روند صعودی شکایت از تشعشعات امواج رادیویی|نصب سامانه‌های پایش امواج برای کاهش نگرانی مردم

فرهنگی سیاسی ، سیاسی گوشه گیر
به کار گیری نیروهای آموزش و پرورش در زیر مجموعه وزارت کشور سالهاست که متداول شده اما از زوایای مختلف می توان به این موضوع پرداخت که در این مقاله به آنها را توضیح خواهم داد…………………………………… ………………………………………………………………….
1-خیانت به آموزش و پرورش:
زمانی که یک فرهنگی به صورت مامور در وزارت کشور به کار گرفته می شود در حقیت وارد عرصه سیاسی شده و از کار فرهنگی ، آموزشی و پرورشی که وظیفه اصلی اوست فاصله می گیرد . به هر صورت با تغییرات در سطح مدیریت این نیروها هم که پستی داشته اند ناگزیر جابجا خواهند شد اما از دست دادن پست برای این افراد سخت است و تمام سعی خود را انجام میدهند که در این عرصه بمانند و برای حفظ و بقاء موقعیت خود از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند چه بسا از وادی اخلاق هم غافل شوند . حال دو فرضیه وجود دارد :
فرض اول حفظ موقعیت و سمت توسط افراد یاد شده که در این صورت خلاء این نیروها در وزارت خانه مطبوعشان ملموس خواهد بود و شاهد هستیم که هرساله آموزش و پرورش از کمبود نیرو گلایه دارد و بخشی از این کمبود نیرو به سبب همین به کارگیری های ماموریتی است و علیرغم اینکه در سایر دستگاه ها کمتر شاهد جذب نیرو هستیم اما آموزش و پرورش اگر نگوییم هرساله نهایتا یک سال در میان اقدام به جذب نیرو می کند آن هم از ابتدا به صورت پیمانی و رسمی ، آیا این استخدام ها برای دولت بار مالی ندارد ؟ آیا بهتر نیست با خاتمه دادن به ماموریت فرهنگیان در سایر ارگانها به خصوص وزارت بی حساب و کتاب کشور موجبات صرفه جویی در بودجه جاری کشور را فراهم کنیم ؟ سالهاست که در وزارت کشور همکاران زیادی بازنشست شده اند و می شوند اما دریغ از جذب حداقل نیروهای قراردادی شاغل در این وزارت خانه ، چرا ؟ زیرا به لطف به کارگیری نیروهای مامور خصوصا از آموزش و پرورش ، وزارت کشور امکان جذب نیرو برای آموزش و پرورش را فراهم میکند و از تبدیل وضعیت نیروهای خود و جایگزینی آنها با افراد بازنشسته غافل مانده است . هدف کوچک کردن دولت است اما عملا این مهم به واسطه جذب نیرو توسط آموزش و پرورش ، اتفاق نمی افتد .
فرض دوم جواب ندادن تلاش ها برای حفظ پست و موقعیت توسط نیروهای موصوف که در این صورت آنها باید به محل خدمت خود بازگردند . در چنین شرایطی این افراد با مشکلات فراوان روحی و روانی ناشی از خلاء قدرت دست به گریبان خواهند بود . اولا ایشان همچنان به تلاش و رایزنی خود ادامه خواهند داد تاشاید بتوانند به هر نحوی شده پست دیگری را مال خود کنند . آنها از وضعیت کنونی خود رضایت نداشته و تمام حواس خود را در آن جبهه متمرکز خواهند کرد تا به جایگاه قبلی خود بازگردند بنابراین از کار آموزش دانش آموزان غافل خواهند ماند و در صورت عدم موفقیت در کسب پست احساس سرخوردگی خواهند کرد و دیگر کارایی و بازدهی گذشته را نخواهند داشت به نظر شما این خدمت است یا خیانت ؟ با چنین وضعیتی دانش آموزانی که زیر دست این افراد پرورش پیدا می کنند آیا از آموزش صحیح و درست برخوردار می شوند ؟ آیا هدف مقدس آموزش و پرورش در این بین گم نمی شود ؟
2-تضعیع حق کارکنان وزارت کشور
