مقایسه‌ای میان هاچ‌بک‌های ۴۰ تا ۵۰ میلیونی بازار

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا به نقل از پدال، خودروهای هاچ‌بک در همه جای دنیا خصوصاً کشورهای اروپایی از محبوبیت بالایی برخوردارند تا جایی که هرساله در لیست پرفروش‌ترین خودروهای اروپا چندین خودروی هاچ‌بک دیده می‌شوند. این موضوع در کشورمان هم وجود دارد و به‌ویژه در شهرهای شلوغ به دلیل ترافیک و مشکل جای پارک، هاچ‌بک‌ها به خاطر ابعاد جمع‌وجور و مصرف سوخت پایین محبوبیت بالایی دارند. به همین دلیل خودروسازان داخلی نیز خصوصاً طی چند سال اخیر خودروهای هاچ‌بک جدیدی را به بازار عرضه کرده‌اند. در نمایشگاه خودروی اصفهان که چند روز پیش برگزار شد، چهار نمونه از این هاچ‌بک‌های نسبتاً جدید توسط سازندگان مختلف به نمایش درآمده بودند بنابراین فرصت مناسبی بود تا مقایسه‌ای میان این چهار هاچ‌بک بازار داخل داشته باشم که اتفاقاً همگی در بازهٔ قیمتی چهل تا پنجاه میلیون تومان قرار دارند.

این چهار هاچ‌بک عبارت‌اند از پژو ۲۰۷ جدید، رنو ساندرو، برلیانس H320 و ام‌وی‌ام ۳۱۵. البته دو عضو این گروه یعنی برلیانس H320 و رنو ساندرو در نسخهٔ کراس (در ساندرو استپ‌وی) در نمایشگاه به نمایش درآمده بودند اما به دلیل اینکه تغییرات نسخه‌های کراس نسبت به نسخهٔ معمولی محدود به چند سانتیمتر ارتفاع بیشتر و اضافه شدن قطعاتی به قسمت بیرونی خودروها می‌شود، مشکلی در مقایسهٔ ما به وجود نمی‌آورد. در این مقایسه سعی شده قسمت‌های مختلف هر چهار خودرو مانند طراحی، کیفیت، فضای داخلی و… به‌صورت منصفانه موردبررسی و مقایسه قرار گیرد اما به دلیل اینکه امکان رانندگی با آن‌ها فراهم نبود، نمی‌توان نظر چندانی در مورد کیفیت سواری خودروها ارائه کرد و مجبوریم در این زمینه به اعداد و ارقام اعلامی از سوی سازندگان اکتفا کنیم. همچنین برای انجام مقایسه‌ای درست، نسخه‌های دستی ساندرو و H320 مورد مقایسه قرار گرفته‌اند.

ام‌وی‌ام ۳۱۵

این خودرو چند سالی است که توسط مدیران‌خودرو در دو نسخهٔ هاچ‌بک و لیفت‌بک به بازار کشورمان عرضه می‌شود و چند وقتی است که نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ آن جایگزین نمونه‌های قبلی شده است. ۳۱۵ در بیرون از طراحی نسبتاً هماهنگ و قابل‌قبولی سود می‌برد و می‌توان آن‌را برای سازنده‌ای چینی مناسب دانست؛ اما در داخل خصوصاً در کنسول وسط شاهد طراحی بسیار ساده و بی‌روحی هستیم که استفادهٔ کلی از رنگ مشکی در آن نیز به این نقیصه افزوده است. در تمامی قسمت‌های داخلی خودرو مانند داشبورد، کنسول وسط و رو دری‌ها نیز از پلاستیک خشک استفاده شده است.

ام‌وی‌ام ۳۱۵ در سه نسخهٔ معمولی، اسپرت و اسپرت لاکچری به بازار عرضه می‌شود که آخری با قیمت ۴۸,۷۰۰,۰۰۰ تومان گران‌ترین نسخهٔ آن محسوب می‌شود و همچنین گران‌ترین خودروی این رقابت هم به شمار می‌رود. نمونهٔ به نمایش درآمده در نمایشگاه نیز از همین تیپ بود که از تجهیزات بیشتری مانند نمایشگر ۷ اینچی لمسی، دکمه‌های کنترل سیستم صوتی از روی غربیلک فرمان، دوربین دید عقب و کیت اسپرت بدنه برخوردار است اما نبود تهویهٔ اتوماتیک در خودرویی با این قیمت عجیب به نظر می‌رسد.

فضای پای عقب ۳۱۵ مناسب به نظر می‌رسد اما یکی از نقاط قوت این خودرو فضای صندوق بار آن است که برای خودرویی هاچ‌بک کاملاً بزرگ و جادار است؛ اما بازهم استفادهٔ فراوان و یکدست از پلاستیک خشک در رو دری‌ها کمی تو ذوق میزند و کیفیت آن‌ها نیز چندان تعریفی ندارد.

