چرا رژیم‌های اقتدارگرا دوست دارند باشگاه‌های فوتبال انگلیسی را بخرند؟
سازمان عفو بین الملل قرارداد نیوکاسل را تلاشی آشکار از سوی مقامات سعودی برای پیچیدن مسائل وحشتناک حقوق بشری در لفافه‌ی پر زرق و برق فوتبال می‌داند. این سازمان غیردولتی به تمایل عربستان برای آزار منتقدان، سرکوب زنان و قتل وحشیانه جمال خاشقچی در سال ۲۰۱۸ اشاره می‌کند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از اکونومیست، نیوکاسل یونایتد در ذهن هواداران فوتبال انگلیسی جایگاه تراژیک-کمیکی دارد. ظاهراً باشگاه میتواند در هر شرایطی آشفتگی ایجاد کند. علی رغم استقبال هواداران زیاد و پرشور، این تیم در نزدیک به یک قرن برنده لیگ برتر نشده است. آخرین باری که احتمال می‌رفت این تیم به موفقیت دست یابد، در سال ۱۹۹۶.۱۲ امتیاز را از دست داد و کوین کیگان، مدیر آن پس از تمسخر توسط الکس فرگوسن، رقیبش در منچستریونایتد دچار افول عمومی شد.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: علی رغم این سابقه ناگوار، در ۷ اکتبر، کنسرسیومی با حمایت صندوق ثروت عربستان سعودی که توسط محمد بن سلمان، ولیعهد پادشاهی اداره می‌شود، اعلام کرد این باشگاه را به قیمت ۳۰۵ میلیون پوند (۴۱۵ میلیون دلار) خریداری کرده است. این خبر وعده دهنده‌ی برخورداری باشگاه از ذخایر نقدی گسترده بود. بنابراین نیوکاسل هم به جمع باشگاه‌هایی همچون چلسی و منچسترسیتی به عنوان آخرین تیم لیگ برتر می‌پیوندد که صاحبان آن‌ها با یک حکومت استبدادی مرتبط هستند. در کنار این‌ها باید به برخی باشگاهها اشاره کرد که قراردادهایی را با کشورهای تبهکار در زمینه‌ی اسپانسرینگ منعقد کرده اند. مثل قرارداد آرسنال با رواندا. حال سوال اینجاست که چرا رژیم‌های اقتدارگرا به باشگاه‌های فوتبال انگلیسی علاقه دارند؟
یکی از دلایل آن، ارائه قدرت نرم به این کشورهای اقتدارگرا است. کاترین بلتون در کتاب خود با عنوان «مردم پوتین» ادعا می‌کند که رئیس جمهور روسیه به رومن آبراموویچ، الیگارشی که تحت حمایت او ثروتمند شده بود، دستور داد چلسی را به عنوان یک تیم نسبتاً موفق در غرب لندن بخرد. البته خانم آبراموویچ این موضوع را تکذیب کرده است. بلتون می‌گوید که کرملین تصمیم گرفت از طریق بزرگترین عشق این کشور یعنی فوتبال در جامعه‌ی بریتانیا پذیرفته شود.
او می‌نویسد: این خرید از ابتدا با هدف ایجاد سرپناهی برای نفوذ روسیه در بریتانیا انجام شده بود. همچنین داشتن یک باشگاه معتبر اروپایی به رژیم‌ها در فیفا، نهاد حاکم بر بازی‌های جهانی فوتبال قدرت بیشتری می‌دهد. این موضوع به طور مثال توانست برای روسیه زمانیکه در زمینه‌ی میزبانی جام جهانی ۲۰۱۸ با دیگر کشورها رقابت می‌کرد، مفید باشد. همین امر در مورد قطر نیز صادق است که در سال ۲۰۱۱ پاری سن ژرمن، پر طرفدارترین تیم فرانسه را خریداری کرد و سال آینده میزبان مسابقات خواهد بود. علی رغم اینکه بسیاری از مردم استدلال می‌کنند که قطر یک ایالت کوچک و بیابانی با سابقه حقوق بشری مشکوک است، از مزایای میزبانی جام جهانی برخوردار می‌شود.
سازمان عفو بین الملل قرارداد نیوکاسل را تلاشی آشکار از سوی مقامات سعودی برای پیچیدن مسائل وحشتناک حقوق بشری در لفافه‌ی پر زرق و برق فوتبال می‌داند. این سازمان غیردولتی به تمایل عربستان برای آزار منتقدان، سرکوب زنان و قتل وحشیانه جمال خاشقچی در سال ۲۰۱۸ اشاره می‌کند. همه این موارد ممکن است درست باشد. اما یک موضوع تجاری هم وجود دارد که باید مدنظر قرار بگیرد. انگلیس میزبان پربیننده‌ترین و ثروتمندترین لیگ فوتبال داخلی جهان است. آخرین قرارداد لیگ برتر با پخش کننده‌ها به عنوان بزرگترین منبع درآمد باشگاهها، ۳.۲ بیلیون پوند (۴.۴ میلیارد دلار) در فصل است. این عدد تقریباً دو برابر ۲.۱ بیلیون یورو (۲.۴ بیلیون دلار) است که لیگ برتر اسپانیا به ارمغان می‌آورد. در کنار این‌ها باید به فروش بلیط و چیزهای دیگر هم اشاره کرد. به طور کلی، یک تیم فوتبال میتواند بسیار سودآور باشد. در سال ۲۰۰۸ گمان می‌رود شیخ منصور، یکی از اعضای خانواده سلطنتی ابوظبی، مبلغ ۱۵۰ میلیون پوند برای منچسترسیتی پرداخت. تخمین زده می‌شود که مبلغی بالغ بر ۲ میلیارد پوند برای خرید بازیکنان، مربیان و امکانات در حد کلاس جهانی در اختیار باشگاه قرار گرفت. این تیم پنج قهرمانی در لیگ برتر به دست آورد. او در سال ۲۰۱۹ بخش کوچکی از باشگاه را به یک صندوق سرمایه‌گذاری خصوصی فروخت که ارزش کل باشگاه را ۳.۷ میلیارد پوند اعلام کرد.
با افزوده شدن نیوکاسل به لیست فزاینده باشگاه‌های فوق ثروتمند انگلیسی، موفقیت در خرید این تیم سخت‌تر می‌شود. همچنین باشگاهها در حال حاضر تا حدودی با قوانین مالی محدود شده اند. به این معنی که به طور کلی آن‌ها نمی‌توانند بیش از درآمد خود هزینه کنند. اگرچه برخی از مالکان ثروتمند راه‌های قانونی و مبتکرانه‌ای در این زمینه پیدا کرده‌اند. لیگ برتر همچنین کشورها را از تأثیرگذاری بیش از حد در باشگاه‌های فوتبال خود منع می‌کند. همین نگرانی‌ها مانع از درخواست سعودی‌ها برای نیوکاسل در سال ۲۰۲۰ شد. این بار این لیگ با تضمین‌های الزام‌آور قانونی اطمینان یافت که پادشاهی در اداره باشگاه دخالت نخواهد کرد. چه کسی می‌گوید ورزش و سیاست نباید با هم ترکیب شوند؟
دیدگاه