من ثابت قدم نیستم; باقری خطیبانی هستم!

دلیل بوجود آمدن وقفه در نگارش دلنوشته خود بعد از آخرین متن با عنوان شهرداری یا منارجنبان; تجزیه و تحلیل پیرامون بعضی از رفتارهای صورت گرفته در برابر مواضع چندماه اخیر بنده هست. نکته ای که در این وادی قابل تامل بود عدم درک درست از مسایل مطرح شده در نوشته های اینجانب بود. به راحتی مساله را از یک دعوت همگانی به واقع بینی به یک مساله اخلاقی و امنیتی تبدیل کردند و از آن راحتر موضوعی تحت عنوان وام دار بودن و ذینفع بودن اینجانب از شخص آقای شهردار را بازگو کردند.
در پاسخی به آن دسته از دوستان این را می توانم بگویم بنده حقیر در هیچ جا از مطالباتم به عنوان شهروند از اصالت نظام مقدس جمهوری اسلامی خارج نشدم. اگر در جایی صحبت از نظم و قانون گرایی شد مصداق کامل نظام مورد توجه بود و اگر در جایی دیگر بحث احترام به رای منتخبان مردم برای انتصاب و فضا دادن به شخص شهردار مطرح شد، هدف تبیین معنی واقعی جمهوریت بود و در آخر اگر صحبتی حول محوریت استفاده از ادبیات درست و حمایت و همچنین تخریب نکردن شد منظور به طور تمام و کمال دعوت به اسلام گرایی بود.
نمی‎دانم که آیا با به وجود آوردن چنین جوی ما در آینده می توانیم انتظار داشتن کانونی برای مطالبات جوانان و همچنین کادر سازی جوانان تحصیل کرده و انقلابی در پست های متفاوت را داشته باشیم یا نه؟!
عدم احترام به قانون و انجام چنین رفتارهای تک محورانه ای نقض کامل فرمامین ارزشمند مقام معظم رهبری است و در هیچ کجا گفته نشده انتقاد اشکال دارد، اما انتقاد یک بحث است و تخریب بحث دیگر!
نباید با رفتارهایی بعضا نسنجیده و مغرضانه رسالت اصلی نظام یعنی نظارت بر کار همه ی دستگاه ها از سوی قوه ی محترم و ارزشمند قضاییه را زیر پا گذاشت.
اگر واقعا حضور چنین افرادی در مناسب مختلف به این حد آسیب زاست قطعا مردم از چنین حرکت از نمایندگانشان خوشنود می شوند که با ارایه مستندات قانونی و عدله درست به دستگاه های مربوطه اعم از بازرسی و دادگستری و…. جلوی این گونه کار شکنی ها آن هم به تعبیر منتقدان را بگیرند. بهتر است این مساله را معترف شوم که باقری خطیبانی بودنم هم نتوانست جلوی بعضی از غیر منصفانه و تخریب وار و عجولانه را بگیرد.
در پایان این مساله را متذکر می شوم که این دلنوشته اخرین دلنوشته بنده حقیر می باشد مگر احساس تکلیف شود…

سرباز کوچک شهر محبوبم رشت
محمد باقری خطیبانی