امتیازى که نباید کم مى شد!

 به گزارش دیارمیرزا  پیش از این احکامى نظیر آن براى باشگاههاى ملوان، استقلال و سایپا نیز صادر شده بود. اما آنچه این حکم را با نظایرش متمایز مى کند چرایى آن است، در حکم کمیته انضباطى دلیل محکومیت داماش را پرتاب بطرى از سوى هواداران داماش و فحاشى به داور در دقایق پایانى اعلام شده است. در این نوشتار سعى شده صحت صدور این مجازات را با دیدى انتقادى زیر سوال ببرد:
نکته نخست مربوط است به نادرست بودن ماهیت مجازات کمیته انضباطى با روح فوتبال! اینکه یکى از خطوط قرمز فیفا مقاومت در برابر تغییر نتیجه پس از پایان بازى از سوى مراجع نظارتى است، دلیلى واضح و روشن دارد؛ فدراسیون جهانى فوتبال نمى خواهد این ورزش به مانند بعضى از ورزش ها لوث شود و بزرگترین جذابیت فوتبال هم همین نکته است که همه مى دانند پس از زدن سوت داور هیچ مرجعى یاراى تغییر دادن نتیجه را نخواهد داشت. حالا در نظر بگیرید که اگر روال استاد حسن زاده و شرکا بر همین منوال ادامه یابد، بعد از این سرنوشت لیگ بر خلاف استراتژى فیفا نه در زمین که در پشت درهاى بسته رقم خواهد خورد!
نکته دوم مربوط است به عدم انطباق مجازات اعلام شده با اتفاق روى داده شده در ورزشگاه. در حکم کمیته انضباطى پرتاب بطرى و توهین به داور دلیل کسر امتیاز اعلام شده است. در حالى که در دنیاى فوتبال براى بروز اتفاقات بسیار بزرگتر مانند شورش تماشاگران به داخل زمین، درگیرى و زد و خورد بازیکنان و یا تبانى و زد و بند بازیکنان با تیم حریف هم به دلیل همان عدم خدشه به روح فوتبال، کمتر به سراغ کسر امتیاز مى روند.
نکته سوم اینکه؛ اگر این حکم اجرا شود فدراسیون فوتبال در اصل داماش را چهار امتیاز جریمه کرده است! یکى چشم پوشى از اشتباه فاحش داور در عدم اعلام دو خطاى مسلم پنالتى که موجب شد داماش برد را با باخت معاوضه نماید و دیگرى کم کردن یک امتیاز در همان بازى! یعنى اگر رشتى ها از شرکت در این بازى انصراف مى دادند کمتر متضرر مى شدند! اگر فدراسیون نمى تواند طبق قوانین دو پنالتى سوخته داماش را بازگرداند، پس حداقل بارى مضاعف تحمیل کردن روى دوش داماش عین ظلم خواهد بود.
چهارمین نکته مربوط مى شود به زاویه ى مشهودى که قاضى القضات فوتبال ایران با داماش در مدت سه سال حضورش در این پست دارد. اینکه حسن زاده با گرفتن این نوع تصمیمات مى خواهد نشان دهد که گیلانى بودنش تاثیرى در کارش ندارد، درست! اما ایشان مدتهاست که از سوى دیگر بام به زمین افتاده اند! سال گذشته در حالى که داماش میهمان بود، تماشاگرانش را از یک بازى خانگى محروم نمود( حکمى که تا آن تاریخ هرگز سابقه نداشته است)، امسال در بازى با سایپا داماش را به دلیل لیزر انداختن یک تماشاگر چند میلیون تومان جریمه کردند، در حالى که در موارد مشابه عملیات لیزر انداختن به یک اپیدمى در سایر ورزشگاه تبدیل شده. داماش در دو سال گذشته چندین مرتبه با محرومیت از حضور هوادار و محکومیت هاى مالى تنبیه شده است اما در بیشتر موارد محکومیت جو ورزشگاه خانگى داماش بدتر از ورزشگاه هاى سایر تیمهاى پرتماشاگر نبوده است و البته شاهکار این مدل محکومیت ها در پرتاب بطرى و کسر امتیاز نمود پیدا کرد!
و نکته پنجم که مهمترین نکته هم هست، درباره جو ورزشگاه عضدى در روز بازى با استقلال است. در این بازی نه کسى به بازیکنان حریف توهین کرد(در شرایطى که سوژه اى چون پژمان نورى در زمین حضور داشت!) و نه درگیرى بین خیل تماشاگران میزبان و مهمان به وقوع پیوست. و در یک اتفاق نادر بارها مربى تیم حریف(امیرقلعه نوعى ) از سوى تماشاگران داماش مورد تشویق قرار گرفت. در دو تصمیم اشتباه داور در عدم اعلام پنالتى در صحنه نخست هیچ حرکتی صورت نگرفت و تنها نکته منفى مربوط بود به اعتراضات گروهى از هواداران داماش در آخرین دقیقه بازى. جو ورزشگاه آنقدر مثبت بود که امیرقلعه نوعى پنج شش دقیقه از زمان مصاحبه پس از بازى را به تجلیل از رفتار هواداران داماش اختصاص داد و اعلام نمود که اگر پنج گل هم دریافت مى کرد بازهم از هواداران داماش قدردانى مى نمود. حال جناب حسن زاده تنها به این پرسش پاسخ دهند که وقتى هواداران علىرغم رفتار خوبو تجلیل از سوى مربى حریف، تیمش به شدیدترین مجازات محکوم مى شود، دیگر چه توجیحى براى ادامه این رفتار براى خود خواهد داشت!؟
و سر آخر اینکه هرگز قرار نیست فحاشى و حرکات ناجوانمردانه را توجیه نماییم، که در همه ى جوامع این ناهنجارى ها عملى زشت و تقبیح شده است، اما باید قبول داشت این گونه احکام نتیجه اش تنها و تنها تحریک هواداران است و بس! اینکه حسن زاده و شرکا هرگز از جنس فوتبال نبوده اند و براى صدور این نوع آرا تنها به بندهاى بى روح قوانین پیش رویشان استناد مى کنند بزرگترین نقطه ضعف است. امثال حسن زاده هرگز تفاوتى بین یک هوادار خطاکار با یک بزهکار نمى تواند قایل نشود، چرا که هرگز حسن زاده سعادت نداشته تا خود را به جاى هوادارى بگذارد که تیمش با اشتباه یک داور به سیاه چال سقوط پرتاب مى شود و یا آوار وحشتناک یک شکست چگونه کنترل اعصابش را به هم مى ریزد.
آنها هیچگاه جرات فکر نمودن به راهکارهایى مانند اجازه ورود خانواده ها به ورزشگاهها براى سالم تر شدن این محیط ها را ندارند و تنها به برخوردهاى قهرآمیز فکر مى کنند و بس! اینکه چگونه فوتبال ما با وجود این دوستان تاکنون متلاشى نشده است، خود یکى از اعجاز منحصر به فرد ورزش ایران است و بس…/سایت گل