اربعین را باید دید

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، پیاده روی اربعین حسینی در عتبات که ریشه در تاریخ دارد و در گذرگاههای تاریخی و با تغییر حکومت‌ها شدت و ضعف و حتی ممنوعیت داشته است بعد از سرنگونی دولت بعثی صدام در سال ۲۰۰۳ به شکوفا‌ترین دوران خود رسیده و امروزه تبدیل به یکی از قدرتمندترین نمادهای همبستگی میان شیعیان شده است.

این پیاده‌روی جمعی تقریباً در سراسرکشور عراق و خصوصاً شهرهایی که به عتبات عالیات (کربلا، نجف، سامرا و کاظمین) شهره هستند البته با مرکزیت کربلای معلی برگزار می‌گردد. گرچه این مراسم از مسیر‌ها و فاصله‌های گوناگونی آغاز می‌گردد اما عمدتاً از نجف اشرف شروع و زائران پس از زیارت بارگاه امیرالمومنین معمولاً پیاده از نجف به طرف کربلا، بزرگترین و طولانی‌ترین راه پیمایی مذهبی جهان را آغاز می‌کنند مسیری نزدیک به یکصد کیلومتر (از حرم تا حرم) با پشت سر گذاشتن تعداد ۱۴۵۲ ستون (عمود) که راهنمای خوبی برای زائران هستند و در تمام مسیر عراقی‌ها و در مواردی هم ایرانی‌ها با برپایی هزاران موکب یا مضیف از آن‌ها پذیرایی می‌کنند. به صراحت می‌شود گفت برپایی هزاران موکب از لب مرز در تمام مسیر‌های منتهی به نجف و کربلا و نیز تمام معابر شهری نجف و کربلا (حدود تقریبی ۴۰ هزار) از توان دولت‌ها خارج است اگر مردمی نباشد. با این وصف اجمالی می‌شود آن همایش بزرگ بین المللی را حد اقل با دو نگاه آرمانی یا واقع نگرانه توصیف کرد.

• در نگاه اول می‌شود کلاً مثبت نگر بود و آرمانی فکر کرد و نوشت، ما رایت و الا جمیلا

چرا که هر آنچه که دیده می‌شود زیبایی است و عاشقی، سیل جمعیت و شور حسینی غوغا می‌کند. می شود نوشت پذیرایی بی‌ریای عراقی‌ها حد ندارد هرآنچه که دارند را به کف خیابان آورده و سفره راه زائران کرده اند. در موکب‌ها و مضیف‌ها با اسکان و استراحت، توزیع انواع نوشیدنی‌ها، غذا و خوراکی‌های متنوع دیگر، ارائه خدمات بهداشتی و درمانی و حتی واکس زدن کفش‌ها، ماساژ بدن و موارد دیگر به زائران خدمت می‌کنند. درب منازلشان به روی زائران گشوده است. می‌شود احترام به زائر امام شهید را لمس کرد. می‌شود نوجوانانی را دید که سعی می‌کنند زائران را با بادزدن خنک کنند. می‌شود پیرمردی که کف خیابان نشسته و سینی پذیرایی را روی سر گذاشته دید. می‌شود دخترکان و پسرکان خردسال را که با یک سینی خرما، خوراکی‌ها یا آب، به استقبال زائران می‌روند دید. می‌شود خواهش و اصرار آنان برای صرف غذایشان را دید. می شود صحنه‌هایی را دید که گریه را بی‌بهانه بر چشم‌ها جاری می‌سازد. می‌شود حضور از همه ملیت‌ها را، دستجات عزاداری عراقی‌ها و ایرانی‌ها و سایر کشورها را دید.

• در فاز بعدی می‌شود واقع نگر بود و نوشت در کنار همه اینها؛

ضعف مدیریت وجود دارد. بهداشت وجود ندارد. بی‌نظمی زیاد است. سختی و مشقت دارد. گرما بیداد می‌کند. ازدحام کلافه کننده است. سفر رنج دارد. هزینه دارد. بیماری دارد. خاک همه جا بلند است. کف خیابان به شدت آلوده است. غذا در کف خیابان و غیر بهداشتی عرضه می‌شود. مصرف بالای یک بار مصرف‌های غیر قابل تجزیه و غیر قابل بازیافت خطرناک بلای جان طبیعت است. ذبح حیوانات بهداشتی نیست. زباله‌ها و پسماند از کنترل خارج شده است. می‌شود نوشت ماشین نشستن‌های طولانی اذیت کننده است. اگر قصد پیاده رفتن هم نداشته باشی باز خیلی زیاد پیاده روی دارد.

نتیجه آنکه می‌توان از هر دو دریچه به مطلب نگاه کرد اما اگر به دلیل عظمت، اهمیت و تقدس اربعین مثبت نگر باشیم می‌شود ساعت‌ها در وصف زیبایی‌های آن باشکوهترین همایش جهانی سخن گفت. می‌شود از آن نوشت و صفحات روزنامه‌ها و مجلات و کتاب‌ها را پر کرد. می‌شود بخشیدن، اطعام، اکرام و احترام به زائر امام شهید از ناحیه میزبانان و عزاداری‌ها را به تصویر کشید یا فیلم ساخت. می‌شود با کمک گرفتن از هنرهای مختلف و خلاقیت، عظمت این آئین بی‌نظیر را به مخاطبان منتقل کرد. اصلاً هر آدم معمولی با دیدن این صحنه‌های عاشقی هنرمند می‌شود. اما، اینها فقط وصف گوشه‌هایی از این ماجرای بزرگ خواهد بود.

خلاصه اینکه برای پی بردن به راز اربعین، عمق اربعین، اهمیت اربعین، تاثیر اربعین، قدرت اربعین، در واقع آنچه را که از دل تاریخ تا فتح دلهای عاشق امتداد دارد فقط و فقط باید رنج سفر را پذیرفت و آنجا بود و دید، آری به قول سهراب باید دید.

(علی علیزاده ازبری،اربعین ۱۴۴۶،کربلا،همسفر کاروان رسانه ای اعزامی از استان گیلان)