احمدی‌نژاد: آقای روحانی مردم شما را قبول ندارند | کناره‌گیری کنید؛ مشروعیت ندارید!

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا محمود احمدی‌نژاد با انتشار تیزر یک پیام ویدیویی، خواستار کناره‌گیری حسن روحانی از مقام ریاست‌جمهوری شد.

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه والنصر واجعلنا من خیر انصاره و اعوانه والمستشهدین بین یدیه

سلام عرض می کنم خدمت ملت بزرگ ایران و از خدای متعال برای آن ها و همه موحدان و عدالتخواهان و آزادی طلبان جهان، آرزوی عزت و موفقیت دارم.

دولت نهم و دهم بر خلاف رای تمام جناح های سیاسی و نهادهای قدرت در سال ۸۴ توسط ملت انتخاب شد.

۸ سال فرزندان ملت تمام توان خود را برای پیشبرد امور کشور و حل مسائل کشور گذاشتند. از مقیاس فردی پیگیری می کردند تا مقیاس روستا، شهر، استان و کل کشور و در سطح بین الملل. ۸ سال کار شبانه روزی.

در طول این ۸ سال همه جناح های قدرت و بسیاری از نهادهای قدرت و رسانه ها علیه ما بودند. در اوج مسائل هسته ای موضوعات دست هشتم را به مسئله اصلی کشور تبدیل می کردند.

اوج تخریب و کارشکنی در ۲ سال آخر بود. در ۲ سال آخر از بیرون کشور و از داخل کشور، یک برنامه هماهنگ برای تخریب دولت مردمی ترتیب داده شد. تمام دستاوردها و کارهای بزرگ زیر سوال رفت.

بعد از ۱۰۰ سال یک دولت پیدا شد که علاوه بر آنکه مردم می سازند، ۶-۵ میلیون مسکن را در دستور ساخت قرار داد. هدفمندی یارانه ها که آرزوی تاریخی ۴۰ ساله بود، سهام عدالت، بنگاه های کوچک زودبازده، عمران و آبادانی سراسری، راه ها، مدرسه ها، ورزشگاه ها، کارخانه ها، بندرگاه ها، فعالیت های عظیم هسته ای، فعالیت های عظیم فضایی، کارها و پیشرفت های گسترده و بی نظیر علمی همه زیر سوال رفت!

از بیرون تحریم و از داخل اعمال تحریم! تا جایی پیش رفتند که می گفتند اصلا تحریمی وجود ندارد، بی عرضگی دولت است! تا ۵ دقیقه مانده به مراسم تنفیذ دولت یازدهم من و تقریبا همه اعضای دولت مشغول کار بودیم. اما گفتند رها کرده و کار نمی کند، تقصیر دولت است، تحریمی در کار نیست. هجمه سنگین و دستگیری های گسترده!

خب دو برادر در راس دو قوه هر کدام به یک طرف می کشیدند و هر روز ماجرایی درست می کردند. دستگیر و تهدید می کردند. یکی استیضاح و دیگری احضار می کرد.

در فضای تبلیغاتی گفتند که دولت ناتوان است و تحریمی در کار نیست. اما انتخابات سال ۹۲ رسید.

امروز بطور مشخص می خواهم درباره دولت فعلی با مردم صحبت کنم. دولت فعلی یعنی دولت یازدهم و دوازدهم بر یک سلسله مبانی نادرست و طراحی شده شکل گرفت.

در سال ۹۲ با کاری که شورای نگهبان کرد و رقبای اصلی را کنار گذاشت، فرصت را به آقای روحانی و امثال ایشان داد.

در تبلیغات انتخاباتی باز هم روش تخریب را در پیش گرفتند و ادعا کردند که اگر ما بیاییم همه چیز درست می شود، ما خدای مدیریتی و دیپلماسی هستیم، ما با گفتگو مسائل جهان را حل می کنیم، دولت قبل بلد نبود و کار را خراب کرد.

انتخابات در غیاب کاندیداهای اصلی که بخش مهمی از مردم به دنبال آن ها بودند برگزار شد و در نهایت آقای روحانی رئیس جمهور ایران شد.

بلافاصله خط تبلیغی عوض شد. گفتند مشکلات کشور تماما بخاطر تحریم است و مسئول تحریم هم دولت قبل است که خیلی پافشاری می کرد در دفاع از حقوق مردم و حاضر نبود هیچ امتیازی بدهد. در حالی که آن دو سال آخر اصلا مذاکرات دست ما نبود. ما مسائل را حل کرده بودیم ولی اجازه ندادند که در فرصتی دیگر برای مردم تشریح خواهم کرد.

