به مناسبت سالگرد شهادت میرزا کوچک جنگلی؛ پائیز ۱۳۰۰
بی‌گمان دیگر هرگز میرزایی نخواهد آمد. آن اسب وُ تفنگ وُ قطار فشنگ و کلاهِ نمدی وُ چوقای یگانه، برای همیشه به تاریخ پیوسته است.
سیدرضا سیددانش، فعال فرهنگی و رسانه‌ای به مناسبت سالگرد شهادت میرزا کوچک خان جنگلی دلنوشته‌ای را منتشر کرد.
متن یادداشت بدین شرح است:
نودونه پاییز از آن پاییز سرد و سربی گذشت. از آن خزان گل سوزی که در هیأت زمستان آمده بود که دوره، دوره یخ‌بندان آزادی و آرمان‌خواهی و ایمان داشتن به حق و عدالت و عشق به مردمان زحمتکش و ستمدیده این دیارِ سبز بود.
در نود وُ نه پاییز پیش‌تر، سردار جنگل، به محاصره قزاق‌ها افتاد و برای سربریده‌ی او جایزه گذاشتند…
اما، سردار بزرگِ گیلانی کجا وُ ترس از سرِ بُریده کجا …؟
او بود وُ اسبی وُ تفنگی وُ قطارِ فشنگی وُ دلی که برای خداوند و بندگانِ دربندِ او ی‌تپید…
و میرزای رزمنده، میرزای عارف، میرزای روحانی، میرزای متجدد وُ دانشمند، به این حقیقت رسیده بود که باید عَلَمَ مبارزه با حکومتِ رضاخانی و بیگانگان را در جنگل‌های شیر پرورِ گیلان برافرازد و حقِ مظلومان را از ظالمان بستانَد …
و الحق که در این نبردِ نابرابر، فتوحات بسیار کرد و حکومت وُ حکومتی یان را، در برابر اِراده خود، عاجز گذاشت.
آری …در چنین ایامی، سردارِ تنها، در محاصره افتاده بود.
پیش‌تر از آنکه، به‌سوی کوه‌های پربرف عزیمت کند با یاران اتمام‌حجت کرد. آن‌ها را در ماندن وُ رفتن مخیر گذاشت. ماندن در کنارِ او مرگ به دنبال داشت، و رفتن، نجات بود وُ زندگی ی دوباره با زن وُ فرزندان و خانواده …
و این‌گونه بود که یاران، در تاریکی فرورفتند تا کسی چهره شرمسارشان را نبیند.
سردار، تنها ماند. در تاریخ است که گائوکِ – آلمانی اما او را رها نکرد وَ تا پایانِ عُمرِ کوتاهش که سراسر در مبارزه گذشت، پابه‌پایش تا ارتفاعاتِ ماسوله رفت. آنجا که در کولاکِ برف شبانه، غریب وُ بی‌زاد راه، گرفتار آمدند وُ دوشادوش هم، به فیض عُظمای شهادت رسیدند تا امروز ما گیلانیان و ایرانیان به داشتنِ چنین سردارِ نام‌آوری که قلّه‌های ایثار و جوانمردی را فتح کرد افتخار کنیم.
بی‌گمان دیگر هرگز میرزایی نخواهد آمد. آن اسب وُ تفنگ وُ قطار فشنگ و کلاهِ نمدی وُ چوقای یگانه، برای همیشه به تاریخ پیوسته است. اما یاد وُ خاطره‌ی میرزای بزرگ تا همیشه، پُر شور وُ پُر نوا در دِل هر ایرانی وگیلانیِ غیرتمند، باقی خواهد ماند.
بیدین تو برف و بورانَ کوچی خان
جو خوفتَه شال، گومارانَ کوچی خان
دوباره تی اوخوانَ، سَربَدَن تو
باور خاطر تی یارانَ کوچی خان
دیدگاه