دعوا سر «فردو» نیست؛ سر فرد فرد ماست!

خب دیگر! باز هم کاخ سفید آن روی خود را نشان داد تا معلوم شود چرا نباید خوش بین بود به مذاکره با امریکا.

من واقعا عذر می خواهم اما از قرار، شیطان بزرگ خصلت سگ دارد. کوتاه بیایی، حمله می کند، محکم باشی، فرار!

دقت شود که ما داریم درباره نیت شوم دشمن سخن می گوییم، و الا جز این تصورمان نیست که دست اندرکاران دیپلماسی کشور، بالقوه به چیزی جز منافع ملی نمی اندیشند. در روزهای گذشته طعنه زنان مدام به ما می گفتند؛ «چشم تان را بسته اید و هی می گویید مذاکره با امریکا بی فایده است». اینک نیم نگاهی به اظهارات ۲ روز اخیر کاخ سفید کافی است تا بفهمیم چه کسانی چشم شان باز، و چه کسانی چشم شان بسته است.

ما صرفا از سر احساسات انقلابی و روحیات آرمانی، مخالف مذاکره با امریکا نیستیم، بلکه پشت بند ادعای مان، هم استدلال نهفته است و هم سند. استدلال نهفته است، نشان به نشان دلایل مفصل، مجمل و متقنی که سال ها پیش رهبر ما در نفی مذاکره با امریکا بیان فرمودند. من دیروز دگر بار مرور کردم دلایل رهبر را و دیدم که هنوز محکم است و پا بر جا و کاملا به روز. سند ما اما مواضع یکی دو روز گذشته شیطان بزرگ است. جز این، همین که اوباما بعد از مذاکره تلفنی، خوشحال و مسرور نزد خبرنگاران آمد و پرده از این تماس برداشت، نشان می دهد؛ «سود دشمن از مذاکره ولو صوتی، بیش از سود ماست». بگذریم که در اینجا، جمله راهگشای امام همچنان نصب العین است؛ «هر جا دشمن را خندان دیدید، در درستی راه خود شک کنید».

الباقی متن را نکته وار به اختصار بیان می کنم.

یک: تا اسرائیل «خط قرمز ایجابی امریکا» و «خط قرمز سلبی ایران» است، بعید می نماید مذاکره میان امریکا و ایران از فرمول «برد – برد» تبعیت کند.

دو: تغییر لحن به نسبت مثبت اوباما در سازمان ملل، تاکتیکی یکی دو روزه بود تا به ازای آن، امتیازاتی از ایران گرفته شود، لیکن بعد، در کاخ سفید، دوباره بر همان پاشنه شرارت بچرخد.

سه: منظور از دادن امتیاز به امریکا، صرف دیدار وزرای خارجه ما و امریکا، و صرف تماس تلفنی روحانی و اوباماست. قطعا این وسط، آنچه صورت نگرفته، «سازش» است، اما امریکا به همین تابوشکنی تلفنی هم ظاهرا راضی است!

چهار: بالطبع همه آنچه در نیویورک از صدر تا ذیل رخ داد، لزوما تابعی از پلتیک «نرمش قهرمانانه» نبود، اما اصل نرمش قهرمانانه (نرمش + قهرمانانه) آنقدر هوشیارانه تنظیم شده که باز هم به جهانیان، حسن نیت، بلکه حقانیت جمهوری اسلامی را نشان دهد، ایضا خباثت نا تمام کاخ سفید را.

لابد می دانیم که در داخل، رسانه های زنجیره ای و در خارج، رسانه های نظام سلطه، سال ها در تقویت این شبهه می کوشیدند؛ «امریکا مایل است از خر شیطان پایین بیاید، ولی این ایران است که دست بالا را گرفته» و شبهه بعد؛ «هزینه غرور بی جای جمهوری اسلامی را مردم ایران دارند می پردازند» و آخرین شبهه؛ «مقصر اصلی یا لااقل فرعی تحریم، ایران است که حاضر نیست برای رفع تحریم بنشیند و بی واسطه با امریکا مذاکره کند.»

ما البته از اساس، باطل بودن این شبهات را می دانستیم، اما از آنجا که همه مثل ما فکر نمی کنند و از آنجا که دولت فعلی کم و بیش معتقد است؛ «کلید در سیاست خارجی است و کلید سیاست خارجی در مذاکره با امریکا» و از آنجا که بنای رهبر انقلاب همواره بر تعامل با دولت ها -و البته تنظیم مداوم سیاست های شان با آرمان ها- استوار بوده و از آنجا که آرمان گرایی را باید با واقع گرایی جمع کرد، کاملا درک می کنیم «نرمش قهرمانانه» از کدام جایگاه و برای کدام هدف اتخاذ شده است.

پنج: این روزها دشمن دو هدف مشخص را دنبال می کند.

اولا؛ تبدیل «دشمنی با امریکا» از عامل وحدت ملت ایران به مایه اختلاف.

ثانیا؛ دعوا راه انداختن میان انقلابی ها و دیپلمات ها.

«نرمش قهرمانانه» اما این هر دو هدف را خنثی می کند. از سویی به کسانی که با هر نیتی، حل مشکلات را در گرو مذاکره بی واسطه با امریکا و احیانا چند تایی امتیاز دادن به دشمن می دانند، ثابت می کند که امریکا مذاکره با ایران را برای حل معضلات فی مابین نمی خواهد، بلکه مذاکره را برای خود مذاکره، بلکه برای ادامه مبارزه با ملت ایران می خواهد. از دیگر سو، به دیپلمات ها، سختی کار نفس گیر اما ماجور و مخلصانه انقلابی بودن را نشان می دهد و به انقلابیون نیز می آموزد که تنگنای کار دیپلمات ها انصافا تا چه حد دشوار و سوء ظن برانگیز است.

شش: «نرمش قهرمانانه» ابتدای پروسه ای نیست که دست آخر به سازش منجر شود. تاکتیکی موقتی است که با رو کردن بیشتر چهره اصلی شیطان بزرگ، آخرین میخ را بر تابوت سازشکاران می زند. آن روز همگان خواهند فهمید «دلال تحریم»، «حلال تحریم» نخواهد بود.

***

امریکا از جان جمهوری اسلامی چه می خواهد؟! انرژی هسته ای یا جان ملت ایران؟! «فردو» یا فرد فرد این ملت مقاوم؟! اگر جواب دومی است -که قطعا همین است- جان جمهوری اسلامی به جان آحاد مردمش بسته است.

آقای اوباما! مردم همه جای دنیا خواهان زندگی در صلح و صفا هستند، اما هیچ فکر کرده ای چرا «مرگ بر امریکا» از دهان شان نمی افتد؟! تا جان کاخ سفید به جان نیمه جان اسرائیل بند است، همین است که هست…