شروع کردند به سیاهنمایی وضع کشور. شخص آقای روحانی می گفت انبارها خالی است، خزانه هم خالی ست، دولت هم بدهکار است، که هر سه این حرف ها از اساس خلاف واقع بود.

بگونه ای رفتند جلو که تمام امورات کشور به مذاکره با بیگانگان گره خورد. از طرف دیگر، تمام کارهای کشور را خواباندند، حالا منتظر بمانیم تا ببینیم مذاکرات چه می شود!

آنقدر تعلل کردند تا یک رکود ۵ ساله را تا امروز بر کشور تحمیل کردند. بعد هم رفتند در مذاکرات. آنقدر وعده دادند و کشور را به مذاکره گره زدند که حتی آب خوردن مردم را هم بستند به مذاکرات!

خب ۳-۲ سال مذاکره کردند و بعد هم سندی منتشر شد به نام برجام که البته منتشر نشد، فقط ادعا شد. یعنی آن سند هنوز منتشر نشده و کسی تاکنون آن را ندیده است. حتی نمایندگان مجلس. اما شفاها توافقی کردند که ملت هم در جریان آن نیست. بعد هم بسرعت در مجلس سر و ته آن را هم آوردند و گفتند دیگر دوران جدید و درخشان ملت ایران شروع شد.

انواع توهین ها را به منتقدین برجام کردند. گاهی که برخی مطالبه می کردند و می گفتند حقوق اساسی و هسته ای ما چه می شود، استقلال ما چه می شود، اقتصاد ما چه می شود؟ آن ها در پاسخ می گفتند همه این ها در نظر گرفته شده است!

در طول این مدت یک نفر از مقامات مجلس و قوای دیگر پیدا نشد که بگوید این مورد در کدام بند برجام هست، نشان بدهید! بالاخره با تبلیغات و جوسازی، یک موضوع ملی را تبدیل کردند به یک دعوای جناحی و هیچکس به محتوای آن نپرداخت و در نهایت تصویب شد و الان ۳ سال گذشت. اما ترامپ آمد و توافقات را زیر پا گذاشت و تحریم ها را احیا کرد.

سوال این است که چه کسی مسئول این وضعیت است؟! بنظرم همه مقامات کشور. هر سه قوه اما در اولویت اول، شخص آقای روحانی. ایشان یک بار دیگر هم در سال های ۸۴-۸۱ مذاکره کرده بود. آن زمان هم همین گونه بود. امتیازات فراوان داده بودند و چیزی نگرفته بودند. الان هم همین طور شده است. امتیازات داده شده ولی چیزی نصیب ملت نشده است، ۵ سال هم عقب افتادیم.

اطلاعات غلط به مردم داده شد! یک تورم نقطه ای ۴۰ درصد را ایشان تا ۴۶ و ۴۸ درصد هم برد، ۲۰۰ بار هم تکرار کرد. در حالی که مربوط به دولت خودش بود. در دوران خود ایشان اتفاق افتاده، در دولت ما نبوده است! بله در ۲ سال آخر ما، تلاطم بوده، ما هم بارها با مردم صحبت کردیم، عذرخواهی هم کردیم، تلاشمان را هم کردیم ولی ما تنها بودیم، همه آن ها علیه ما بودند. مصاحبه ها و سخنرانی ها و کارشکنی هایشان موجود است. هر تصمیمی که خواستیم بگیریم، جلوگیری کردند. هر اقدامی که به نفع ملت بود، با آن مقابله کردند. هر کاری که ملت را بالا می آورد و مقتدر می کند، با آن مخالفت کردند.

چپ و راست هم با همند. دو تیغه یک قیچی هستند برای بریدن گلوی ملت، برای له کردن ملت، برای قدرت، برای تسلط بر منابع ملت که فعلا در این مسئله وارد نمی شوم. ملت ما را، مستقل از جناح ها انتخاب کردند.

مسکن مهر را مسخره می کنند. هنوز دارند مسخره می کنند! خب بیایید مقایسه کنیم. در دوره شما چقدر صنعت پیشرفت کرده، در بخش های گوناگون مسکن، عمران و آبادانی، علم، فن آوری، عمران روستایی، ورزش، فرهنگ، تجارت خارجی، تولید ملی و… بیایید مقایسه کنیم. قابل مقایسه نیست. حاضر نیستند و فقط تبلیغات و جوسازی می کنند.

