گوزنی که پایش به شورای شهر رشت باز شد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از ایرنا، گوزن عنوان مجموعه ای از کتاب های طنز مصور گیلکی خلق شده توسط هنرمند خوش ذوق کشورمان داریوش رمضانی است. کتاب هایی که از پشت ویترین مغازه ها جای خود را بین مردم به خوبی باز کرد و اکنون شمار قابل توجهی از خانواده های اهل مطالعه گیلان چهار کتابی که تاکنون از این مجموعه چاپ شده ( گوزن در رشت)، ( بازگشت اسی کولکاپیس )، ( نجات خاخورزا رایان) و ( گوزن اویر می شود) را در خانه خود دارند و در خلوت یا در جمع های خانوادگی از خواندنش لذت می برند.
گوزن با درایت حوزه هنری و حمایت های آن توانست این مسیر روشن را طی کند و اقبال مردم و تاثیرگذاری این آثار موجب شد که امسال خالق آن بین تقدیرشدگان فرهنگی این دیار توسط شورای شهر رشت قرار گیرد.
داستان های مصور طنز جذاب رمضانی علاوه بر تلاش برای حفظ زبان گیلکی به مسائل مهم انسانی، لزوم حفظ محیط زیست، توجه به فرهنگ و سنت های نیکو، معرفی و تقدیر از بزرگان این دیار می پردازد و علاوه بر نشاندن گل لبخند بر لب خوانندگان تاثیر خوبی بر فرهنگسازی بویژه برای قشر جوان دارد.
خالق این مجموعه که در دو عرصه گرافیک و داستان فعالیت جدی و درخشانی دارد را دعوت به یک گپ و گفت رسانه ای کردیم و او با تمام مشغله اش پذیرفت. از داریوش رمضانی می پرسم چرا گوزن ، ایده اش از کجا آمد؟
این هنرمند گیلانی می گوید: حقیقتش دلیل خاصی ندارم، شاید کشیدنش آسانتر بود، شاید هم بر می گردد به ضمیر ناخودآگاهم. ایده اش بر می گردد به دوران دانشجویی ام در سال های ۷۵ یا ۷۶ که تصمیم گرفتم یک مجموعه کارت پستال طنز طراحی کنم با یک کارکتر ثابت. ۲۵ کارت پستال کشیدم و در دانشکده فنی دانشگاه گیلان نمایشگاهی گذاشتم که مورد استقبال قرار گرفت.
وی ادامه داد: ۱۰۰ طرح از آن طراحی کردم و بردم تهران، مجله طنز و کاریکاتور و به استاد جواد علیزاده، مدیر مسئول مجله و کسی که کاریکاتور را با او شناختم، نشان دادم و ایشان لطف کردند و پیشنهاد چاپ آن در مجله را داد، از سال ۱۳۸۱ این مجموعه در ماهنامه طنز و کاریکاتور چاپ شد، هر ماه سه یا چهار تا از مجموعه صد تایی گوزن عنوان « گوزن هم گوزن های قدیم». این یکصد طرح بعدا در قالب کتابچه ای با همین عنوان توسط نشر فرهنگ ایلیا چاپ شد.
رمضانی می افزاید: کم کم شروع کردم به کشیدن کمیک هایی از گوزن در قالب داستان های طنز خیلی کوتاه در مثلا دو یا سه یا چهار قاب و بالاخره در چهار سال پیش هم تصمیم گرفتم مجموعه داستان های مصور گوزن را شروع کنم.
رندانه از این هنرمند طنزپرداز سئوال می کنم آیا خودش هم گیلکی حرف می زند، با تبسمی در چهره و برقی در چشمان هوشمندش به گیلکی که در متن مصاحبه به فارسی برگردانده شد، پاسخ می دهد: در شهر رشت و با همشهری ها بله، گیلکی صحبت میکنم ولی کلا خیر، فارسی صحبت میکنم ولی با لهجه شدید گیلکی!
با پیش آگاهی از قبل می پرسم: چقدر ماندگاری زبان گیلکی برایتان اهمیت دارد؟ جدی و مصمم پاسخ می دهد : خیلی و واقعا خوشحالم که تصمیم گرفتم این داستان ها را به زبان گیلکی بنویسم.
