شیون؛ شاعری که فقط برای عشق،شیون کرد…

سالگردَه شیونَ فومنی، باموُ وَ بوگوذشت، امّا اونی نام وُ یاد، همیشک جاودانه یَه؛ چی رِ کی، گیلکی شعر وُ گیلکی فرهنگ، جَه اونی قشنگه شعران، اوجور شَوَالَه بیگیفت کی، هر گی خاموشی نارهِ.
شیون، رازَه واژه یانَه شناختی، دانستی که ایته شعره مییان، چی واژه ئی، کوُیا واستی، قرار بیگیره. وَ هَتُو اونی آشنایی، فولکلورَهَ گیلانَ مَرَه، اونقد عمیق بو، که هر تا جه اونی شعر، از ضرب المثل وِ گیلکی اصطلاح، بهره دارهِ. شیون، فرزندَه خود زمانه بو، وَ مسایل وُ مشکلاتَه اجتماعی یَه اوجور ساده وُ روان وُ شیرین، بیان کودی کی، هَمَه کَسَه دیله مییان، نیشتی. شیون، از اویا کی دانستی، خواندنَه رسم الخطَ گیلکی، سخت وُ دشوار اِیسَه، با انتشارَهَ صُوتی یَه خو شعران، اوشانَه وِردَه زبانَه مردومه کوچه وُ بازار چاکود.
تا اویا کی هنوزم، صدای شیونَه فومنی، گیلانَ مییان اوخان دارِهِ، کی خو شعرانَه پورخاطره یَه، دوستدارانَه گیلکی شعره رِ،خوانداندَرَه.
یاد وُ نامَ اَ شاعرَهَ مردومی یَه، با بخشی از ایته اونی قشنگه شعر، گرامی داریم:
اَمی ماران، گیلکی، دوعا کونید
گیلانِ لَبظ خودایا، صدا کونید
خوشانِ جیجاکی دستانَه ذره
گیله تجربَه مَرَه، دَوَا کونید

دوشمنا نفرین وُ دوستانَ دوعا
گوشت وُ ناخوناً، اَجور سیوا کونید
دَم بتو، ا َبریدی، آسمانَه جیر
عروسِه، گریه مَرَه، عزا کونید
پسرِهِ … دُخترِهِ … خانَه مردا کِه،
خوشانی جانَه ذره، فیدا کونید
نیشینید. پینیک پاره سر، تنایی
مرداکَ نیم تنه یه، قبا کونید

اَمی ماران، هَمَه روزَ زندگی
مرگه رخشان گیر یدی، فنا کونید
دو تا پا دارید، دو تام، قرضاً کونید
خانه کار وُ باراً، روبرا کونید
روزی صدبار میریدی، زندَه بیدی
خوشانی دیناً، اَجور، اَدا کونید
آشنا غورصَه، بیگانَه دردَه سر
خوشاناً، صد جوری مبتلا کونید
نیشینید نمازهَ سر، رو بَه خودا
(شیونم) آخر پَسَر، دوعا کونید…

سیدرضا سیددانش – فعال فرهنگی و رسانه‌ای