محیط بان افتخاری باشیم

در تقویم ما یازدهم ذی القعده سالروز میلاد امام رضا (ع) بعنوان روز ملی محیط بان نامگذاری شده است.چه مناسبت مبارکی ، شاید این ماجرا بر می گردد به شهرت آن حضرت که ضمانت آهویی را در سفر از مدینه به توس بر عهده گرفت و به همه ما آموخت که وظیفه داریم که  از حق حیات جانداران حمایت کنیم و با این وصف شاید بتوانیم محیط بانان عزیز ما را سربازان امام رضا(ع) بدانیمو بنامیم .محیط بانان که وظیفه حراست از منابع طبیعی مظلوم و در معرض تجاوز و تخریب ما را بر عهده دارند.در واقع وظیفه ای خطیر بر عهده گرفته اند و آن صیانت از منابعی است که ما به رسم امانت از نیاکانمان تحویل گرفته ایم و به همان رسم دیرین موظف  و مکلف هستیم همانطور که تحویل گرفتیم بلکه بهتر از آن تحویل آیندگان دهیم.

بر اساس اصول توسعه پایدار ما این حق را داریم که از منابع موجود استفاده کنیم اما باید در نظر داشته باشیم که به همان اندازه که ما حق انتفاع از منابع طبیعی  را داریم آیندگان نیز از این حق بر خوردارند. بنابراین این وظیفه ی عرفی ،شرعی و قانونی بر عهده ی همه ماست  که حافظ منابع طبیعی و در واقع حافظ حق حیات آیندگان باشیم. اما واقع امر این است که اوضاع آن طور که باید باشد نیست .محیط زیست ما به شدت در حال از دست رفتن است .آیا وقت آن نرسیده که به هشدار ها و درحقیقت، واقعیت ها ی تلخ بیشتر توجه کنیم.

-دو سوم از خاک ایران به سرعت در حال تبدیل شدن به بیابان است.

– آبهای زیر زمینی ما ته کشیده است.هزاران حلقه چاه مجاز و غیر مجاز حفر شده اند  ومی شوند که نباید می شدند و بشوند.

– تنها کشوری در دنیا هستیم که بیش از ۹۰ درصد از آب‌های تجدید پذیر استفاده می‌کنیم.

— دریاچه ارومیه خشکیده  وتالاب انزلی و تالابهای دیگر به سختی نفس می کشد.

– سالانه ۳۰۰۰هکتار از جنگلهای ما نابود می شوند.

– در کشاورزی به بحث مزیت نسبی توجه نمی شود به همین دلیل مصرف آب در بخش کشاورزی بالا (۹۰ درصد)و بازده کم است.

– کسی تمایل به مصرف ماهیان دریای کاسپین به دلیل آلودگی آب آن را ندارد.

– تهران رکورد دار فرونشست زمین است.

– رانش زمین و فرسایش خاک چند برابر استاندارد جهانی است.

– زرجوب و گوهر رود رشت آلوده ترین رودخانه های جهان  نام گرفته اند.

-پسماندها هنوز هم یکی از مشکلات بزرگ شهری هستند.

-فاضلاب ها  هنوز بدون تصفیه در رودخانه ها رها می شوند.

– ریز گردها نفس کشیدن را بر ملت دشوار کرده اند.

-تغییر کاربری های زمین های مرغوب شمال هنوز بی حساب و کتاب اتفاق می افتد.

این موارد تنها گوشه ای از آسیب های بزرگ زیست محیطی هست که در کشور ما وجود دارد آیا با این شرایط ما در مسیر توسعه پایدار گام بر میداریم ؟ واقعیت دردناک این است که اوضاع رو به بهبود نیست بلکه هرچه جلو تر می رویم سرعت تخریب وآسیب هایی  که ما به منابع طبیعی وارد می کنیم بیشتر می شود یا بیشتر خود را نشان می دهد.

و محیط بانان این حافظان و نگهبانان طبیعت ،مردانه و بی توقع به استقبال خطر می روندتا گزند بیشتری به این امانت سترگ وارد نشود.محیط بانانی که تعدادشان نسبت به شرح وظایف و وسعت حوزه کارشان بسیار کم است و از طرفی دیگر با فشارهای کاری بسیاری نیز دست به گریبان هستند .با توجه به شرح وظایفی که  محیط بانان برایجلوگیری‌ از تخریب‌ و تجاوز به‌ منابع‌ طبیعیبر عهده گرفته اند مانند ‌بازدیددائمی و شناسائی‌ کامل‌ حوزه‌ استحفاظی‌، کشف‌ جرائم‌ ودستگیری‌ متخلفین‌، بررسی‌ پروانه‌های‌ مربوط‌ به‌ چرای‌ احشام‌، ، بازدید و کنترل‌ مدارک‌ و پروانه‌های‌ شکار و صید،تهیه‌ آمار وحوش و… حقوق و مزایای چندانی نمی گیرند و  امکانات لازم را هم در اختیار ندارند . امنیت و سلامت آنان نیز دائم تهدید می شود.هم‌اکنون تعداد محیط‌بانان کشته شده، سه رقمی شده است در همین سال جاری فقط سه نفر از محیط بانان مظلومانه فدای خوی تجاوزگری و خود خواهی انسان نماهای شکار کش شده اند و جان عزیز خود را از دست دادند.

بر اساس استاندارد جهانی هر۱۰۰۰ هکتار باید توسط یک محیط بان حفاظت شود اما در ایران به اذعان خانم ابتکار هر محیط بان از ۷۰۰۰ هکتار حفاظت می‌کند. در شرایط فعلی این یعنی فاجعه بزرگ وواقعیت دردناک است .در واقع ما ۱۰۰۰۰نفر محیط بان کم داریم.این یعنی اینکه محیط زیست از کمبود تعداد محیط بان در رنج است و محیط بانان هم از کمبود امکانات رنج می برند.

بنابراین در شرایط فعلی لازم استبا استفاده از تمام ظرفیت ها برای آگاهی بخشی و تلنگر به همه افراد عادی ومسئولان اقدام کنیم .تا به حفظ محیط زیست و جلوگیری از انجام فعالیت های مخرب زیست محیطی و همچنین شغل شریف و مقدس محیط بانیبیشترتوجه کنند و از این جانفشانان و دلسوزان طبیعت و حیات وحش، که بدون کمترین چشمداشتی و در سخت ترین شرایط کاری جزء کم توقع ترین افراد جامعه هستند، حمایت کنند.

راستی چرا اوضاع اینگونه است ؟ چرا اصلا طبیعت نیاز به محیط بان دارد؟ آیا این محیط بانان برای جلوگیری از تخریب و آسیب های طبیعی باید آماده باشند ؟ یا برای جلوگیری تجاوز انسانهایی که دائما به دامان طبیعت چنگ می اندازند؟ شاید مشکل از فرهنگ ما هم باشد که حتما اینگونه است. چرا ما احساس مسئولیت نمی کنیم ؟ چرا مشکل محیط زیست را جدا از خود می دانیم ؟ اگر این احساس مسئولیت در همه ما به وجود آید درواقع هر کدام از ما به جای آن که در نقش تخریب گر یا بی تفاوت در امور محیط زیست ظاهر شویم باید تبدیل به محیط بانان افتخاری بشویم . در این صورت حتماًشدت تخریب کاهش پیدا خواهد کرد و از طرفی دیگر اصلاً طبیعت نیازمند این همه محیط بان نخواهد بود.

پس با افتخار عنوان محیط بان افتخاری را بپذیریم.

علی علیزاده ازبری

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.