در چند سال اخیر استفاده از نیروهای مامور به خدمت در پست های بخشدار ، معاونت فرماندار ، فرماندار و غیره مرسوم شده است . این امر در حالی صورت می گیرد که کارمندان لایق و شایسته زیادی در بدنه خود وزارت کشور حضور دارند که علیرغم شایستگی برای احراز چنین پست هایی متاسفانه بیشتر آنان بعد از ۳۰ سال خدمت صادقانه در این وزارت خانه بدون گرفتن ترفیع و ارتقاء پست در نهایت با همان عنوان کارشناسی بازنشست می شوند . اینها افرادی هستند که سالها تجربه کسب کرده اند و سرد و گرم چشیده اند و با وظایف و اختیارات پست های یاد شده آشنایی کامل دارند اما متاسفانه به بهانه های مختلف از سوی مسئولین وزارت خانه خود نادیده گرفته می شوند و در بسیاری از موارد مشاهده می شود شخصی به عنوان مدیر و رئیس آنها از بیرون بدنه وزارت کشور انتخاب می شود که متاسفانه حتی سابقه یک روز کار اجرایی ندارد و از لحاظ اطلاعات و آگاهی در واقع حکم کا آموز را نزد این کارشناسان خبره دارد . هر کارمندی در هرجا که مشغول به کار است با امید به رشد و ترقی سختی ها و ناملایمات محیط کار را تحمل می کند و تلاش می کند که قابلیت های خود را به مسئولین تصمیم گیرنده نشان دهد تا از لحاظ جایگاه اداری و پست پیشرفت کند و این امید به بهتر شدن و خواستن پیشرفت در وجود نا خودآگاه انسان نهفته است . با این وجود چنین انتخاب هایی تمام انگیزه و اشتیاق را در درون این کارشناسان کشته و نابود می کند . به همین سبب است که در بیشتر فرمانداریها و بخشداریهای کشور آن پویایی و تحرک بین کارکنان مشاهده نمی شود و بیشتر آنها به روزمره گی عادت کرده اند زیرا سالهاست که شاهد این ناملایمات بوده اند و مشاهده کرده اند همکارانی را که علیرغم شایستگی امکان به آنها داده نشده و در نهایت با پست کارشناسی بازنشست شده اند . طبیعی است که این افرادرغبتی به انجام کار و وظایف محوله نداشته باشند زیرا در خلوت خود حساب خواهند کرد که با کار بی عیب و نقص آنها اشخاصی که از بیرون و بدون داشتن تجربه عهده دار مسئولیت شده اند ، مدارج ترقی را طی می کنند اما کار آنها دیده نمی شود و در موقعیت خود درجا می زنند و این احساس سرخوردگی و بی انگیزگی در آنها ایجاد خواهد کرد و بدین ترتیب ناخواسته اسیر روزمره گی می شوند و بهره وری لازم را نخواهند داشت . این حقی است که وزارت کشور دانسته یا ندانسته ، خواسته یا ناخواسته از کارمندان خود ضایع میکند و امکان پیشرفت را آنها می گیرد و آنها را به روز گذرانی تشویق کرده و سوق می دهد . از سویی دیگر با برون سپاری پست های مدیریتی این چنینی ، کمبود نیروی انسانی در وزارت کشور هرگز احساس نمی شود و هیچ حرکتی برای تبدیل وضعیت نیروهای شرکتی و قراردادی این وزارت خانه صورت نمی گیرد و همانگونه که اشاره شد آموزش و پرورش از این موقعیت سوء استفاده کرده و هرساله فراخوان استخدام می دهد ، من متعجبم چند سالی است که بسیاری از مدارس بسته می شود و تک فرزندی نهادینه شده و نسبت به قبل که در یک برهه انفجار جمعیت را شاهد بودیم اکنون روند نزولی را طی می کنیم نیروهایی که برای آن نسل انفجار جمعیت استخدام شدند اغلب در دهه هفتاد صورت گرفته که هنوز زمان بازنشستگی آنها هم فرا نرسیده جای سئوال است که این کمبود نیروی هرساله آموزش و پرورش از کجاست ؟ آیا فقط این وزارت خانه بازنشسته دارد ؟
اگر نگاهی به اطراف خود بیندازیم در هر فرمانداری کوچک حداقل بین ۳ تا ۴ نفر نیروی فرهنگی مامور به خدمت است که با بازگرداندن این افراد به محل خدمت خودشان بخش عظیمی از مشکل کمبود نیروی آموزش و پروش حل خواهد شد. از طرفی با خالی شدن پست های اشغال شده امکان تبدیل وضعیت نیروهای قراردادی و حتی شرکتی شاغل در وزارت کشور فراهم خواهد شد و یاس و سرخوردگی در بین کاکنان این وزارت خانه جای خود را به انگیزه و امید به آینده خواهد داد ………………………………………………………………….
