سفری به بلندترین آبشار ایران در بندر آستارا+ گزارش تصویری

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا آبشار لاتون(بارزو) بلندترین آبشار ایران و سی امین آبشار مرتفع جهان است که در بخش لوندویل شهرستان مرزی بندرآستارا قرار دارد.

بارزو در اصل به صورت « بارز» به معنی بلند و «اوو» به معنی آب است. بارزو در ایران با نام لاتون شناخته می شود که نام روستایی در نزدیکی آن است.

ویژگیهای طبیعی

آب این آبشار از دامنه شرقی کوه اسپیناس یا اسپینه که بلندترین قله این شهرستان است سرچشمه می گیرد که به رودخانه لوندویل می ریزد و راهی دریا می شود. ارتفاع بلندترین آبشار آن ۱۰۵ متر است. دیگر آبشار این مجموعه با ارتفاع ۶۵ متری و مسافت ۱۰ متری در پایین تر از بارزو قرار دارد و عریض تر است. بالاتر از آن ۳ حوضچه با آبشارهای ۱۰ متری جای دارند.

مسیر دسترسی

این آبشار در ۱۵ کیلومتری جنوب بندر آستارا و غرب شهر  لوندویل واقع شده و  فاصله آن از روستای «کوته کومه» ۶ کیلومتر است. مسیر تردد به این جاذبه زیبا تا روستای کوته کومه جاده ای آسفالت است و تا زیر آبشار کوچک جاده خاکی شیبداری امتداد دارد. روستای آسیاشوان نزدیکترین محل مسکونی به آن است. در مسیر تعدادی چایخانه سنتی که امکانات چندانی ندارند به مسافران خدمات رسانی می کنند. تردد تبریزی ها و اردبیلی ها در مسیر بسیار زیاد است. مسیر ارتباطی مالرو میان بخش نیارق استان اردبیل و بارزو موجب شده تا اردبیلی ها تعلق خاطری به آن داشته باشند.

مستند سرریز آسمان ساخته بابک مجیدی تنها فیلم در مورد بارزو است.

مردم شناسی

ساکنان منطقه جملگی تالش هستند که به دلیل سیاست جنگلداری به پایین دست کوچ کرده اند اما در طول هفته همواره به مکان زندگی قدیمی خود سر می زنند. بالاتر از آبشار عشایر آستارا ساکن هستند که به شغل دامداری مشغولند و آخرین ذخیره از نوع خود در این شهرستان محسوب می شوند.

امکانات اقامتی

امکانات اقامتی بیشتر در روستای کوته کومه تعریف شده است و وجود آبگرم کوچک آن موجب جلب بیشتر گردشگران است.

خطرات و استعداد گردشگری

سقوط یک پسر جوان در سالهای نه چندان دور که پیکر وی پس از چند روز توسط افراد محلی پیدا شد موجب پدید آمدن سیم های خاردار و تابلو هشدار در نزدیکی آن شد. سنگهای لغزنده اطراف که پوشیده از جلبک است همیشه یک خطر بالقوه است.

بومگردی یا اکوتوریسم بهترین گزینه برای این منطقه است. وجود عشایر و روستاهای کوچ مسیر، معماری اصیل، ویژگیهای مردم شناختی، ابزارهای سنتی، موسیقی محلی دلنواز مبتنی بر نی از جمله مواردی است که می تواند سیمای گردشگری خالی از فایده منطقه را دگرگون کند.