برخی می گویند شما چرا سکوت کرده اید؟ خب من سال ۹۲ چه باید می کردم؟ همه علیه ما بودند. اگر هم حرفی میزدیم اصلا حرفمان منتشر نمی شد ولی من سکوت کردم اولا به احترام رای مردم، گفتیم بالاخره مردم رای دادند. ثانیا گفتیم بالاخره کشور مهمتر از ماست. به ما توهین می کنند و تهمت می زنند و فحش می دهند، عیبی ندارد، ببینیم در این فرصت چه می کنند. گفتیم شاید این ادعاهایی که می کنند انجامشان دادند. ما مهم نیستیم، اگر ادعاهایشان محقق شود به نفع ملت است، ما هم دستشان را می بوسیم، تشکر هم می کنیم.

برای اولین بار بعد از انقلاب من تمام وزرا را بعد از انتخابات نزد آقای روحانی فرستادم. گفتم تمام اطلاعات و تجربیات خود را در اختیارشان قرار دهید و اعلام کنید که می خواهید کمک کنید. گفتم از خود من هم هر اطلاعاتی بخواهید در اختیارتان می گذارم، همه چیز مال ملت است.

اما الان ۵ سال گذشته است. در چه شرایطی قرار داریم؟ اقتصاد که در آستانه متلاشی شدن است. اعتماد عمومی به کل سیستم به صفر نزدیک شده است. نارضایتی در اوج است. فاصله طبقاتی در اوج است. فقر گسترده! آخر چگونه یک خانواده با ۸۰۰ هزار یا یک میلیون تومان زندگی کند؟ برخی همین را هم ندارند. آنکه تحت پوشش کمیته امداد است چگونه زندگی می کند؟ اگر بخواهد روزانه فقط تخم مرغ بخورد، آیا می تواند؟ برخی نان خالی هم ندارند که بخورند. بعد می آیند در تلوزیون و رسانه ها چشم می اندازند در چشم مردم و همین طور خلاف واقع تحویل ملت می دهند! اصلا از ملت طلبکاری می کنند.

بخش مهمی از این مسائل به عهده شخص آقای روحانی است. شما ۱۶ سال نماینده رهبری و دبیر شورای امنیت ملی بودید. ۸ سال نماینده رهبری و عضو بودید و الان هم ۶ سال است که رئیس شورای امنیت ملی هستید. شما که تمام زندگیت امنیتی بوده است چه بلایی سر مملکت آوردی؟ هر کس حرف می زند خفه اش می کنید، در دهانش می زنید و سرکوب می کنید. یکی توهین می کند و دیگری دستگیر می کند. مملکت مال همه است. مگر شما مالک مملکت هستید؟

آقای رئیس جمهور و آقایان سران قوا و همه مسئولین کشور مگر شما مالک مملکت هستید؟ مملکت مال ملت است. ملت دلش می سوزد. از یک طرف باید فقر و مشکلات را تحمل کند، از یک طرف باید فساد را تحمل کند که در دوره شما، آقای روحانی، ده برابر شده است و از طرف دیگر هم تحقیر ها و توهین ها و فشارهای دشمن را باید تحمل کند. ملت چه گناهی کرده است؟

امروز من به صراحت می گویم ملت کلا ناراضی است، بخصوص از دولت. مردم دیگردولت را قبول ندارند. قوای دیگر را هم قبول ندارند که من به وقتش خواهم گفت.

آقای روحانی مردم شما را قبول ندارند، با چه زبانی این را بگویند؟ وقتی مردم قبول ندارند شما چطور هنوز رئیس جمهور هستید؟ چگونه می خواهید تصمیم بگیرید؟ مشروعیت شما از کجاست؟ اگر قبول ندارید، رفراندوم برگزار کنیم. مشخص است شما نظر مردم را می دانید.

متاسفم که بگویم نظام جمهوری اسلامی که باید مردمی ترین نظام تاریخ می بود و اصلا بر همین اساس شکل گرفت یعنی مقامات نوکر مردمند، توی دل مردم و در کنار مردم و دم دست مردمند، مردم می توانند یقه آن ها را بگیرند، مردم می توانند مطالبه کنند اما الان رسیده است به جایی که مقامات ارشد کشور جرات نمی کنند به خیابان بروند یا در اجتماع مردمی حاضر بشوند. معلوم است که مسیر را اشتباه رفته اید. معلوم است که اشتباه تصمیم گرفته اید. مملکت ارث پدر کسی نیست. حق ندارید مملکت را خراب کنید. حق ندارید اعتبار ملت ایران را در دنیا از بین ببرید. حق ندارید اطلاعات غلط به مردم بدهید. حق ندارید فقر را بر ملت ایران تحمیل کنید.

