تاندونیت: علت ابتلا، علائم، تشخیص و درمان
شایع‌ترین علت تاندونیت، انجام اعمال تکراری است. اگر التهاب بدون درمان ادامه یابد، می‌تواند آسیب بیشتری مانند پارگی تاندون ایجاد کند. جراحی اغلب برای پارگی تاندون و مواردی که به درمان‌های دیگر به خوبی پاسخ نمی‌دهند، ضروری است…
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از عصر ایران، تاندون‌ها تارهای ضخیمی هستند که ماهیچه‌ها را به استخوان‌ها پیوند می‌دهند. زمانی که تاندون‌ها تحریک یا ملتهب شوند، این وضعیت ناخوشایند را تاندونیت می‌نامند.
چنین اختلالی باعث درد و حساسیت شدید می‌شود و حرکت مفصل آسیب دیده را دشوار می‌کند. هر تاندونی ممکن است دچار تاندونیت شود، اما احتمال ابتلا به آن در ناحیه شانه، زانو، آرنج، پاشنه یا مچ دست بیشتر است.
در واقع تاندونیت (به انگلیسی: Tendinitisیا Tendonitis) به معنای التهاب تاندون همراه با پارگی‌های میکروسکوپی است. این ضایعه بیانگر یک پاسخ التهابی در داخل تاندون، بدون التهاب لایه خارجی (یعنی پاراتنون) آن است. گفتنی است تمامی نکاتی که در ادامه در اختیار علاقه مندان قرار می‌گیرند، با استناد به مقالات منتشر شده توسط مرکز ملی اطلاعات زیست فناوری آمریکا جمع آوری شده اند.
تاندونیت ممکن است با یکی از نام‌های زیر نیز شناخته شود:
– شانه شناگر
– زانوی جامپر
– آرنج گلف باز
– آرنج تنیس باز
علت ابتلا به تاندونیت چیست؟
شایع‌ترین علت تاندونیت، انجام اعمال تکراری است. تاندون‌ها به ما کمک می‌کنند تا حرکات خاصی را بارها و بارها اجرا کنیم. با این حال تکرار مرتب یک حرکت حین ورزش یا کار، فرد را با ریسک بروز تاندونیت مواجه می‌سازد. همچنین اگر حرکتی را از نظر اصول فیزیکی اشتباه انجام دهیم، خطر تاندونیت افزایش می‌یابد.
تاندونیت در عین حال می‌تواند ناشی از موارد زیر هم باشد:
– صدمه
– افزایش سن
– بیماری‌های خاص مانند دیابت یا آرتریت روماتوئید
– مصرف آنتی بیوتیک‌های خاص (مانند کینولون ها)
ورزشکارانی که در برخی رشته‌های ورزشی مانند تنیس، گلف، بولینگ یا بسکتبال فعالیت می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به تاندونیت قرار دارند. همچنین اگر شغل فرد نیاز به فعالیت بدنی نظیر بلند کردن بار یا حرکات و کارهای تکراری داشته باشد، ممکن است با ریسک بیشتری رو به رو باشد.
علائم تاندونیت
درد ناشی از تاندونیت معمولا یک درد مبهم است که در اطراف ناحیه آسیب دیده یا مفصل متمرکز شده است. هنگامی که ناحیه آسیب دیده را حرکت می‌دهیم، این درد افزایش می‌یابد. همچنین ناحیه مورد نظر حساس خواهد بود و اگر لمس شود، درد بیشتری انتشار خواهد یافت.
بیمار در عین حال ممکن است دچار سفتی عضلانی شود که حرکت در ناحیه آسیب دیده را دشوار می‌کند. احتمال بروز تورم نسبی نیز وجود دارد.
در صورت مشاهده علائم تاندونیت، توصیه می‌شود با استراحت دادن به ناحیه و استفاده از یخ شروع کنید. اگر این وضعیت دردناک پس از چند روز استراحت بهبود نیافت، حتما باید در سریعترین زمان ممکن به پزشک مراجعه کنید.
تاندونیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟
پزشک ابتدا در مورد سابقه پزشکی بیمار سوالاتی را مطرح می‌کند و یک معاینه فیزیکی کامل از ناحیه آسیب دیده انجام می‌دهد. وی همچنین حساسیت و دامنه حرکتی عضو دچار آسیب را هم بررسی خواهد کرد.
غالبا لازم است موارد زیر را به پزشک خود اطلاع دهید:
– آسیب‌های اخیر یا گذشته
– ورزش و فعالیت‌های بدنی گذشته و حال
– شرایط پزشکی که قبلا تشخیص داده شده است
– هر گونه داروی تجویزی، داروهای بدون نسخه و مکمل‌های گیاهی
اگر پزشک تنها با معاینه فیزیکی به تشخیص قطعی نرسد، ممکن است یک سری آزمایش‌های اضافه را در دستور کار قرار دهد. این بررسی‌ها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
– تصویر برداری اشعه ایکس
– اسکن های‌ام آر آی
– انواع سونوگرافی‌های لازم
گزینه‌های درمانی تاندونیت
به طور کلی گزینه‌های درمانی تاندونیت به کاهش درد و التهاب در تاندون کمک می‌کنند. درمان‌های خانگی اصلی عبارت‌اند از:
– استراحت یا بالا بردن تاندون طبق توصیه پزشک
– کمپرس گرم یا سرد
– مصرف داروهایی مانند استامینوفن، آسپیرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن
– بانداژ فشاری ناحیه تا رفع تورم
– انجام حرکات کششی و تمرینات خاص برای تقویت قدرت و بهبود تحرک در ناحیه
اگر وضعیت بیمار وخیم باشد، پزشک ممکن است موارد زیر را نیز توصیه کند:
– استفاده از تکیه گاه‌های فیکس کننده مانند آتل
– جراحی با هدف برداشت بافت التهابی
– فیزیوتراپی
– تزریق کورتیکواستروئید
لازم به ذکر است که یک بار تزریق کورتیکواستروئید می‌تواند درد و التهاب را کاهش دهد، اما تزریق مکرر باعث تضعیف تاندون و افزایش احتمال آسیب خواهد شد.
در صورت درمان به موقع، تاندونیت معمولا به سرعت برطرف می‌شود. البته در برخی افراد، ممکن است عود کند و به یک مشکل مزمن یا طولانی مدت تبدیل شود. اگر حرکات تکراری یا استفاده بیش از حد منجر به التهاب تاندون شده باشد، تغییر چنین رفتارهایی می‌تواند خطر ابتلای مجدد به آن را کاهش دهد.
اگر التهاب بدون درمان ادامه یابد، می‌تواند آسیب بیشتری مانند پارگی تاندون ایجاد کند. جراحی اغلب برای پارگی تاندون و مواردی که به درمان‌های دیگر به خوبی پاسخ نمی‌دهند، ضروری است.
التهاب تاندون را در نطفه خفه کنید
این اقدامات ساده برای کاهش احتمال ابتلا به تاندونیت بسیار مفید هستند:
– آمادگی جسمانی را حفظ و تون عضلانی خود را تقویت کنید
– قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید
– از استفاده بیش از حد تاندون و حرکات تکراری خودداری کنید
-اگر ورزشکار هستید تمرینات متقابل انجام دهید
– هنگام کار پشت میز یا انجام فعالیت‌های روزانه وضعیت فیزیکی مناسب را حفظ کنید
– برای مدت طولانی در یک موقعیت باقی نمانید و به صورت دوره‌ای حرکت کنید
– در محل کار و حین فعالیت‌های ورزشی از تجهیزات مناسب استفاده کنید
اگر شروع به احساس درد تاندونیت کردید، فعالیت خود را متوقف کنید. برای حداقل ۲۰ دقیقه استراحت کرده و از کمپرس سرد استفاده کنید.
