روایتی واقعی از علی دایی که تاکنون نشنیده اید

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا وحید سعیدی ، نویسنده جوان اما با سابقه مطبوعات سینمایی برای یادداشت عیدانه خود در هفته نامه همشهری جوان ، خاطره ای از کودکی اش نوشته ، درباره علی دایی . درباره روزی که علی دایی با تمام خستگی اش به ملاقات او رفته بود.

۱. داشتم یکی یکی اسم مهمان ها را روی کارت های دعوت می نوشتم، آخه نوشتن  اسم مهمان ها روی کارت دعوت مولودی تولد امیر المومنین (ع)، جز وظیفه های من شده بود، یک لیست بلند بالا جلوم می گذاشتند و من هم یکی یکی اسم مهمان ها رو  داخل کارت و روی پاکت می نوشتم. آن وسط ها هم یکی دو تا از کسانی را که دوست داشتم دعوت کنم ، اما اسمشون تو لیست نبود هم لایی در می کردم و برایشان کارت دعوت می نوشتم.

۲.تازه پام به تمرین های پرسپولیس باز شده بود، هفته ای یکی دو بار که درس هایم سبک تر بود ، فر میخوردم طرف زمین تمرین باشگاه و می رفتم دوساعت حال میکردم و برمی گشتم . فردای همان روزیکه کار نوشتن کارت ها ی مراسم مولودی را انجام داده بودم ، دو سه تا از کارت ها را پیچاندم و روی پاکت هر کدامشان اسم دو سه تا از بازیکن های که «فن» شان بودم را نوشتم. یک کارت به نام «علی دایی» ، یکی دیگه به نام «رضا شاهرودی» و آخری هم به نام « مجتبی محرمی». کارت ها را زدم زیر کاپشنم ، رفتم سر تمرین.

۳. کارت ها وضعیت ناجوری پیدا کرده بودند، پاکتشان عرق کرده بود و یک مقداری هم تا شده بودند و کلا سر وشکل درست و حسابی نداشتند. وقتی از توی جیب داخل کاپشنم درشان آوردم و چشمم به ریخت و قیافه شان افتاد، اعتماد به نفسم را از دست دادم. بیخال این شدم که اصلا جلو بروم ، همینطوری کنار در وردوی ایستادم و آنهایی که مد نظرم بود که دعوتشان کنم از جلویم رد شدند و رفتند و سوار ماشین هایشان شدند. تقریبا همه بازیکن ها رفته بودند و دم در ورزشگاه خلوت شده بود و من هم دپرس به جای اینکه راهم را بکشم و بروم کپ کرده بودم همان جا ایستاده بودم. در همین حال و هوا بودم که یکهو دیدم علی دایی از در باشگاه آمد بیرون چشم تو چشم شدیم ، سلام کردم و جواب سلامم را داد و رفت طرف ماشینش ، هیچکس دوربرش نبود، نه برای عکس نه برای امضا. تنهای تنهای تنها. در ماشین را باز کرد و سوار شد . استارت زد، یک هو تا صدای روشن شدن ماشین را شنیدم، به خودم آمدم و رفتم طرفش. دلم را به دریا زده بودم. نزدیک ماشین شدم، زدم به شیشه ، شیشه پنجره را داد پایین ، پاکت عرق کرده و از سر و شکل افتاده را بیرون آوردم، فکر کرد میخواهم امضا بگیرم، کارت را از من گرفت که پشتش را امضاء کند، به پته پته افتادم، قلبم تند تند می زد ، صدام بالا نمی امد و بریده بریده ماجرا را گفتم.

۴. روی کارت نوشت وحید سعیدی و گذاشت جلوی داشبورتش، باهام خداحافظی کرد و همین که می خواست پایش را روی گاز فشار دهد، گفتم :« علی آقا تو رو خدا بیایی ها». پایش را رو گاز نگذاشته برداشت و خودکار رااز روی داشبورت برداشت و گفت کف دستت را بیار جلو ، بعد شماره منزلش را کف دستم نوشت و گفت : «یه زنگ بزن یادآوری کن.»

۵. انگار دنیا تو کف دستم بود، داشتم پرواز میکردم، نمی دانستم از خوشحالی چقدر پیاده رفتم، اما همینکه به خودم آمدم، دیدم وای چقدر دیر شده ، هر طوری بود رسیدم خانه همه منتظر بودند که برسم و حسابی از خجاتم در بیایند. تا رسیدم همین که می خواستند بپرسند که تا حالا کدوم گوری بودی و پشت بندش چک رو حواله صورتم کنند با بغض گفتم :« رفته بودم علی دایی رو دعوت کنم بیاد مولوی جمعه شب، بخدا راست میگم. گفت میام.» بعد کف دستم رو گرفتم طرف داداشم و گفتم اینم شماره تلفنش زنگ بزن بپرس.

