نگاه هنری مسئولان فرهنگی ما کور بوده و هست/در این ۳۷ سال دافعه ما خیلی بیشتر از جاذبه مان بوده

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از تابناک، غلام کویتی‌پور حماسه خوان دوران دفاع مقدس پس از سکوتی نسبتاً طولانی در گفت و گویی به بیان سخنان بی‌سابقه‌ای پرداخته و نقدهای جدی نسبت به فضای فرهنگی کشور، برخی تصمیم‌گیری‌ها و وقایعی که در این سال‌ها رخ داد، مطرح کرده است.

بخش هایی از این گفت و گو را در ادامه می‌خوانید:

– خرمشهر همچنان شهر مظلوم است. بازسازی این شهر نه در شان مردم خرمشهر است و نه در شان ایران. من خرمشهر دوران جنگ که خرابه بود را بیشتر از این خرمشهر دوست داشتم. خرمشهر چهارمین گمرک جهان بود، گمرکش کو؟ ضعف مدیریت غوغا می کند و نمی می خواهد هم حل بشود.

– برادرم یک نصیحت به من کرد گفت هر وقت برای مردم خواندی بخوان هر وقت برای این میکروفن خواندی دیگر نخوان

– من تا شبی دو فیلم هالیوودی نبینم نمی خوابم. چیزی است که از بچگی عادت دارم و همواره فیلم می بینم.

– یک شب در تلویزیون گفتم چقدر بی سلیقه اید. ایقدر جبهه نشان می دهید که من جبهه ایی عقب نشینی می کنم.

– زمان انقلاب در پادگان بودم. سربازها که از داخل شهر می آمدند ازشان می پرسیدم: حقیقت دارد دارند تیر جنگی مستقیم می زنند به مردم؟ گفتند: آره حقیقت دارد. گفتم تمام شده است. چون مردم ایران مردمی نیستند که زیر بار زور و اهانت بروند.

– همیشه گفتم جمهوری اسلامی قدر فرهاد را ندانست. ما بعد از مرگ فرهاد می فهمیم هفت هشتا از کارهای ایشان را خوانده اند. و ایشان به زبان نیاورده. امروز می بینیم چجوری آبروی همدیگر را برای یک ملودی می برند.

– بعد از «ممد نبودی ببینی» در یک مسیری رفتم که به ما تلقین شد که موسیقی در کنار تو حرامه! اصلا موسیقی را بد می دانند. این چه نگاهی است که به موسیقی دارید؟ مگر شجریان و اصفهانی قاری قرآن نبودند؟ متاسفانه نگاه هنری مسئولان فرهنگی ما کور بوده و هست.

– ۳۷ سال از انقلاب گذشته چرا وقتی جوونمون number one می شود و جلوه می کند دو روز بعد ممنوع الکار می شود؟ زمان زمان باز شدن است. ۳۷ سال گذشت باز کنید فضای فرهنگی را. در این ۳۷ سال دافعه ما خیلی بیشتر از جاذبه مان بوده. چرا وقتی شاعری که کلامش را که می شنوم پوست و گوشت و استخونم را دگرگون می کند دو روز بعد می بینم ممنوع الکار شده؟

– چرا جوانی که ۴ تا ساز می زند و انگشتانش روی ساز تمام خاطرات من کویتی پور را زنده می کند باید از مملکت برود؟ چرا از قدرت استفاده می کنیم تا هنرمند را دربه در کنیم؟

– بهروز وثوقی چه ظلمی در حق هنر ما کرده که باید بیایید اینجا پشت مرز ترکیه بایستد پدر مریضش که در حال احتضار است را ببیند و خداحافظی کند؟ کجای معرفت ایرانی و اسلامی ما این اجازه را می دهد؟

– این حرف بد است که به یک ریش سفید هنر می گویید ما با شما مشکل داریم. حق الناس این هنرمند کجا می رود؟ راحت می گویید ما با شما مشکل داریم. ما با شاه مشکل داشتیم با مردم مشکل نداشتیم. رفتار مسئولین در ذوق هنری من هم تاثیر می گذارد. من کسی بودم می نشستم نگاه می کردم ملودی می ساختم. الان اما از این مسایل دلم به درد می آید.

– هنرمند احساس عاطفی دارد. وقتی با احساسش بازی بشود با احساس یک جامعه مخاطب بازی شده. حتما من کویتی پور هم باید دق مرگ بشوم؟ ۳۷ سال نگاه کج سلیقه و بی سر و سامان را تحمل کردیم. سر و سامان بدهید به این وضعیت.

– دست بردارید از این کارها. اگر حبیب را نمی خواستید چرا پیغام دادید بیا؟ چرا فاجعه ای مثل رفتاری که با حبیب شد باید رخ بدهد؟ مادر من با ترانه «مادر» ایشان اشک می ریخت. چرا اثر حبیب هنوز تاثیر دارد. شما کسی را بی ارزش کردید که سمبل ادب بود. از مردم کوچه و خیابان درباره شخصیت حبیب سوال کنید. رفتار این مرد سمبل ادب و ارزش انسانی بود. فرهنگ ایرانی ما دارد کجا می رود؟

– چرا موسیقی صدا و سیما نباید بودجه نداشته باشد. آیا ما در اتیوپی زندگی می کنیم؟ این همه جوان عاشقانه رفتند که برای هنر ممکلت بودجه نباشد.

– خبرنگاری گفت آقای کویتی پور در وضعیت نجومی چقدر می گیرد؟ گفتم افتخارم اینه که ۳۷ سال حقوقمان را ندادند. بعد ۳۷ سال رفتیم سنواتمان را بگیریم گفتند پرونده ات را گم کردیم به یک نفر بگو یک ماه بدون حقوق زندگی کن ببین چکار می کند. مثل همه مردم اجاره خانه ام دیر می شود. اما هیچ وقت نگفتم یکی دیگر اجاره ام را می دهد چون این دیگر ذلالت است.

– رسانه ملی برای چه هر روز صدای هرکسی را پخش می کند؟ خواننده حرف بلد نیست بزند برای چی به این سادگی به صدا و سیما می رسد؟

– از من پرسیدند نظرت راجع به «ربنا» چی است. گفتم وقتی ملودی با پوست و گوشت و احساس مردم عجین شد می خواهد تلویزیون پخش بکند یا نکند.

– دیدید تلویزیون یک بار بگوید کویتی پور فلان جا برنامه دارد؟ چرا شب عاشورا در خانه ام نشسته ام. مگر نمی توانم بروم بیرون پول در بیاورم؟ اما من هیچ وقت نان صدایم را نخوردم.

– خیلی ها خواستند ما را به جناح ها وصل کنند اما جناح من جناح سبزی فروش محل است. جناح من جناح مردم است. ما امروز به همبستگی از جنس همبستگی پشت جبهه ها نیاز داریم.