بازیگر نمایش رابینسون و کروزو:مفهوم ضد جنگ این نمایش برای عوام و خواص جذاب است

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،رابینسون و کروزو در روزهای ۲۴ ، ۲۵ ، ۲۶ ، ۲۹ ، ۳۰ و ۳۱ تیرماه در سالن خاتم الانبیای رشت به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی برگزار می شود. به همین مناسبت با عامر عظیمی یکی از دو بازیگر این نمایش گفت و گو کردیم.

کمی درباره متن نمایش بگویید. اینکه درباره چیست؟

نمایش بر اثر داستان معروف رابینسون کروزئه دانیل دافو است. اتفاقات در جزیره ای است و تنهایی آدم ها. کارگردان این نمایش آقای کوشک معتقد است که این متن جزو نمایش های مردم پسند است و تمام طیف های اجتماعی می توانند با این نمایش ارتباط برقرار کنند. جنبه های طنز و کمیک هم دارد اما مانند جنگ نیست که صرفا مردم را بخنداند. داستان دو انسان است از دو جبهه مختلف جنگی که وارد جزیره ای می شوند. در ابتدا خوی وحشیانه ای دارند و می خواهند با هم بجنگند و بقایشان را در از بین بردن یکدیگر می بینند. اما بعد از گذشت زمانی درمی یابند که در کنار هم بودن لازمه بقایشان است و با شناختی که از یکدیگر پیدا می کنند می فهمند که اینکه تابه حال درحال جنگ با هم بودن دلیلش این است که دیگران می خواهند آن ها در مقابل همدیگر بایستند.

 در واقع نمایشی در نکوهش جنگ است؟

 بله. می توان گفت یک نمایش ضدجنگ.

 آیا چنین نمایشی طیف خاصی را هدف قرار نمی دهد؟ یا اینکه هر طیفی می تواند با این داستان ارتباط برقرار کند؟

 انتظار ما این است که مورد استقبال تمام طیف ها قرار بگیرد. آقای کوشک جلالی باتوجه به اجراهایی که در آلمان داشتند اعتقاد دارند که لازمه حیات تئاتر این است که تئاتر مردمی جایگاه ویژه ای پیدا کند. یکسری تئاترها مخاطبان خاصی دارند و برای نود درصد مردم قابل درک نیستند. اگر همه تئاترها به آن سمت بروند تئاتر نابود می شود. درکنار این نوع تئاترها ، تئاتری هم باید باشد که از بچه ۶ ساله تا آدم ۶۰ ساله از دیدنش لذت ببرد. فکر می کنم تئاتر رابینسون و کروزو از این جنس است.

اجرای نمایشی که مورد علاقه هر دو طیف عامه و الیت قرار گیرد عین راه رفتن بر روی نوار باریکی است. آیا سخت نیست؟

 باتوجه به اتفاقی که برای کارهای آقای کوشک جلالی در شهرها و کشورهای دیگر افتاده و مورد استقبال مخاطب قرار گرفته فکر نمی کنم که جای نگرانی داشته باشد اما خب به نکته کاملا درستی اشاره کردید. آقای کوشک هم دقیقا حرف شما را بارها به ما می زند. ایشان همواره این نکته را یادآوری می کنند که این نمایش عین راه رفتن روی یک موی باریک است و لحظه ای این ور آن ور شدن تمام زحمات را از بین می برد.اما خب ایشان تجربه اجرای این نوع نمایش ها را داشته اند و سربلند بیرون آمده اند.

 این نوع تئاتر چه شاخص هایی نیاز دارد تا هم مقبول عامه مردم باشد و هم طبقه خواص؟

باید مواظب باشد که حرف ها و دیالوگ هایش به سمت شعاردادن نرود. طنزش به سمت ابتذال نرود. یکی به نعل بزند و یکی به میخ. مراقب ارتباطش با عوام و خواص باشد. اما همانطور که گفتم تجربه آقای کوشک و اجراهای مختلفشان نشان داده که ایشان در این زمینه موفق بوده اند.

 این داستان و نمایش چه جذابیتی برای مخاطب عام دارد که آن ها را به سالن تئاتر بکشاند؟

جنگ چیزی نیست که کسی دوستش داشته باشد. همین امر که موضوع اصلی این نمایش است مطمئنا به مذاق مخاطبان عام و خاص خوش می آید. چون ذات انسان مخالف جنگ است.چه کسی از خبر ۱۸۵ غواص شهید ایرانی تحت تاثیر قرار نمی گیرد. مطمئنا هستم در خود عراق هم خیلی ها با شنیدن این خبر تاسف خوردند. اصلا چه کسی هست که جنگ را دوست داشته باشد و از اتفاقات یمن و سوریه و عراق و کشته شدن هزاران کودک و زن خوشحال شود. محوریت اصلی این نمایش هم تقبیح جنگ است که مسلما برای انسان های صلح دوست چه عامه و چه خواص دلنشین است. مخصوصا برای ما ایرانی ها که صدمه دیده از جنگ هستیم. خیلی هایمان به هرحال در فامیل خود شهید و جانباز داریم. پسرخاله من مجروح شیمیایی است و پس از گذشت سال ها از اتمام جنگ شاهد زجرکشیدن های هر روزه اش هستیم. این نمایش در کل ۶۰ ، ۷۰ دقیقه بیشتر نیست و به خاطر داستان زیبایش و طنزهایی که جای جای آن به کار رفته حوصله سر بر نیست. درعین حال تعلیق دارد. بعضی جاها احساسات را نشانه می گیرد. اشک را در چشمان مخاطب جمع می کند.

برای طبقه خاص و الیت جامعه چه جذابیتی این نمایش دارد؟

 همین موضوع ضد جنگ بودن بالاترین جذابیت برای روشنفکرانی است که می خواهند به این نمایش بیایند. این داستان ، داستانی مفهومی و تاثیرگذار است.

به عبارتی تقبیح جنگ نقطه اشتراک خواص و عوام جامعه است؟

 من چنین نظری دارم.

/گیلان فردا