نماینده ای که بر خانواده خود هم نظارت ندارد چگونه بر امور کشور نظارت می کند؟!
ادعاهای وکیلی در مورد دو پسرش به طور خلاصه چنین است: نمی دانستم؛ پولی نمی‌گیرند؛ مسئولیت گرفتن آنها جوانگرایی است؛ آنها را دعوا کردم!
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، ماجرای اعطای پست سرپرستی یکی از شرکت های زیرمجموعه وزارت کار به پسر ۲۶ ساله یکی از نمایندگان لیست امید، با اظهارات و توجیهات این نماینده عجیب تر هم شده است.
صراط نوشت: ماجرا از این قرار است که مهدی وکیلی متولد سال ۷۰، فرزند محمدعلی وکیلی، عضو هیات رییسه مجلس و اعضای پرسروصدای فراکسیون امید، چندی پیش به عنوان مدیرعامل شرکت صنعتی کاوشگران آتیه صبا منصوب شد.
موضوع وقتی جالب تر می شود که بدانیم چندی پیش وکیلی به صورت جدی و پیگیر، خواستار استیضاح علی ربیعی وزیر کار بود. اما ناگهان آتش تندش فرونشست و از این استیضاح منصرف شد و سپس خبر رسید که پسرش در یکی از زیرمجموعه های وزارت کار مدیرعامل شده!
در اولین واکنش، مدیرعامل هلدینگ سرمایه‌گذاری آتیه صبا تأکید حسن روحانی بر جوانگرایی را دلیل این انتصاب دانست اما از تاثیر «ژن خوب» در آن صحبتی به میان نیاورد. سپس شرکت مذکور را بدون «کار اجرایی» و دارای تنها ۴ نفر پرسنل دانست و تلویحا آن را تشریفاتی دانست و تاکید کرد که مهدی وکیلی از سال ۹۵ یعنی دوره مدیریت پیشین، «معاون اجرایی» این شرکت فاقد «کار اجرایی» بوده است!
پس از انتقادهایی که از سکوت محمدعلی وکیلی در قبال این افشاگری ها صورت گرفت سرانجام او با انتشار یادداشتی در روزنامه خود، به بیان کلیشه هایی نخ نما و شعارهایی تکراری درباره سقوط اخلاقی جامعه پرداخت و بدون اشاره به ماجرای پسرش، تلاش کرد تا افشاگران را متهم به بی اخلاقی کند.
اما واکنش جدی تر او به ماجرا، نه تنها هیچ ابهامی را حل نکرد بلکه بر علامت سوال های موجود در این معادله افزود. وکیلی در گفت و گویی حتی یک گام از آذروش مدیرعامل هلدینگ سرمایه‌گذاری آتیه صبا هم فراتر گذاشته و شرکت تحت مدیرعاملی پسرش را کاغذی خوانده است که ریالی هم بودجه ندارد!
او سپس گفته که ۱۵ روز است که از این ماجرا مطلع شده(!) و به محض اطلاع به پسرش گفته استعفا بدهد! بنابر ادعای وکیلی، او آن قدر از این ماجرا بی اطلاع بوده که از پسرش سؤال کرده چطور رفتی؟ و او هم پاسخ داده است که یکی از همکلاسی‌هایش آنجا بوده و دعوت کرده که بیا در این کار مطالعاتی به ما کمک کن. به گفته وکیلی پسرش اگر فکر می‌کرده ماهی دو میلیون تومان این همه سروصدا دارد، حتما نمی‌رفت!
وکیلی ماجرا را به جوان گرایی هم مربوط کرده و با خلط مبحث آشکار، موضوع پسرش را با وزیر جوان ارتباطات مقایسه کرده.
ادعای عجیب تر وکیلی اما بی خبری از پسر دیگرش است. او مدعی شده: «شنیده‌ام یک پسر دیگرم عضو غیرموظف دوده‌صنعت است. تازه این را فهمیدم و کلی دعوایش کردم. اینکه شما از کجا این شرکت را گیر آورده‌‌اید و کی شما را گول زده؟ البته او عضو غیرموظف است و این یعنی کارش جدی نبوده و درآمدی هم ندارد.»
او گفته است: «شاید در مسیر مشغله افراد مسئول و مدیر، گاهی مافیایی شکل بگیرد. اینها چندان وارد آن شبکه نشدند و به محض اینکه متوجه این مسیر خطا شدم، آنها را دعوا کردم و اینها تنبیه شدند.»
ادعاهای وکیلی در مورد دو پسرش به طور خلاصه چنین است: نمی دانستم؛ پولی نمی‌گیرند؛ مسئولیت گرفتن آنها جوانگرایی است؛ آنها را دعوا کردم!
اکنون سوالی که مطرح می شود این است که چگونه می توان باور کرد نماینده ای که مدعی است «شاید در مسیر مشغله افراد مسئول و مدیر، گاهی مافیایی شکل بگیرد» به طور مطلق از پسرانش بی خبر بوده است؟ آیا چنین فرض و ادعایی تحمیق مخاطب نیست؟
حتی اگر چنین فرضی درست باشد و بپذیریم که وکیلی نمی دانسته پسرانش در کجا مشغول به کار هستند، چگونه می توان از فردی چون او که حتی توان اداره و نظارت بر خانواده خود را نداشته، انتظار داشت بر کل فعالیت ها و امور جاری کشور به عنوان نماینده مجلس نظارت کند؟ آیا چنین فردی استحقاق نمایندگی دارد؟
موضوع دیگر در مورد مسائل مالی است؛ چرا وکیلی اصرار دارد که پسرانش در شرکت های کاغذی بوده اند یا عضو بدون حقوق شرکت ها بوده اند؟ یعنی این افراد مدیرعامل یا عضو شرکت هایی بوده و برای آنها وقت و انرژی گذاشته اند که هیچ درآمدی ندارند و اصولا بود و نبودشان تفاوتی ندارد؟!
دیدگاه