سمفونی آزادی

شب سیاه، شب سنگین، شب گناه، شب خونین چون سنگواره ای از قرن ها جور و ستم و بند و زندان بر این سرزمین مقدس نشسته بود و شب پرستان قداره بند بر پیکر بی جان عدالت و آزادی تازیانه می زدند.
شهر بندان بود و کوچه ها در قرق گزمه های سیاه مست که شب شکن سوار بر اسب سپید از افق دور برآمد و صلای برخاستن زد: برخیزید ای مسلمانان.
دریا بنای طوفان گذاشت. موج در موج، خیزابه در خیزابه، آواری از خشم و عصیان بر ساحل امن ستمگران فرود آمد.
بر بام ایران سپیده دمید؛ خورشید با هزاران مجمر عشق و امید به ضیافت کوچه ها و پنجره ها آمد.
پیر ما گفت: اینک! انفجار نور! و نور در نور، نوربارانی از ایثار و عاطفه، جهان را در بر گرفت.

لاله کاران به هلهله آمدند، دستی تفنگ و دستی گل سرخ و خجسته ترین بهاران با بغل بغل گل نرگس به خانه های ما آمد.
دریا آرام و آبی شد و بلندترین سمفونی اش را با ارکستر باران اجر کرد.
سمفونی آزادی که تا هنوز و همیشه در این سرزمین پر افتخار پژواک دارد.

سیدرضا سیددانش- فعال فرهنگی و رسانه‌ای