تا حسینی شدن هنوز راه زیادی مانده است

اختصاصی پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا شاید شنیده باشیم‌ که برخی ها از حسینی بودن نام و رخت سیاه عزایش را بر تن دارند و فقط در ماه محرم و صفر متاثر از سیره اهل بیت(ع) هستند.

اما وقتی به کف خیابان ها و رفتار شرم آور و زننده برخی از همشهریان در آلوده کردن محیط شهری با پرتاپ ظروف یکبار مصرف می نگریم، بسیار متاسف می شویم که چگونه و به طور عمد و ناحق، برای رفتگران قد خمیده تا سپیده دم ها کوهی از پلاستیک می سازییم.

وقتی غیبت، تهمت، ناسزا، نزاع خیابانی، ریا، ظاهرسازی و نفاق و سکوت معنادار را می بینیم، بیشتر دلمان برای غریبی پسر فاطمه(س) آن هم در قرن ۲۱ که قرن علم و آگاهی قلمداد می شود، می سوزد.

شاید کمی بهتر باشد به استان های دیگر کشور مانند اردبیل و یزد و زنجان سفر کنیم و‌ببینیم که چگونه مردمان آن دیار، از دیرباز با اتحاد و برادری و با علم بر سرگذشت واقعه کربلا بر سوگ حسین(ع) و یاران باوفایش نشسته و در کنار عزاداری های سنتی، هرگز فرهنگ شهروندی و همسایگی را ذبح نکرده اند و با رخت عزای حسین(ع) و با لقب پاکبان محرم، لکه های سیاه کف خیابان ها را در کیسه های زباله جمع می کنند.

وقتی میبینیم که پس از عاشورا، همه احوال های ناجورمان، به جای خود باز میگردند، دلمان خون می شود.

مادامی که میدانیم خون حسین(ع) در راه زدودن جهل و برقراری امر به معروف و نهی از منکر و آزادگی بوده و از تمام فلسفه نینوا به راحتی گذر کرده و فقط عزای حسین(ع) را برای صرف ثواب بخشش گناهان پنهانی و آشکارمان مان برپا می کنیم، چگونه می توانیم با خیال آسوده سربند شیعه بر پیشانی خود ببندیم.

چقدر صورت بدی دارد که در عمل خون و آبرو در راه هرچیزی جز حفظ و ارتقاع جایگاه دین و فرهنگ دینی می دهیم تا عملکردهای ناپسند را همانند آبی بر جوی دشمنان دین خدا بریزیم.

بسیار زیبا و زیبنده است که در کوچکترین رفتارها نیز حسینی باشیم و در راه حسینی شدن همچون کسب روزی حلال تلاش کنیم تا رضایت خداوند موجب محبوبیت عمومی همگام شود و رهرو حسین بودن را در صرفا در اشک و ماتم های گذرا خلاصه نکنیم و با حضور قلب و آگاهی پای در رکاب اهل بیت(ع) بگذاریم.

امروز و در عصر رسانه و ارتباطات، دین محمد(ص) پیروی عالم، مدبر و پاسخگو نیاز دارد تا خون در راه آزادگی داده و با زنجیز و تیغ بر بدن زخم جهل وارد نکند.