خالق داستان های گوزن ادامه می دهد: واقعیت اینست که در تمام دنیا، زبان های محلی در حال از بین رفتن هستند بخصوص زبان هایی که فقط گفتاری هستند و نوشتاری نیستند. به نظرم وجود مجموعه داستان های گیلکی و جا افتادن آن بین مردم گیلک زبان، به ماندگاری این زبان خیلی کمک می کند.
با توجه به این که چند شخصیت نظیر یوسف، لانتی، گوسفند، آقای زرگری در همه داستانهایش گوزن را همراهی می کنند که به نظر می رسد ردپایی از دوستانش در خاطرات اوست، می پرسم : آیا از شخصیت های دوستانتان در کار استفاده می کنید ؟ اگر اینطور است نظر خودشان در این باره چیست؟
با لبخندی صمیمی می گوید: چند شخصیت این داستان، مستقیما الهام گرفته از دوستانم هستند، بعضی وقتها از کارهای خنده داری که واقعا انجام داده اند، استفاده میکنم و گاهی برایشان یک موقعیت طنز تصور و آن را وارد داستان می کنم. در هر دو صورت کلی با هم می خندیم!
محور اصلی کارش در هر کدام از کتاب های این مجموعه را جویا می شوم. با قلمی که مثل اغلب گرافیست ها در دست دارد خطی بر کاغذ روی میز می کشد و می گوید: محور اصلی در این مجموعه برایم در وهله اول، خلق یک داستان جذاب و طنز است. در داستان اول « گوزن در رشت » سوژه اصلی، دیدن یک خواب و جستجو برای یافتن چیزی بود، در « بازگشت اسی کولکاپیس » سوژه انتقام البته به شکل طنزش محور اصلی داستان بود، در کتاب سوم « نجات خاخورزا رایان » نجات یک نفر و در کتاب آخر« گوزن اویر می شود » موضوع اصلی گم شدن گوزن از دست دادن حافظه اش بود. همانطور که می بینید مشابه این سوژه ها را بارها در فیلم ها و کتاب ها دیده ایم و خوانده ایم.
وی ادامه داد: به عنوان یک کتاب داستان مصور ۵۰ صفحه ای، به نظرم داستان ها ساده است و تصاویر، فضای آشنای داستان برای مخاطب، زبان گیلکی و شخصیت های داستان باید جور سادگی داستان را بکشند و آنرا جذاب کنند. سعی می کنم در هر کتاب، از یک شخصیت خاص گیلانی، یک موسیقی خاص گیلکی یا یک غذای خاص شمالی؛ خلاصه عنصری که مختص این منطقه است هم استفاده کنم.
از رمضانی در مورد کتاب های دیگری که منتشر کرده سراغ می گیرم، می گوید: قبل از ماجراهای گوزن، شش کتاب دیگر که البته کتابچه بگوییم بهتر است، منتشر کرده ام؛ بعد از کتاب اول گوزن « گوزن در رشت »، به پیشنهاد دوستانی، کتاب داستان مصور هم با شخصیت گوزن به نام « گوزن و گوسفند در سرزمین عجایب » کار کردم.
مشتاق دنبال کردن گوزن در دامان سبز و دل انگیز عرصه طنز مصور می پرسم: گوزن سال دیگر برایمان چه ارمغان می آورد؟ می گوید: هنوز خودم هم نمی دانم. معمولا اواخر تابستان به فکر قسمت بعدی می افتم و تازه فکر می کنم که چه باید بکنم. ولی همیشه سعی می کنم در هر کتاب تازه تکنیک جدیدی هم امتحان کنم، شخصیت یا شخصیت های جدیدی به داستان اضافه کنم و سعی می کنم در وهله اول خودم لذت ببرم.
گوزن داریوش رمضانی علاوه بر آشتی دادن ما با زبان مادری مان، اهمیت توجه به طبیعت، کتاب و کتابخوانی، حفظ سنت های خوب و داشته های فرهنگی و از همه مهمتر دوستی، همدلی و همیاری را به یادمان می اندازد؛ گام هایش در سرزمین سبز و بارور فرهنگ این دیار همواره استوار باد.