برلیانس H320

شرکت سایپا چند وقتی است روی به عرضهٔ انواع و اقسام خودروهای چینی آورده است که محصولات شرکت برلیانس یکی از آن‌ها است. این خودروها در دو گروه H200 و H300 و هرکدام در نسخه‌های سدان و هاچ‌بک و دستی و اتوماتیک به بازار عرضه می‌شوند و به‌تازگی خط تولید همگی آن‌ها به پارس‌خودرو به‌عنوان زیرمجموعهٔ سایپا انتقال پیدا کرده است. خودرو موردنظر ما در این رقابت، مدل H320 است. با توجه به اینکه برلیانس شریک تجاری ب‌ام‌و در چین محسوب می‌شود، این خودرو در قسمت جلو خصوصاً در فرم جلوپنجره از طراحی مشابه ساخته‌های این شرکت آلمانی برخوردار است. در قسمت عقب نیز با چراغ‌های که چسبیده به شیشهٔ عقب طراحی شده‌اند تا حدودی شبیه به ام‌وی‌ام ۳۱۵ به نظر می‌رسد. بااین‌حال H320 هم طراحی متناسب و زیبایی داشته و می‌توان آن‌را یکی از زیباترین خودروهای این مقایسه دانست.

زیبایی بیرونی این هاچ‌بک چینی به نمای داخلی آن‌هم سرایت کرده و در این بخش هم خصوصاً با به‌کارگیری تریم دورنگ مشکی-کرم، شاهد طراحی زیبا و لوکسی هستیم. غربیلک فرمان H320 خوش‌دست بوده و در رو دری‌ها هم از پارچه‌های نرمی استفاده شده است که آن‌را در بخش فضای داخلی کاملاً بالاتر از ام‌وی‌ام ۳۱۵ و رنو ساندرو قرار می‌دهد. این خودرو از تجهیزات نسبتاً مناسبی چون سانروف برقی، سیستم صوتی با شش بلندگو، پاور ویندوز، آینه‌های جانبی برقی، سنسور دنده‌عقب و… سود می‌برد درحالی‌که نمونهٔ به نمایش درآمده در نمایشگاه به صفحه‌نمایش لمسی هم مجهز بود.

H320 هم مانند ۳۱۵ از فضای پای مناسبی در قسمت صندلی‌های عقب سود می‌برد و فضای صندوق بار آن‌هم مناسب و کافی به نظر می‌رسد. کیفیت متریال داخلی آن نیز خوب بوده و استفاده از روکش‌های کرمی رنگ برای صندلی‌ها به لوکس‌تر به نظر رسیدن نمای داخلی آن کمک کرده است. برلیانس H320 با قیمت ۴۶ میلیونی در نسخهٔ دستی پس از ام‌وی‌ام گران‌ترین خودروی این جمع است.

رنو ساندرو

ساندرو در اصل نسخهٔ هاچ‌بک رنو لوگان یا همان L90 محسوب می‌شود که چند وقتی است تولید نسل اول آن توسط پارس‌خودرو آغاز شده است تا این شرکت در مقایسهٔ ما دو نماینده داشته باشد. ساندرو در نمای بیرونی هرچند از طراحی متناسب و هماهنگی بهره‌مند است اما رنگ و بوی کهنگی به خود گرفته و کسل‌کننده به نظر می‌رسد. به همین دلیل این هاچ‌بک فرانسوی در این بخش در برابر رقبا حرف چندانی برای گفتن ندارد.

اما نقطه‌ضعف اصلی ساندرو نمای داخلی کاملاً ساده و خسته‌کنندهٔ آن است و قطعاً از این لحاظ ضعیف‌ترین خودروی این رقابت است. در این خودرو شاهد داشبوردی کاملاً ساده و سراسر پلاستیک و غربیلک فرمانی زمخت و به‌دوراز هیجان هستیم درحالی‌که به دلیل قرارگیری دکمه‌های شیشه‌بالابر پنجره‌های جلو در روی کنسول وسط (که ارگونومی مناسبی ندارند)، رو دری‌های آن‌هم فرمی کاملاً ساده دارند که البته دستگیرهٔ بزرگ نقره‌ای‌رنگ تا حدودی از این سادگی کاسته است. ساندرو در بخش تجهیزات هم کاملاً ضعیف عمل کرده است تا جایی که نمی‌توان بر یکی از تجهیزات آن نام آپشن را نهاد زیرا در این خودرو تنها امکانات پایه و ضروری خودروهای امروزی مانند شیشه‌های برقی، آینه‌های جانبی برقی، تهویه مطبوع دستی و… به چشم می‌خورد.

در ساندرو در قسمت فضای پای سرنشینان عقب مانند L90 شاهد فضای مناسب و راحتی هستیم اما صندلی‌های آن به راحتی ام‌وی‌ام و برلیانس نیستند. همچنین برخلاف دو عضو چینی گروه، بازهم به جهت کاهش هزینه‌ها دکمه‌های شیشه‌بالابر پنجره‌های عقب نیز در قسمت انتهایی کنسول وسط و در میان صندلی‌های جلو نصب شده‌اند. فضای صندوق بار ساندرو هم هرچند به بزرگی ام‌وی‌ام نیست اما برای هاچ‌بکی در این کلاس پذیرفتنی است. همچنین کیفیت پلاستیک بکار رفته در ادوات داخلی نیز قابل‌قبول است.

