روز خبرنگار، طالبان و مردم افغانستان
تاریخ تکرار نشده اما حوادث تاریخی باز درحال تکرار شدن هستند، طالبان این گروه خشونت طلب و ساخته شده توسط سازمان اطلاعاتی پاکستان بار دیگر با همان برداشت همیشگی‌اش از اسلام؛ سودای حکومت دارد و به فکر ایجاد امارت اسلامی افغانستان است!
سینا هوشمند گورابی*
۱۷ مرداد ۷۷ محمود صارمی خبرنگار ایرنا در مزار شریف به همراه دیپلماتهای ایرانی توسط گروه طالبان به اسارت گرفته شد و پس از آن به فجیع‌ترین شکل ممکن به شهادت رسید تا بعدها شورای فرهنگ عمومی، این روز را به پاس قدردانی از مقام این شهید «روز خبرنگار» بنامد.
اینگونه شد تا همه‌ساله ۱۷ مرداد شاهد انواع و اقسام پیامهای تبریک به مناسبت روز خبرنگار باشیم.
معمولا در این روز عادت کرده‌ایم که خبرنگاران از خودشان و مشکلاتشان بگویند. از بیمه و عدم امنیت شغلی گرفته تا حقوق کم و مشکل تامین مسکن.
به اعتقاد من به ۱۷ مرداد هر طوری که نگاه کنی جای تبریک ندارد چرا که یکی از خبرنگاران شجاع در این روزها از میان ما رفته، هرچند شهادت نصیب هرکسی نمی‌شود و این مایه افتخار است.
برای ذکر شجاعت صارمی نیاز به صدها ساعت سخنرانی و نطق نیست. تنها کافی است به آخرین خبری که از طریق تلفن مخابره کرده رجوع کنیم.
” «مزار شریف» سقوط کرد. هفدهم مردادماه ۱۳۷۷، این‌جا محل کنسولگری ایران در «مزار شریف» است، من «محمود صارمی» خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران هستم، گروه طالبان چند ساعت پیش وارد «مزار شریف» شدند.
خبر فوری، فوری. «مزار شریف» به دست طالبان سقوط کرد، عده‌ای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده میشوند به من بگویید که چه وظیفه‌ای دارم»”
صارمی سالهاست از میان ما رفته اما هنوز درد مردم افغانستان از شر غده بدخیم طالبان التیام نیافته است. همین «اواخر تیرماه بود که دانش صدیقی» برنده جایزه پولیتزر و عکاس-خبرنگار رویترز به هنگام تهیه گزارش از درگیری‌ها با طالبان توسط اصابت ترکش کشته شد تا جنگ افغانستان همچنان قربانی بگیرد.
تاریخ تکرار نشده اما حوادث تاریخی باز درحال تکرار شدن هستند، طالبان این گروه خشونت طلب و ساخته شده توسط سازمان اطلاعاتی پاکستان بار دیگر با همان برداشت همیشگی‌اش از اسلام؛ سودای حکومت دارد و به فکر ایجاد امارت اسلامی افغانستان است!
سال‌ها اشغالگری آمریکا خیری برای افغانها نداشته و امروز با خروج نظامیان آن‌ها این ولسوالیهای افغانستان هستند که یک به یک اشغال میشوند و مردم و نیروهای دولتی افغان از ترس وحشی‌گری‌های طالبان به کشورهای همسایه از جمله ایران پناه آورده اند. مردمی که گویا حتی نباید یک لحظه رنگ آرامش را به خود ببینند. روزی بمب‌گذاری در مدارس، مساجد و دانشگاه‌ها، روزی ترور نخبگان و امروز حمله به شهرها.
سرنوشت افغانستان امروز در گرو تصمیمات دیپلماتیک و شاید نظامی کشورهای همسایه و امریکاست اما چگونه می‌توان با گروهی که جز خشونت، بردگی زنان و کودکان و شکنجه آن‌ها، بمب‌گذاری و ترور با زبان دیگری آشنا نیست، مذاکره کرد؟
* سردبیر و مدیرمسئول دیارمیرزا
دیدگاه