البته برخی معتقدند که تمامش عمدی است. دو گروه عمد دارند. یک گروه که به بیگانه وصل هستند و یک گروه هم در داخل هستند و بعضی هایشان را هم من دیده ام. تصور می کنند که اگر ملت قدرت پیدا کرد و قوی شد، دیگر زیر بار آن ها نخواهد رفت. خب اجازه بدهید ملت قوی شود و زیر بار امثال بنده و شما نرود چه اشکالی دارد؟ بگذارید ایران عزیز باشد، اعتقادات ما عزیز باشد.

چه کسی گفته است که شماها باید همیشه آن بالاها بنشینید؟ من هیچ جایی را نمی خواهم. یک شهروند ایرانی هستم ولی حق دارم عزت کشورم را مطالبه کنم. همه اختیارات ملت را سلب کرده اید و گرفته اید دست خودتان. یک یارانه که به مردم می دادند، این را هم نتوانستید تحمل کنید. خب آن را هم گرفتید و الان بودجه دولت در این چند سال نزدیک ۴ برابر سال ۹۱ شده است. دائم می گویند پول نداریم! اگر ندارید پس از کجا آورده اید خرج کردید؟ کجاها خرج کرده اید؟ خب گزارش بدهید. کارهای عمرانی و تولید که اکثرا خوابیده، رشد صنعتی خوابیده است!

یک دوره که همش می گفتید دولت قبل، حالا هم که معلوم نیست چه کسی! بنظرم باید مسئولیت بپذیرید و تصمیم بگیرید. ادامه حضور شما هم به ضرر کشور و هم به ضرر خود شماست. من نمی گویم چکار کنید ولی باید تصمیم بگیرید.

اینهمه بحران اقتصادی ولی برنامه روشنی ارائه ندادید. خب الان فشار ارزی و تحریم آمده است، برنامه شما برای عبور از این شرایط چیست؟ اصلا طراحی و اهتمامی وجود ندارد. همش دعواهای سیاسی برای قدرت، این یکی او را حذف می کند و آن یکی دیگری را. این ها مگر برای مردم نان شب می شود؟ اینطوری کشور جلو می رود؟

آقای روحانی؛ شما و حامیانتان و بنظرم دو جناح سیاسی کشور و دو رئیس قوه دیگر، همه در این وضعیت شریک هستید. باید رضایت مردم را جلب کنید. شاید بهترین راهش این باشد که دیگر ادامه ندهید. چون مردم دیگر امیدی ندارند که از ادامه کار شما خیری به ملت برسد یا اصلاحی در امور کشور ایجاد شود.

البته روشن است که از انقلاب منحرف شده ایم. زندگی هایشان را با اول انقلاب مقایسه کنید. چه داشتند آنها؟ همیشه هم مسئول و در رده های بالا بودند. الان چه دارند؟ بقیه ملت به همین اندازه رشد کردند؟ مشخص است که یک جای کار ایراد دارد.

امروز دیگر سکوت را جایز نمی دانم. در مقابل ملت احساس وظیفه می کنم. بخدا ملت ایران خیلی بزرگ است. شایسته نیست مردم اینگونه زندگی کنند. این ملت تاریخ ساز و تمدن ساز است. عزت دارد. چرا باید اکثریت مردم در خانه ها در مقابل بچه و نوه و فامیل و همسایه شرمنده باشند؟ این ملت ظرفیت هایش، ظرفیت های الهی است. امکانات کشور هم الی ماشاء الله. چرا می گویید نداریم؟ کشور اینهمه پول و ثروت و منابع دارد. یک عده افتاده اند روی یک بخشی از آن و دارند می برند، بسیاری از آن هم احتکار شده است. ملت هم دارد له له می زند. معلوم است مشکل کجاست. مشکل در نحوه اداره کشور است. خب درست اداره کنید. حق نیست که مردم اینقدر ناراضی باشند. حق نیست صدایشان به جایی نرسد. حق نیست که مردم بروند سراغ تصمیمات دیگری!

این ملت فداکاری و جانفشانی کرده، همه موجودیتش را به صحنه آورده. ۳۰۰ هزار شهید و چند صد هزار جانباز داده ایم تا این نظام و انقلاب برپا شده، تا اینکه شماها بروید آن بالاها بنشینید. حق نیست که با ملت اینگونه رفتار کنید.

بنظرم فرصتی باقی نمانده است. یعنی ملت به اندازه کافی فرصت داده است. بهترین کار عذرخواهی از مردم و واگذاری صحنه به خود مردم است. امیدوارم که این نصایح دلسوزانه را بپذیرید و یک تصمیم درستی بگیرید. تصمیمی بگیرید که ملت را خوشحال کند. ملت منتظر است.