ماجرای گریه هاشمی در محضر امام برای عزل بنی صدر

البته این ماجرا که از زبان آقای دکتر جاسبی نقل شده، تفاوتهایی با نقل خود آیت الله هاشمی دارد، و طبق گفته ایشان ماجرای نخوابیدن امام مربوط به جلسه ای است که در مورد آیت الله منتظری بوده، و ماجرای گریه در جلسه مربوط به بنی صدر رخ داده است. این هر دو ماجرا از زبان آیت الله هاشمی در نوشته ای با عنوان : «روایت آیت الله هاشمی رفسنجانی از نفوذ ناپذیری امام(ره)» در آدرس: varsee.persianblog.ir/post/70 به نقل از کتاب «بی پرده با هاشمی رفسنجانی» که مصاحبه روزنامه کیهان در سال ۱۳۸۲ می باشد، آمده است:
۱ـ ماجرای نخوابیدن امام از ناراحتی هاشمی:
«در آخرین جلسه‌ای که درباره آیت ا… منتظری خدمت حضرت امام رسیده بودیم، امام تصمیم گرفته بودند، ایشان را عزل کنند. امام‌‌ همان نامه معروف ۶ فروردین ۶۸ را که بعضی‌ها در آن شک دارند نوشته بودند. روز قبل احمدآقا این نامه را در مجلس به من داد و گفت: «شما و آیت ا… خامنه‌ای این نامه را به آیت ا… منتظری بدهید.» آیت ا… خامنه‌ای هم آن روز در مشهد بودند. به ایشان تلفن کردم که زود بیایید، چون مشکل داریم. جلسه خبرگان هم می‌بایست فردا برای عزل ایشان برگزار می‌شد. آیت ا… خامنه‌ای آمدند، آیت ا… مشکینی، آیت ا… مؤمن و آیت ا… امینی هم به عنوان هیات رئیسه خبرگان آمدند و به اضافه آیت ا… موسوی اردبیلی، جلسه‌ای در دفتر من تشکیل شد. اولین مسئله این بود که من و آیت ا… خامنه‌ای گفتیم: «ما این نامه را نمی‌بریم. مگر اینکه امام به ما دستور بدهند که حتما شما ببرید.» چون امام که به ما نگفته بودند، احمدآقا گفته بود. گفتیم: «باید از خود امام بشنویم. ثانیا این نامه است و هرکس می‌تواند ببرد. چرا ما دو نفر ببریم؟!» بنابراین، نامه را نبردیم و امام هم وقتی حرف ما را شنیدند، گفتند: «درست است، شما نبرید.» پس با آن قاطعیت، وقتی منطق ما را شنیدند، گفتند: شما درست می‌گویید. آن نامه را امام به رادیو داده بودند که بخوانند. شاید یکی از مواردی که می‌گویند ما امام را کانالیزه می‌کنیم، اینجاست. ما از امام خواهش کردیم که فعلا این نامه را نخوانند. حاج احمدآقا به ما اطلاع داده بود که نامه را به رادیو دادند. به من تلفن کرد که بیایید کمک کنید تا فعلا نخوانند. به رادیو گفتیم فعلا نخوانید تا بحث کنیم. قرار بود نامه بعد ازظهر خوانده شود. شب که خدمت امام رفتیم، خیلی بحث کردیم. هر پنج نفر ـ و بیشتر از همه من ـ بحث کردیم و امام قانع نشدند. فقط پذیرفتند که نامه را امشب از رادیو نخوانند ولی از مواضع خود کوتاه نیامدند. ما در آن جلسه نتوانسته بودیم امام را قانع کنیم. من خیلی ناراحت بودم. (این جلسه) جزو جلسات خیلی سخت من با امام است. امام فهمیدند که من به شدت ناراضی می‌روم. همسایه امام بودم. نزدیکی‌های سحر دیدم کسی زنگ می‌زند. به در خانه رفتم و دیدم حاج عیسی مستخدم امام یا مستخدم دیگری است و گفت: امام گفتند تو دیشب از جلسه ناراحت رفتی، خواستم زود به شما خبر بدهم که پیشنهاد شما را پذیرفتم و این نامه را منتشر نمی‌کنیم و برای آیت¬الله منتظری پیغام جدیدی می‌دهیم. ظاهراً برای نمازشب بیدار شده بودند که مستخدم را به منزل ما فرستادند. روابط ما این گونه بود. نمی‌خواستیم امام را کانالیزه کنیم. در جاهایی که می‌توانستیم حرف خود را به امام می‌زدیم. تصمیم با ایشان بود و تکلیف ما هم این بود که به ولایت پایبند باشیم. احمدآقا هم به جز امتیاز دسترسی بیشتر به امام، مثل ما بود و همانطور که توضیح دادم در مسئله آیت الله منتظری هم بر عکس بعضی از ادعا‌ها، تلاشِ ما در جهت حفظ آیت الله منتظری بود که تا حدی هم موفق شدیم.»

