طرح سالمسازی (شناگاه)بدون مجوز یا طرح های دارای مجوز با معیار شخصی

تابستان در استان های شمالی با دریا و تفریحات دریایی عجین شده است. یکی از مواهب الهی در استان های شمالی و جنوبی کشورمان دریا است که شاید عده ای آن را بستر ناهنجاری می دانند و لیکن اعتقاد بر این است که دریا بستر را برای کار فرهنگی مردم دارا است و باید از این فرصت استفاده لازم شود و اگر به تهدید تبدیل شود در اثر همین فرصت سوزی ها بوده است. بحث اختلاط شنای خانم ها و آقایان غرق شدن عده ای از مردم شاید در قلم امری دور از ذهن باشد ولیکن در ورطه عمل امری بدیهی بوده است و تلاش های مکرر و جلسات شبانه روزی ستادهای تامین سلامت دریا نتوانسته خواسته مردم را دایر بر تامین امنیت اخلاقی و جانی مردم برآورده کند، جدا از این که دنبال مقصر باشیم بر آن هستیم که یکی از علل این امر را بررسی کنیم.

طرح های سالم سازی یکی از مناطقی هستند که مورد اقبال مردم قرار دارند و همواره در سال های گذشته رشد چشمگیر افزایش این طرح ها نشان دهنده اقبال مردم از طرح های سالم سازی است ولیکن دلیل عدم استقبال افرادی که از موهبت آب دریا برای شنا در طرح سالم سازی استفاده نمی کنند شناگاه هاچه می تواند باشد؟

۱. آیا طرح سالم سازی ما از استانداردهای لازم جهت استفاده هم میهنان برخوردار هستند؟

۲. آیا اصولاً استانداردی برای تجهیز طرح های سالم سازی وجود دارد؟

۳. وظیفه نظارت و اعطای مجوز طرح های سالم سازی با چه نهاد یا ارگانی است؟

در این چند سطر بر آنیم تا شرحی بر این امر به نگارش درآوریم تا مشکلات شناسایی و راه های برون رفت مشخص گردد

بلاتردید به جز چند طرح انگشت شمار مثل مروارید خزر، زیبا کنار و . . .در شهرستان رشت نمی توان گفت معیار لازم برای به وجود آمدن یک طرح وجود داشته باشد. معیار لازم برای یک طرح سالم سازی رعایت کلیه مقولات لازم جهت رفاه مردم است رفاه مردم می تواند قسمتی مرتبط با امنیت مردم باشد. امنیت جانی، امنیت مالی از اولویت های مردم است در طرح سالم سازی باید جهت حفظ اموال مردم تدابیر لازم اندیشیده شود تا مردم فارغ از دغدغه سرقت و تعرض به اموال شان به تفریح بپردازند. وجود پارکینگ مناسب با دوربین های مدار بسته وجود کمدهای دارای قفل و مواردی از این قبیل می تواند به این رفاه نسبی کمک کندکما این که این امر محیط را برای خلاف کاران و متعرضین به مال سخت نا امن می نماید. جنبه دیگر رفاهی می تواند امنیت جانی باشد. امنیت جانی با وجود امکانات لازم برای حادثه دیده گان در آب به عنوان مثال مغروقین، گرمازدگان و یا . . . . نصب علائم هشدار جهت آشنایی مردم با عمق آب بررسی دقیق منطقه اجرای طرح و استخدام نیروهای کارآزموده میسر می گردد نیروهای امدادی و نجات غریق جزء این گروه افراد می باشند

دور بودن دریا از مناطق شهری حداقل در شهرستان رشت امری پوشیده نیست و لزوم وجود خودروهای امدادی در داخل طرح های سالم سازی از ملزومات یک عملیات نجات غریق می تواند باشد و مواردی که شاید به ذهن شما آمده باشد و لیکن در ذهن بنده نباشد.

ولیکن سوال اینجاست که معیار یک طرح استاندارد چیست؟ آیا ذهن بنده یا ذهن خلاق یک مدیر ساحلی باید پاسخگو باشد؟ پاسخ این سوالات را یک آیین نامه جامع در خصوص طرح های سالم سازی می تواند پاسخگو باشد یعنی باید از معیار های شخصی عبور کنیم و به یک معیار نوعی برسیم معیار نوعی معیار نمونه ای است که در تمام طرح ها باید رعایت شود. طرح مروارید در رشت، طرح فلان در چابکسر و . . . ندارد همه مردم باید از یک استاندارد لازم برخوردار شوند تا بتوانیم حداقل رفاه را برای این مردم در نظر بگیریم.

اعطاء مجوز به طرح های سالم سازی (شناگاه) مطابق آیین نامه فدراسیون نجات غریق با نظر هیات استان نجات غریق با اداره کل ورزش و جوانان است، این امر از امور حاکمیتی و بسیار دشوار به لحاظ نبودن آیین نامه جامع برای تشخیص یک طرح استاندارد است که هر گونه اظهار نظر نفیاً یا اثباتاً در مقام اعطاء مجوز به لحاظ شخصی بودن معیار در حال حاضر دارای موانع حقوقی و در صورت بروز حادثه  مسئولیت برای این عزیزان است در آیین نامه ای نام از اداره کل گردشگری برای اعطاء مجوز برده شده است که امری بسیار نیکو قلمداد می گردد ولیکن نحوه جمع این آیین نامه مشخص نیست شاید عده ای استدلال کنند که آیین نامه لاحق آیین نامه فدراسیون نجات غریق را نفی می کند و لیکن در پاسخ به این عده باید گفت عزیزان بحث لفاظی و استفاده از این اداره جای آن اداره نیست بلکه بحث این است که به فرض مسئولیت داشتن ایشان در اعطاء مجوز متر و معیار ایشان چه می باشد؟ متاسفانه غفلت از این امر باعث به وجود آمدن مشکلاتی می شود. از جمله عدم اقبال مردم از شناگاه ها یکی از این امور است عدم وجود رفاه در اغلب طرح های سالم سازی یکی از علل مردم در مراجعه به مناطق خطر آفرین می تواند باشد.

با این تعاریف مشخص می شود که اداره کل ورزش و جوانان، میراث فرهنگی و گردشگری و هیات نجات غریق می توانند ناظرین بر شناگاه ها باشند و لیکن نظارت بر عملکرد طرح ها بر چه اساسی؟ آیا می شود در یک طرح دارای دوش آب گرم باشد و در طرح دیگر دوش آب سرد باشد و در طرح دیگر هیچ کدام نباشد و نهاد یا اداره نظارتی بگوید تخلف کرده ای؟ خیر نمی توان به هیچ کدام ایراد گرفت چرا که هر کدام از مدیران از ظن خود بهترین کار را انجام داده است!!!

یادمان هست که در حقوق قاعده ای به نام قبح عقاب بلا بیان وجود دارد به این معنی که باید ابتدا منعیات گفته شود و سپس مجازات صورت گیرد.

راهکار برون رفت از این مشکل وجود آیین نامه ای جامع در خصوص شناگاه های طرح های سالم سازی می باشد که بر اساس آن مجوز به مدیران آن داده می شود که در غیر این صورت هر گونه ممانعت یا جلوگیری در رفتار مدیران طرح های سالم سازی خلاف موازین قانونی است و شاید با حل این مشکل شناگاه های طرح های سالم سازی با استقبال بیشتری مواجه گردند چرا که بلاتردید مردم امنیت و آسایش خود را به هیچ بهایی نمی فروشند.

حامد آریانفر

وکیل پایه یک دادگستری و دانشجوی دکترای حقوق کیفری و جرم شناسی

پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود