذاشت و با مهارت‌های منحصر به فردش ملوان بندرانزلی را به رتبه قهرمانی باشگاه‌های گیلان رساند و در سال ۶۷ تنها فوتبالیست شهرستانی بود که بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایران در بازی مقابل قطر به بازوی او بسته شد و به همراه تیم ملی فوتبال کشورمان به مقام سوم در جام ملت‌های آسیا دست یافت و پس از آن در سال ۶۹ پس از ۲۰ سال، تیم ملی فوتبال ایران با گل به یاد ماندنی سیروس قایقران در بازی‌های آسیایی پکن، قهرمان آسیا شد.

اما با وجود گذشت ۲۴ سال از فراق کاپیتان، مردم همچنان با پای دل در مراسم این اسطوره فوتبال حاضر شدند تا بگویند اگرچه ملوانان قایقران ندارند اما هواداران این تیم پرطرفدار شمال کشور در غیاب وی در هر شرایطی به یادش بوده و بار دیگر ثابت کنند که از دل نرود هر آنکه از دیده برفت.

مردم انزلی تعصب عجیبی روی اسم سیروس قایقران دارند

لیدر پیشکسوت تیم فوتبال ملوان بندرانزلی که بیش از چند دهه همواره هدایت هواداران ملوان را در سکوها بر عهده داشت در حاشیه این مراسم گفت: زنده یاد قایقران یکی از اسطوره‌های فوتبال ایران بود و مردم انزلی تعصب عجیبی روی نام سیروس قایقران دارند.

محمدعلی باغی افزود: من هرگز خاطره ۲ گل زنده یاد سیروس قایقران به وحید قلیچ دروازه بان تیم پرسپولیس تهران در هر دو بازی رفت و برگشت ملوانان در جام حذفی دهه ۶۰ که باعث حذف تیم پرسپولیس از جام حذفی شد را به فراموش نمی‌کنم.

وی قایقران را ورزشکاری جوانمرد دانست و ادامه داد: سیروس قایقران شخصیت والایی داشت و همواره در کار خیر پیش قدم بود اما هرگز نمی‌خواست در انجام کار خیر نامی از وی آورده شود.

باغی اضافه کرد: سیروس قایقران تنها به بندرانزلی اختصاص ندارد بلکه او قهرمانی ملی با منش پهلوانی بود و تا زمانی که فوتبال وجود دارد، نام سیروس قایقران مانند ستاره در آسمان فوتبال ایران و آسیا می‌درخشد.

منش والای سیروس قایقران نام او را ماندگار کرد

مازیار زارع که هم اکنون سکان هدایت تیم فوتبال ملوان بندرانزلی را برعهده دارد و در حال حاضر با اختلاف چند امتیاز ملوانان را در صدر جدول رده‌بندی لیگ دسته یک جای داده است، اظهار کرد: من خاطراتی به همراه پدر در دوران کودکی با زنده یاد قایقران داشتم اما معتقدم مردم بخاطر اخلاق و مرام و معرفت این اسطوره فراموش نشدنی است که هرساله دور هم جمع می‌شوند.

وی در خصوص اینکه هواداران وی را در زمین بازی مازیار قایقران خطاب می‌کنند نیز افزود: از سال ۱۳۸۰ که هوادران این لقب را به من دادند گفتم من خود را لایق چنین لقبی نمی‌دانم چون سیروس قایقران با هیچ بازیکنی قابل مقایسه نیست.

زارع ادامه داد: امروزه نسل جدیدی که سیروس قایقران را نمی‌شناختند دنبال آن هستند که بدانند سیروس قایقران چگونه زندگی کرده که نامدار باقی مانده است.

زارع به کسب نتایج درخشان در لیگ دسته یک فوتبال کشور اشاره کرد و گفت: امروز تنها میراث قایقران ملوانان به عنوان امانت در دست ماست و تمام تلاش ما بر این است که این تیم را دوباره به لیگ برتر فوتبال کشور بازگردانیم.

دست تک تک حاضران را می‌بوسم

پدر مرحوم سیروس قایقران که ۲۴ سال داغ فراق فرزند بر شانه‌اش سنگینی می‌کند گفت: مردم و هواداران ملوان بندرانزلی هرسال به بهانه سالگرد درگذشت و یا تولد سیروس به صورت خودجوش بر سر مزارش حاضر می‌شوند و بنده ممنون همدردی‌های آن‌ها هستم و دست تک تم آن‌ها را می‌بوسم.

پرویز قایقران افزود: پسرم مردم دوست بود و بیشتر درآمدش را برای مردم خرج می‌کرد.

وی ادامه داد: هواداران ملوان همواره تعصب و عشق خود را به سیروس نشان داده‌اند و همگی دوست داشتنی هستند.

سیروس قایقران اسطوره ملوان و لایق عناوینش بود

غفور جهانی که از سال ۱۳۴۸ فوتبال خود را از تیم فوتبال ملوان بندرانزلی آغاز کرده و با گل وی ایران برای نخستین بار راهی جام جهانی شده بود، گفت: زمانی که سیروس قایقران وارد تیم جوانان ملوان شد من در تیم بزرگسالان بازی می‌کردم.

وی افزود: در زمان سرمربیگیری خودم در استقلال انزلی، قایقران را به مدت ۲ سال به استقلال آوردم و همیشه به پدر قایقران می‌گفتم که سیروس روزی اسطوره می‌شود.

جهانی با اشاره به اینکه قایقران به سرعت در فوتبال کشور درخشید، ادامه داد: سیروس قایقران استعدادهای منحصر به فردی داشت و تنها کاپیتان شهرستانی تیم ملی در آن سال‌ها بود و معتقدم لایق عناوینش بود.

گفتنی است، سیروس قایقران ۱۸ فروردین سال ۱۳۷۷ در راه بازگشت از تعطیلات نوروزی در حالی که به همراه فرزند، همسر و برادر همسرش با اتومبیل خود عازم تهران بود، حوالی امامزاده هاشم رشت در اثر تصادف با کامیون جانش را از دست داد و در این حادثه فرزندش (راستین) نیز جان باخت.