قدم زدن یا نزدن، آیا واقعا مسئله این است؟

قدم زدن یا نزدن، آیا واقعا مسئله این است؟
داستان پیوستن استاد محمد جواد ظریف، از اساتید برجسته مطالعات بین الملل کشور، به کابینه دکتر حسن روحانی حرف و حدیث کم نداشت و مجلس هم خیلی راغب نبود که با اصرار رئیس جمهور و کمک برخی دوستان مجلسی، نظر نمایندگان تعدیل شد و ایشان با رأی خوب پا به عرصه دیپلماسی خارجی
گذاشتند و تا امروز نیز بنا بر اعتراف و اقرار نیروهای فعال داخلی و خارجی موفق عمل کرده اند و مردم هم ایشان را موفق ترین وزیر دولت تدبیر و امید می دانند و گاها که مقایسه هایی در بین وزرای کابینه صورت می گیرد و وزرای بهداشت و آموزش و پرورش را در دو کفه ترازو قرار می دهند، ظلم
مضاعفی است که به وزیر آموزش و پرورش جناب آقای فانی روا داشته می شود که وزیر با بودجه مصوب می تواند میدان دار تغییر باشد و متأسفانه در دولت تدبیر و امید، آموزش که رکن رکین هر جامعه توسعه یافته ای هست باز هم مظلوم واقع شده است و اما محمد جواد ظریف بدون تغییر فاحش در بودجه،
عنوان بهترین وزیر را در نظر مردم به خود اختصاص داده است.
آقای ظریف برخلاف نام، نه خودشان خیلی ظریف هستند و نه مخالفان ظریفی دارند بلکه هر چه نیروی گردن کلفت و مقتدر در دولت های خارجی جمع بودند، در مقابل ایشان صف کشیدند و جواد ایران همچنان پایدار و مستحکم در حال بر کرسی نشاندن استدلال های منطقی خودشان هستند و به مخالفان بیرون مرز که از تمام ظرفیت های خود استفاده می کنند تا ایشان موفق نشوند و برخی از وطن فروشانی که با برگه هایی در راهروهای مجالس کشورهای دیگر دنبال گرفتن امضا از سناتورها و نماینده ها هستند، وقعی ننهاده اند و چهره ای متمدن و اهل تعامل و گفتگو از کشور به جهانیان معرفی کرده اند.
وزرای خارجه پنج کشور دارای حق وتو و آلمان که کم از وتو داران ندارد، در عرصه سیاست خارجی در مقابل آقای محمد جواد صف آرایی کرده اند و ایشان در اینجا فقط با همان ظرافت کاری خود تا به امروز مذاکرات را هنرمندانه به پیش بردند و فعلا از قطع نامه دان حریفان هیچ قطع نامه صادر نشده است تا ما بخواهیم آن را پاره کنیم. در داخل کشور نیز برخی نمایندگان از جبهه ای خاص، ایشان را آدم ظریف کاری نمی دانند و به همه چیز ایشان گیر می دهند و از ریش خوشگل و پروفسوری ایشان گرفته تا افتخار دادن به آقای کری برای قدم زدن در کنار ایشان!
با مرور حوادث این چند ماهه و دقت در انتقاداتی که به آقای وزیر امور خارجه صورت گرفته است، می توان مدعی شد که برخی از منتقدین خیلی کاری با محتوا ندارند و با عکس گرفتن، دست دادن و قدم زدن مشکل دارند و بنده نمی توانم درک کنم که آیا یک وزیر باید مراعات عرف دیپلماتیک را بکند یا خیر و آیا می شود گفت ما ایرانیها که خود را گهواره تمدنی فرهنگ ساز می دانیم، به طرف مقابل خود بگوییم ما با شما گفتگو می کنیم اما مصافحه نمی کنیم که شیوه مرسوم احترام به دیگری است!
اینکه قدم زدن آقای ظریف با جان کری این قدر می تواند محل بحث باشد، خود نشان از عدم توجه مخالفان به محتوای مذاکرات دارد و یا شاید توان مقابله با استدلال دولت را ندارند و تنها راه برخورد و انتقاد را مبارزه شکلی با آن می بینند و در هر سفر به یک بخش از رفتار ها که در حواشی نشست ها صورت می گیرد، انگشت گذاشته و به تیم مذاکره کننده حمله می کنند. به این دوستان و همه دوستان منتقد که دنبال بهانه ای هستند تا دولت را تخریب کنند باید گفت آیا تمامی مشکلات کشور همین سوال شماست که چرا قدم زدند و چرا عکس یادگاری گرفتند و چرا …. ؟ کمی هم به مشکلات اساسی کشور بپردازید، به اختلاس ها و نامه های تشکری که از نصب معاون اول مختلس به رئیس جمهور نوشتید: الا یا ایها الطلاب ناشی، علیکم باالمتون لا بالحواشی!

سام سکوتی بداغ
پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.