تولید نانوحامل‌های دارویی در دانشگاه گیلان
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،محققان دانشگاه گیلان، موفق به تولید نانوحامل‌های دارویی شدند. این نانوحامل لیفی، دارای ساختار یکنواختی است و قابلیت رهایش هدفمند دارو را دارد. نتایج این کار قابل کاربرد در صنایع داروسازی و پزشکی خواهد بود. نانوحامل‌های لیفی، موادی زیست تخریب‌پذیر و سازگار با بدن هستند که با رهایش هدفمند […]
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،محققان دانشگاه گیلان، موفق به تولید نانوحامل‌های دارویی شدند. این نانوحامل لیفی، دارای ساختار یکنواختی است و قابلیت رهایش هدفمند دارو را دارد. نتایج این کار قابل کاربرد در صنایع داروسازی و پزشکی خواهد بود.
نانوحامل‌های لیفی، موادی زیست تخریب‌پذیر و سازگار با بدن هستند که با رهایش هدفمند و کنترل شده دارو، سبب افزایش خواص درمانی داروها و کاهش عوارض جانبی آن‌ها می‌شوند. از طرفی سایکلودکسترین‌ها از مواد پرکاربرد در صنایع داروسازی و تولید حامل‌های دارویی است. این ماده توانایی ویژه‌ای در پذیرش مولکول‌های مهمان دارد. در این تحقیق، سعی شده است با استفاده فرایند الکتروریسی، نانوالیاف کیتوسان توسط ترکیبات سایکلودکسترین عامل‌دار شود. بررسی قابلیت استفاده از نانوالیاف تولید شده، به عنوان سیستم دارورسانی و نرخ رهایش دارو توسط آن، از اهداف اصلی مطالعه شده توسط این محققان بود. نانوالیاف تولید شده در این تحقیق، دارای محدوده قطر ۱۳۰ تا ۲۱۰ نانومتر است و ساختاری یکنواخت دارد. با توجه به نتایج، قطر این نانوالیاف با افزایش مقدار کیتوسان عامل‌دار شده، کاهش می‌یابد. مطالعات مربوط به آزادسازی دارو در بافر فسفات نیز حاکی از این است که، با افزایش مقدار کیتوسان، مقدار جذب دارو افزایش می‌یابد. از دیگر عوامل موثر بر نرخ رهایش دارو، افزایش دما است.
به گفته مهندس مریم باژبان، کارشناس ارشد نساجی از دانشگاه گیلان، با انجام تحقیقات بیشتر در راستای افزایش میزان بارگیری دارو در نانوالیاف تولید شده و بهبود راندمان رهایش کنترل شده و هدفمند دارو، می‌توان این نانوحامل را در مقیاس صنعتی نیز تولید نمود.
در این کار، عامل‌دار کردن زیست پلیمر کیتوسان توسط ترکیبات سایکلودکسترین، طی دو مرحله انجام گرفت. در ابتدا گروه‌های کربوکسیل، در یک محیط قلیایی در بتاسایکلودکسترین شکل گرفتند. سپس، این گروه‌های کربوکسیل، از طریق پیوندهای آمیدی با گروه‌های آمینو موجود در کیتوسان، اتصال برقرار کردند. با توجه به ویسکوزیته پایین زیست پلیمر تولید شده و عدم قابلیت ریسندگی آن، از پلی‌وینیل الکل به عنوان جزء دوم مخلوط الکتروریسی در نسبت‌های مختلف استفاده شد. ساختار، قطر و شکل نانوالیاف تولید شده، توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM) مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین عوامل موجود در نمونه تولید شده، توسط روش طیف‌سنجی مادون قرمز(FTIR) تعیین شد. آزمایش‌های مربوط به رهایش داروی سالیسیلیک اسید از نانوحامل تولید شده، توسط روش طیف‌سنجی مادون قرمز در بافر فسفات، در دو دمای بدن و محیط بررسی شد.
تصاویر حاصل از میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان دهنده تولید الیاف با ساختار یکنواخت و بدون ایجاد ساختار دانه تسبیحی است. نتایج حاصل از ویسکوزیته برشی و هدایت الکتریکی محلول‌های ریسندگی بیان‌گر این است که قطر نانوالیاف تولید شده به طور مشخص تحت تاثیر نسبت مخلوط قرار دارد. به عبارتی افزایش مقدار کیتوسان عامل‌دار شده (توسط سایکلودکسترین) در مخلوط پلیمری، سبب کاهش قطر نانوالیاف حاصله می‌شود.
افزایش میزان جذب دارو با مقدار کیتوسان، به دلیل افزایش پیوندهای آبگریز مولکول‌های دارو با حفره آبگریز سایکلودکسترین است. این پیوندها نرخ آزادسازی دارو را کاهش می‌دهند.
باشگاه خبرنگاران/
دیدگاه