پژو ۲۰۷

ایران‌خودرو پس از مدتی وقفه، چند وقتی است که تولید پژو ۲۰۷ را با تغییراتی در داخل و خارج از سر گرفته است. همان‌طور که بارها گفته‌ایم، این خودرو در اصل نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ پژو ۲۰۶ بوده و ۲۰۶ پلاس نام دارد که در کشورمان با نام ۲۰۷ عرضه می‌گردد. ۲۰۷ جدید خصوصاً به لطف تغییر گرافیک داخلی چراغ‌ها و تجهیز آن‌ها به دی‌لایت در جلو و به نوار نئون در عقب، هنوز هم طراحی بیرونی نسبتاً زیبا و هیجان‌انگیزی برخوردار است تا جایی که حتی در برابر چینی‌های خوش‌خط‌وخال نیز حرف‌هایی برای گفتن دارد.

در داخل ۲۰۷ نیز هرچند همچنان قسمت پایینی داشبورد متعلق به پژو ۲۰۶ است اما به لطف تغییر غربیلک فرمان و تجهیز آن به دکمه‌های کنترلی و همچنین ارائهٔ یک نمایشگر لمسی در بالای داشبورد، شاهد طراحی مناسبی هستیم. همچنین این ماشین با توجه به حدود ۴۲ میلیون تومانی‌اش که ارزان‌ترین خودروی این جمع به‌حساب می‌آید، تجهیزات کاملاً مناسبی چون نمایشگر لمسی ۷ اینچی، GPS، کروز کنترل، دوربین دید عقب، تهویه اتوماتیک، دکمه‌های کنترلی روی فرمان، سنسور دنده‌عقب و… را ارائه می‌کند و می‌توان آن‌را از این لحاظ برترین خودروی این رقابت دانست.

مشکل فضای پای کم سرنشین عقب در پژو ۲۰۶ همچنان در ۲۰۷ هم پابرجا است اما به دلیل تغییر فرم صندلی‌های عقب این وضعیت کمی بهبود یافته است. همچنین کمبود فضا در صندوق بار این ماشین نیز وجود داشته و در این پخش در پس هر سه رقیب قرار می‌گیرد. کیفیت متریال داخلی ۲۰۷ مناسب بوده و در رو دری‌ها هم مانند ۲۰۶ قسمتی پارچه‌ای کار شده است و مانند ساندرو کلیدهای شیشه‌بالابر عقب در انتهای کنسول وسط قرار گرفته‌اند که البته چندان در دسترس نیستند.

نتیجه

پس از بررسی دقیق این چهار هاچ‌بک ۴۰-۵۰ میلیون بازار کشور، نمی‌توان با قاطعیت یکی از آن‌ها را پیروز این رقابت دانست چراکه هرکدام برتری‌ها و نواقص مخصوص به خود را دارند. به‌عنوان‌مثال رنو ساندرو در بخش کیفیت و هماهنگی قوای محرکهٔ و همین‌طور بازار دست‌دوم برتر میدان است درحالی‌که از لحاظ طراحی داخلی و تجهیزات به قعر جدول سقوط می‌کند و یا پژو ۲۰۷ از لحاظ تجهیزات و قیمت کاملاً بر رقبا برتری دارد اما کیفیت قوای موتور و گیربکس آن چندان قابل‌توجه نیست. دو هاچ‌بک چینی این جدال نیز هر دو از طراحی، تجهیزات و مشخصات فنی مناسبی سود می‌برند اما مشکل همیشگی خودروهای چینی در کشورمان یعنی افت قیمت زیاد، بازار دست‌دوم ضعیف و کمیابی قطعات یدکی گریبان گیر آن‌ها است؛ بنابراین این به سلیقهٔ خریداران بازمی‌گردد که به کدام‌یک از این ویژگی‌ها اهمیت می‌دهند و از کدام‌یک از نواقص چشم‌پوشی می‌کنند.

ام‌وی‌ام ۳۱۵

نقاط مثبت: طراحی بیرونی زیبا، صندوق بار بزرگ، قدرت مناسب پیشرانه

نقاط منفی: قیمت بالا، کاربرد وسیع پلاستیک خشک در داخل، بازار دست‌دوم ضعیف، افت قیمت زیاد

برلیانس H320

نقاط مثبت: طراحی بیرونی زیبا، نمای داخلی زیبا و لوکس، کیفیت و راحتی داخلی مناسب

نقاط منفی: بازار دست‌دوم ضعیف، افت قیمت زیاد، کمبود قطعات و لوازم‌یدکی

رنو ساندرو

نقاط مثبت: کیفیت و هماهنگ مناسب قوای محرکه، فضای جادار عقب، بازار دست‌دوم مناسب، افت قیمت کم

نقاط منفی: طراحی داخلی خسته‌کننده، سطح تجهیزات بسیار پایین

پژو ۲۰۷

نقاط مثبت: طراحی بیرونی مناسب، سطح تجهیزات بالا، قیمت نسبتاً مناسب

نقاط منفی: کیفیت نامطمئن قوای محرکه، فضای کم عقب و صندوق بار

مشخصات فنی