۲. ماجرای گریه هاشمی در حضور امام:
آیت الله هاشمی: «با آقای بنی صدر در شورای انقلاب خیلی مشکل نداشتیم. مشکلات ما کم کم شروع شد. چون او دو پهلو بازی می‌کرد. وقتی که شروع شد و امام هم تقریباً موضع بی‌طرفی گرفته بودند و اطرافیان امام هم گاهی از بنی صدر حمایت می‌کردند، چالش ما جدی شد و برای مدت طولانی بدون اینکه در رسانه‌ها منعکس شود، ادامه داشت. در هر جلسه و بحثی مطرح بود. ما سه جلسه خیلی حساس با امام داشتیم و همیشه من پیشقدم بودم. علت این بود که رفقای دیگر ملاحظاتی داشتند و من با امام خیلی بی‌رودربایستی بودم. چون می‌دانستم ایشان به من اعتماد دارد و ایشان هم می‌دانند که من مریدشان هستم. من عاشق امام بودم! از لحاظ روحی خیلی به ایشان نزدیک بودم. معمولاً این مأموریت‌ها (یعنی صحبت با امام) به من واگذار می‌شد. یک بار اوایل این درگیری‌ها راجع به همین مسایل به قم رفتیم. همه بودیم، ایشان به ما وقت نمی‌دادند. امام به جامعه مدرسین گفته بودند که اعلامیه‌ای بدهند و من از اینجا به جامعه مدرسین تلفن کردم و گفتم: صبر کنید تا من بیایم. جامعه مدرسین به امام گفته بودند که فلانی گفته صبر کنید، ما می‌آییم و امام را قانع می‌کنیم. شب که به قم رفتیم، امام در خانه مرحوم اشراقی در صفائیه بودند و به کسی وقت نمی‌دادند. گفتیم این نمی‌شود که وقت ندهید، ما کار داریم! لذا قسمت بالای منزل رفتیم و گفتیم: از اینجا نمی‌رویم تا شما بیایید و حرفهای ما را بشنوید. ایشان آمدند وقتی آمدند بحث را شروع کردیم.
امام از آن حرفی که من به جامعه مدرسین گفته بودم، ناراضی بودند. حرف‌ها را آنجا زدیم. امام عصبانی شدند و (خطاب به من) فرمودند: می‌دانی با چه کسی حرف می‌زنی؟ من یکدفعه منفجر شدم و خیلی بلند گریه کردم و گفتم: ما همیشه شما را اینگونه می‌شناختیم که در عین قاطعیت اجازه می‌دهید دیگران حرفشان را بزنند و اگر حق تشخیص دهید، می‌پذیرید. این برخوردِ شما با آن اعتقاد عمیقِ ما ناسازگار است! قدری جلسه ساکت شد. امام از جایشان بلند شدند و من هم بلند شدم. ایشان آمدند و مرا خیلی گرم بوسیدند و گفتند: نمی‌دانستم تو گریه‌ای هستی؟ دلجویی کردند ولی نتیجه‌ای نگرفتیم. ایشان قاطع بودند و ما دست خالی برگشتیم.»