تفاوت بالکن در ایران و آلمان+تصاویر

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا در قدیم خانه‌ها حیاط داشتند، اما حالا آپارتمان‌ها بالکن دارند. با گسترش شهرها و آپارتمان سازی بالکن تازه از اوائل قرن بیستم بود که در غرب کاربرد “توده‌ای” پیدا کرد و تقریبا همه خانه‌های ساخته شده در آن دوران مجهز به بالکن شدند.

نقاشی‌های دیواری باقی مانده از دوران رم باستان حکایت از وجود بالکن‌در آن دوران دارند. شاید به همین خاطر هم هست که واژه بالکن “Balcone” از زبان ایتالیایی به دیگر زبان‌ها راه یافته است. جالب اینکه بالکن سرپوشیده در هند و بالکن با مشبک‌های چوبی رو به بیرون برای دیده نشدن زنان در کشورهای عربی نیز وجود داشته است.

هرچند در غرب شهرها به مرور زمان وسعت یافتند، اما معضل بوی تعفن و عدم وجود فاضلاب باعث شد تا ساختمان‌‌ها به طرف خیابان دارای بالکن نباشند. با حل معضل فاضلاب در شهرها آرام آرام ساختمان‌ها دارای بالکن تزئینی شدند که البته فضای زیادی نداشت.

ساختار منازل مسکونی در ایران اما پیرو فرهنگ اندرونی – بیرونی بوده که با دیواری بلند از بیرون مجزا شده و اتاق‌ها رو به حیاط بودند.
از سال ۱۹۳۰ میلادی دو نوع بالکن قابل تمایز هستند. بالکن تزئینی که به طرف خیابان است و بالکنی که در واقع بخش بیرونی آشپزخانه بوده و به طرف حیاط ساختمان‌ها است. بالکن نوع دوم بیشتر محلی برای خشک کردن لباس و انجام کارهای مربوط به آشپزخانه بوده است.
از دهه ۵۰ میلادی قرن گذشته بالکن به بخش ثابت در ساختمان‌سازی تبدیل شد. از این دوران بود که تزئین بالکن، تولید و خرید و فروش لوازم مخصوص آن و گذراندن بخشی از زندگی در ماه‌های گرم سال بر روی بالکن نیز در جوامع شهری جای خود را باز کرد.
در ایران در کمتر از ۴ دهه اخیر میزان شهرنشینی به بیشتر از ۷۰ درصد رسید. با رشد شهرها، بخش وسیعی از جمعیت آن آپارتمان نشین شدند.
آپارتمان‌های طراحی شده توسط آرشیتکت‌های ایران نیز همگی دارای بالکن به سوی خیابان هستند. اما به نظر می‌رسد این بالکن‌ها با “فرهنگ اندرونی – بیرونی” ایرانیان هم‌خوانی ندارد.
ایرانیان از بالکن‌های خود به دلیل “دید داشتن” و وجود احتمالی “چشمان نامحرم” استفاده نمی‌کنند.

اکثر آپارتمان‌ها در ایران دارای “انباری” نیستند، بنا بر این از آنجایی که بالکن در ایران محلی برای زندگی نیست از این محوطه برای خشک کردن لباس و یا نگهداری وسایلی که دیگر نیازی به آن‌ها نیست استفاده می‌شود.

بر خلاف آلمان که فصل گرما در آن بسیار کوتاه است، در ایران چند ماه از سال گرمای طاقت‌فرسا حاکم است و نمی‌شود بر روی بالکن دوام آورد. از سوی دیگر نصب کوکر بخصوص کولر آبی جذابیت بالکن به‌عنوان محلی برای سپری کردن ساعاتی از روز را کاهش می‌دهد.

در سال‌های اخیر آلودگی هوا در شهرهای بزرگ ایران و همچنین آلودگی صوتی به دلایل دیگری تبدیل شده است تا شهروندان از حضور بر روی بالکن‌ها خودداری کنند.

شهروندان آلمانی هرچقدر هم که بالکن‌شان کوچک باشد، باز هم به گل‌کاری، گذاشتن گلدان، تزیین و زیبا‌سازی آن اهتمام می‌ورزند

بالکن خانه‌ها اما تنها برای ساکنان آن نیست که با زیبا سازی از آن لذت می‌برند، بالکن “ویترین” شهر نیز هست و زیبایی و یا زشتی‌های آن بر چهره شهر تاثیرگذار است.

جا دارد این سئوال مطرح شود که چرا آپارتمان‌نشین‌ها در ایران حتی برای دل خود هم که شده بالکن‌هایشان را زیبا نمی‌کنند؟