بشر طی ۷ سال آینده به جاودانگی دست خواهد یافت | احتمال وقوع تکینگی فناوری

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا، به نقل از ایسنا، نمی‌توان انکار کرد که ما در عصر تغییرات سریع فناوری زندگی می‌کنیم. اختراع‌ها و نوآوری‌های جدیدی در هوش مصنوعی، یادگیری ماشینی و فناوری نانو در حال رخ دادن است و تنها در دهه گذشته، ما شاهد گام‌های عظیمی در علم بوده‌ایم که ما را به دنیایی نزدیک‌تر کرده است که در آن زندگی‌های ما تحت تاثیر همه جانبه هوش مصنوعی قرار می‌گیرد.

اکنون ادعا شده است که انسان‌ها احتمالا تا سال ۲۰۳۰ به جاودانگی دست خواهند یافت.

“ری کورزویل” (Ray Kurzweil)، آینده پژوه با سابقه‌ای که در دهه‌های اخیر پیش‌بینی‌های دقیقی داشته است، پیش‌بینی کرده است که در ۷ سال آینده، بشر ممکن است قادر به زندگی جاودانه باشد.

او معتقد است که با پیشرفت‌ها و گسترش فناوری‌ها در ژنتیک، رباتیک و نانوتکنولوژی به زودی نانوربات‌هایی خواهیم داشت که در رگ‌های ما حرکت خواهند کرد.

آنها ربات‌های کوچکی با عرض ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر خواهند بود که وظایفی را در حوزه پزشکی بالینی انجام می‌دهند و از آنها در پژوهش‌ها به عنوان کاوشگر DNA، مواد تصویربرداری سلولی و وسایل نقلیه تحویل سلولی خاص استفاده می‌شود.

کورزویل فکر می‌کند که این نانوربات‌ها، آینده‌ پزشکی هستند. به اعتقاد وی، آنها قادر خواهند بود بدن ما را در سطح سلولی ترمیم کنند و ما را در برابر بیماری‌ها و پیری و در نهایت مرگ مصون کنند.

وی همچنین معتقد است که انسان‌ها می‌توانند آگاهی خود را به شکل دیجیتالی بارگذاری کنند و به جاودانگی الکترونیکی دست یابند.

کورزویل در مصاحبه‌ای با پایگاه PBS News در سال ۲۰۱۶ گفت: ما هزاران سال است که امید به زندگی خود را افزایش داده‌ایم. امید به زندگی انسان در ۱۰۰۰ سال پیش تنها ۱۹ سال بوده و تا سال ۱۸۰۰ میلادی به ۳۷ سال رسیده است. ما ۱۰ تا ۱۵ سال آینده (تا سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۳۰) به نقطه‌ای خواهیم رسید که در آن زمان بسیار بیشتری به امید به زندگی خود اضافه می‌کنیم.

وی افزود: مردم اغلب می‌گویند «وای من نمی‌خواهم بیش از ۹۰ سال عمر کنم، اما می‌دانید، من با افراد ۹۰ ساله صحبت کرده‌ام و آنها واقعا می‌خواهند تا ۹۱ و سپس تا ۱۰۰ سالگی هم زندگی کنند.

کورزویل ادامه داد: ما می‌توانیم بر بیماری و پیری غلبه کنیم. بیشتر تفکرات ما غیر بیولوژیکی و دیجیتالی خواهد بود. بنابراین ما می‌توانیم بخشی از عمر خود را به طور نامحدودی افزایش دهیم.

ری کورزویل به پیش‌بینی‌هایی که واقعاً درست از آب درآمده‌اند، مشهور است. او در سال ۱۹۹۰ به درستی پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۰۰، رشد اینترنت و تغییر فناوری‌های بی‌سیم موجب خواهد شد تا یک کامپیوتر بتواند یک انسان را در بازی شطرنج شکست دهد.

اما معروف‌ترین پیش‌بینی او که حتی درباره آن کتاب نیز نوشته این است که تا سال ۲۰۴۵ به تَکینگی خواهیم رسید. تکینگی لحظه‌ای است که هوش ماشینی با هوش انسان برابر می‌شود یا از آن پیشی می‌گیرد.

تکینگی فناوری (technological singularity) فرضیه‌ای است که پیش‌بینی می‌کند که شتاب در فناوری در نهایت باعث می‌شود که هوش مصنوعی از هوش بشر پیشی بگیرد و منجر به تغییرات شگرف یا حتی پایان تمدن بشری بشود. چون توانایی‌های چنین هوشی ممکن است قابل درک نباشند، اتفاقاتی که بعد از تکینگی فناوری می‌افتند، تقریبا پیش‌بینی‌ناپذیر هستند.

طرفداران تکینگی به ‌طور معمول چنین می‌اندیشند که رشد فزاینده هوش مصنوعی ممکن است به سرعت رخ دهد و تا زمانی که توانایی‌های شناختی هوش مصنوعی تا حد زیادی از هوش انسانی پیشی بگیرد، متوقف نشود.

کورزویل پیش‌بینی می‌کند که تکینگی حدود سال ۲۰۴۵ رخ می‌دهد، در حالی که برخی از آینده پژوهان، تاریخی قبل از سال ۲۰۳۰ را برای رسیدن به آن پیش‌بینی کرده‌اند.

در اجلاس تکینگی در سال ۲۰۱۲ استوارت آرمسترانگ، مطالعه‌ای روی پیش‌بینی‌های کارشناسان هوش مصنوعی انجام داد و به طیف گسترده‌ای از پیش‌بینی‌ها رسید که میانگین‌شان سال ۲۰۴۰ بود. عدم قطعیت زیادی در این پیش‌بینی‌ها وجود دارد به طوری که آرمسترانگ در سال ۲۰۱۲ احتمال وقوع تکینگی بین ۵ تا ۱۰۰ سال آینده را ۸۰ درصد دانست.

در نهایت، با افزایش نفوذ و فراگیر شدن هوش مصنوعی به خصوص در چند ماه اخیر با ظهور ربات‌های هوش مصنوعی گفتگوگر، این احتمال را نمی‌توان نادیده گرفت.

به عنوان مثال می‌توان به کارهای بسیار بحث برانگیز شرکت نورالینک (Neuralink) تحت هدایت میلیاردر نخبه جهان، ایلان ماسک نگاه کرد؛ جایی که تراشه‌های مغزی که دانشمندان و مهندسان این شرکت توسعه داده‌اند، به افراد معلول کمک خواهد کرد تا دوباره حرکت کنند، ارتباط برقرار کنند و حتی می‌تواند بینایی را در افراد نابینا بازیابی کند.

البته فعلا تنظیم کنندگان مقررات در ایالات متحده درخواست این شرکت را برای انجام آزمایش‌های انسانی رد کرده‌اند و باید منتظر ماند و دید این فناوری چه زمانی از آزمایشگاه به دنیای واقعی راه پیدا می‌کند.