سه ستاره برای رسانه بی ستاره
رسانه ای که بابت هزینه های بسیار بالایش هرگز به جامعه پاسخگو نبوده و در عین حال همواره از کمبود بودجه نالیده است امروز در مقابل شبکه های ماهواره ای کوچکی که بودجه مجموع آنها به اندازه یک طبقه از جام جم هم نیست به وضوح شکست را پذیرفته است و با کپی برداری ناشیانه از برخی از برنامه های ماهواره ای، سعی در جلب مخاطب از دست رفته دارد.
در روزهای پایانی سال جاری که طبعا جنب و جوش مردم در فضای جامعه بیش از هر زمان دیگری است ، خانواده های ایرانی خود را برای برگزاری جشن نوروز آماده می کنند. در این میان رسانه های جمعی موظفند با مدیریت این حرکت جمعی چند هزارساله، خود را در این شادی شریک کرده و آنرا به درستی هدایت کنند. قطعا رسانه ملی به عنوان تنها رسانه رایگان و همه گیر کشور مسئولیت اصلی را به عهده دارد. این رسانه این روزها باید مشغول آماده سازی نهایی برنامه های شاد و مناسب جشن نوروز باشد و مردم را با آیین‌های باستانی و ارزش‌های انسانی و دینی عید نوروز آشنا کرده و نظر نسلی که با این مفاهیم تقریبا به طور کامل بیگانه است را به نحوی جلب نماید. اما متاسفانه در این سازمان همچنان در بر همان پاشنه می چرخد. با وجود پایان یافتن سالی پر از انتقادهای جدی محتوایی به برنامه های سیما، اخیرا برنامه ای با عنوان «سه ستاره» در حال انجام نظرسنجی در مورد بهترین برنامه های سال گذشته است! البته جلب آرای مردمی، تقدیر از هنرمندان و اقداماتی از این دست در جای خود مناسب و قابل قبول است اما رسانه‌ای که در زمینه های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی به شکل عجیبی بلندگوی یک جریان خاص سیاسی بوده و به دلیل برنامه های بعضا بی کیفیت مورد انتقاد اکثر کارشناسان و فعالان رسانه ای ست چگونه می تواند خود را در برگزاری برنامه‌های اینچنینی محق بداند. ناگفته نماند که رسانه ملی برنامه ها پر مخاطبی مانند ۹۰ یا خندوانه را در کارنامه خود دارد که علت اصلی آن، اقبال عمومی به ورزش فوتبال و طنزهای گفتاری است. نکته جالب در خصوص برنامه «سه ستاره» آن است که این برنامه در ساعاتی از شبانه روز که بیشتر خانواده ها امکان مشاهده آن را دارند پخش می‌شود اما تنها به معرفی برخی نامزدها یا شیوه شرکت در نظر سنجی می پردازد، کاری که در سراسر جهان از طریق وب‌سایت‌های مخصوص نظرسنجی انجام می شود. اما معاونت سیما ظاهرا این ساعات ارزشمند را به حامی مالی این برنامه فروخته است. ساعاتی که می توانست به سرگرمی خانواده‌های ایرانی آن هم در روزهای منتهی به نوروز اختصاص یابد. نتیجه این نوشتار آن است که هرگز نباید مردم را به دلیل گرایش به برنامه های ماهواره ای شماتت کرد. رسانه ای که بابت هزینه های بسیار بالایش هرگز به جامعه پاسخگو نبوده و در عین حال همواره از کمبود بودجه نالیده است امروز در مقابل شبکه های ماهواره ای کوچکی که بودجه مجموع آنها به اندازه یک طبقه از جام جم هم نیست به وضوح شکست را پذیرفته است و با کپی برداری ناشیانه از برخی از برنامه های ماهواره ای، سعی در جلب مخاطب از دست رفته دارد.
امین ترابی – کارشناس فرهنگی / قانون
دیدگاه