3- تضعیع حق مردم و بیت المال
اگر خوب فکر کنیم ضرر این سرخوردگی ها و بی انگیزه شدن ها و روزمرگی های موصوف چه برای آن دسته از فرهنگیان که توضیح داده شد و چه برای کارکنان وزارت کشور ، به جامعه و مردم بر می گردد . عدم تمرکز روی آموزش و پرورش دانش آموزان توسط آن دسته از فرهنگیان مورد اشاره بزرگترین خسرانی است که از این رهگذر دامن آینده کشور را خواهد گرفت . علیرغم روند کاهشی رشد جمعیت و به تبع آن کمتر شدن تعداد کل دانش آموزان کشور و سیاست کلی برای کوچک کردن دولت ، همانگونه که توضیح داده شد هرساله آموزش و پرورش به بهانه کمبود نیرو ، استخدام چند هزار نفر کارمند رسمی که بار مالی آنها به مراتب بیشتر از نیروهای قراردادی است را به دولت تحمیل می کند که حقوق آنها از بیت المال پرداخت می شود و زیانی است به بودجه کشور در حالیکه می توان با بکارگیری نیروهای قراردادی مازاد سایر ارگانها در آموزش و پرورش و باز گرداندن نیروهای فرهنگی مامور در سایر ارگانها جلوی این ریخت و پاش ها از جیب ملت را گرفت تا از طریق صرفه جویی در بودجه جاری کشور به بودجه عمرانی و آبادانی کشور کمک کرد . از سویی دیگر مسئولی که بدون داشتن سابقه در کار اجرایی ناگهان پست مدیریتی به او واگذار می شود در قبال مسئولیت و وظایف خود آگاهی کامل نداشته و چه قصورها که خواسته یا ناخواسته مرتکب می شود و در موارد زیادی مجبور است به کارشناسان خود اعتماد کند . حال فردی را در نظر بگیرید که اساسا در زندگی خود به کسی اعتماد نکرده و نمی کند و بنا را بر شک گذاشته است و غیر از خودش نظر کس دیگری برایش اهمیت ندارد و گمان می کند همه چیز را فقط خودش می داند و می فهمد و به اصطلاح همه چیز دان است و گاه این رفتار سبب نافرمانی کارشناسان و نوعی مقابله به مثل می گردد . تصور کنید که تا چه اندازه فاجعه می تواند عمیق باشد و چه زیانهایی که ممکن است بر اثر تصمیمات نادرست اتخاذ شده توسط او متوجه مردم و جامعه هدف او شود . در این کشمکش بین مدیر و کارشناسان اغلب هدف اصلی که خدمت به مردم است گم می شود و اهمیت خود را از دست می دهد که این هم یکی دیگر از خسارت هایی است که به جامعه وارد می شود .
جمع بندی
همانگونه که مطرح شد در طول سالهای گذشته وزارت کشور همواره قیم ، حامی و پر و بال دهنده نیروهای آموزش و پرورش بوده و نیروهای خود را در یک سطح ضعیف رو به متوسط نگه داشته و امکان رشد به آنها نداده است . بسیاری از نیروهای کنونی فرمانداری های سراسر کشور حدود سالهای ۶۹ الی ۷۰ از نهضت وارد وزارت کشور شدند . اما زمانی که حرف از حرفه معلمی می شود وزارت آموزش و پرورش گارد می گیرد که این حرفه تخصصی است و عنوان می شود کار هرکسی نمی تواند به این حرفه اشتغال داشته باشد اما پست های حساسی مانند بخشداری ، فرمانداری ، معاون فرماندار ، فرمانداری و کلا پست های مدیریتی سیاسی از عهده هرکسی بر می آید و گاه مشاهده می شود معلمی که قادر به اداره یک کلاس نیست یا مدیری که نمی تواند مدرسه خود را به خوبی مدیریت کند به چنین پست هایی گمارده می شود .
البته تا حدی درست است چون در شغل معلمی تنها داشته های خود شخص و میزان دانش ، آگاهی و مهارت او می تواند کمک کننده باشد اما در پست های مدیریتی و سیاسی مهمترین نقش در موفقیت را تیم کارشناسی ایفا می کند ضمن اینکه دانش و مهارت تخصصی شخص در این زمینه هم دخیل است . بنابراین اگر یک تیم کارشناسی خوب ، آگاه و با دانش و با تجربه وجود داشته باشد که بدون شک در تمام بخشداریها و فرمانداریها وجود دارد ، می تواند از هر فردی با هر سطح معلوماتی مدیری موفق بسازد و خود شخص در این شرایط بیش از ۱۰ الی ۲۰ درصد نمی تواند تاثیر گذار باشد .
حال یک سئوال مطرح است ، تا کی این روال ادامه خواهد داشت ؟ تا کی برای اعطای پست به سایرین اعتماد خواهد شد و چشم بروی نیروهای مستعد خودی بسته خواهد ماند ؟ تا کی از معلمین و فرهنگیان ، مدیران سیاسی خواهیم ساخت و کارشناسان واقف به امور سیاسی و توانمند حاضر در بدنه وزارت کشور سوزانده خواهند شد و از آنها کارشناسانی سرخورده و بی انگیزه تحویل داده خواهد شد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
دلیل اصلی این اتفاقات به نظر بنده این است که تاکنون متاسفانه یک وزارت کشوری که در بدنه همین وزارت خانه رشد کرده باشد و اشنا به درد همکارن باشد به عنوان وزیر کشور انتخاب نشده تا دلسوزانه برای امور این چنینی تصمیم گیری کند و توجه بیشتری به ظرفیت های داخلی وزارت خانه داشته باشد تا چشم به افراد بیرونی ، اما هرچه هست به نظر زمان آن فرا رسیده که همگی ما وزارت کشوری ها عزم خود را جزم کنیم تا این رسم قدیمی را برهم بزنیم و مطالبه گری کنیم. دیگر کافی است باید حجب و حیا را کنار بگذاریم و حق خود را مطالبه کنیم و برای رسیدن به آن پافشاری کنیم .