۶. هر دو تا داداشام ، مامانم و بابام مات و مبهوت به من نگاه میکردند و شماره نوشته شده کف دستم.  حتمن در آ لحظه با خودشان می گفتند این بچه چی میگه خل شده. داداشم گفت :«چرا حرف مفت میزنی بگو تا حالا کدوم گوری بودی»، گفتم:« به خدا رفته بودم علی دایی رو دعوت کنم، اگر جمعه نیومد هر چقدر خواستین منو بزنید.»

۷.همه جا جار زدم زدم که جمعه علی دایی می آید خانه ما برای مولودی، همه مسخره ام می کردند و وقتی ماجرا را تعریف می کردم فکر می کردند دارم خالی می بندم.

۸. جمعه شد، ساعت سه بعد از ظهر پرسپولیس با ذوب آهن بازی داشت، آن بازی دو ، دو شد و هر دو گل پرسپولیس هم علی دایی زد، وقتی گل می زد به مامانم نشانش می دادم و می گفتم این قرار بیاد خانه مان. بعد از هر گلی که این را به مامانم می گفتم داداشم می گفت :«تو نمی خوای دست برداری از این مسخره بازیت. این الان بازی داره، چطوری ساعت هفت میخواد بیاد اینجا.» همین را که گفت ته دلم خالی شد.

۹. بازی ساعت ۵ تمام شد با خودم محاسبه کردم اگر از استادیوم تا خیابان ظفر که خانه سابق علی دایی آنجا بود یکساعت هم طول بکشد و یکساعت هم به دوش گرفتن و تعویض لباس بگذرد ، طرف های ساعت هفت اگر جایی نرود ، خانه است. از ساعت شش و نیم مهمان ها یکی یکی آمدند، دل من مثل سیر و سرکه می جوشید، قیافه بچه محل ها و خانواده ام جلوی چشم بود که اگر نییاید، چقدر مسخره ام می کنند و از این به بعد باید لقب « وحید خالی بند» را با خودم یدک بکشم. ده دقیقه به هفت چند تا پنج زاری برداشتم و رفتم دم تلفن عمومی که زنگ بزنم به علی دایی جهت یاد آوری.

۱۰.بوق ششم ، هفت خورد که یکی گوشی را برداشت، نفس نفس می زد، همین که گفت الو بفرمایید، فهمیدم ، خودشه، گفتم من وحید سعیدی هستم و ماجرا را تعریف کردم، گوش داد و گفت:« من اون روز حواسم نبود که مراسم شما جمعه است و قول دادم ، وگرنه قول نمی دادم، الان هم که می بینی تازه اومدم و خسته ام.» بغضم داشت می ترکید. گفتم :« اگر نیایی همه محله مسخره ام می کنن و از داداشم هم به خاطر اینکه فکر میکنه بهشون دورغ گفتم کتک می خورم. گفتم آبروم میره ، بچه ها بعد از این بهم میگن وحید خالی بند. »چند لحظه ای مکث کرد و گفت:«من کارت دعوت را گم کردم، خونتون کجا بود؟» گفتم:«فرمانیه.» گفت: «از خونه ما یک ربع بیست دقیقه راهه ، من نیم ساعت دیگه اونجام.» گوشی رو قطع کردم ، رفتم روی پله دم در حیاط نشستم، صدای مداح از خانه می آمد و جمعیت کیپ تا کیپ نشسته بودند و دیگر داشتند توی راه پله ها هم می نشستند. اما من جلوی در منتظر بودم چشمم به خیابان بود. هنوز از تمام شدن مکالمه ام با علی دایی نیم ساعت نگذشته بود که دیدم یک ماشین قرمز رنگ روبه روی خانه مان توقف کرد. سرم را بالا کردم . علی دایی از ماشین پیاده شد. جلو امد بغلم کرد و دولا شد و در گوشم گفت :« دیگه هیچکس بهت نمی گه وحید خالی بند.»

تکمله  : این ماجرا برای تقریبا بیست یا بیست و دو سال قبل است، بدون کمترین دخل و تصرفی در واقعیت.  قصه واقعی بزرگ مردی که به خاطر قولش نگذاشت یک پسر بچه چهارده ، پانزده ساله لقبی را که شایسته اش نبود را سال ها یدک بکشد. شاید او به خاطر همه این کارهایش پیش خدا اینقدر محبوب است. مردی که ورای همه داد وبیدادها و زبان تند و تیزش قلبی از طلا دارد.