روزی که اولین معبد روی زمین از آب بیرون آمد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،امروز، برابر با روزی است که مکان کعبه، به عنوان اولین خشکی در کره زمین از زیر آب ها بیرون آمد و پس از آن خشکی در سراسر زمین گسترده شد.

 بیست و پنجم ذیقعده هم زمان با دحوالارض یعنی روز “گسترش یافتن زمین” است. این روز یکی از پربرکت ترین روزهای ایام سال ذکر شده چرا که طبق برخی روایات زمین کعبه، در این روز ظاهر گشته و گسترش یافته است. روزه داری، دعا و ذکر خواندن از اعمالی است که برای روز دحوالارض توصیه شده است.

از امیرالمومنین (ع) روایت شده که فرمود: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت». همچنین در شب دحوالارض بر اساس روایتی از امام هشتم (ع)، حضرت ابراهیم و حضرت عیسی به دنیا آمده اند.

بیرون آمدن زمین کعبه، اولین معبد روی زمین

آیت الله جوادی آملی در کتاب «صهبای حج»، درباره تاریخ کعبه نوشته است: «کعبه اولین معبد مردمی و عبادتگاه توده انسان ها در روی زمین است: ﴿إنّ أول بیت وضع للناس للذی ببکه… ﴾ که تعیین محل و نقشه ساختن آن به رهنمود و دستور خدای سبحان بود: ﴿وإذ بوّأنا لإبراهیم مکان البیت… ﴾

بنابراین، کعبه اولین معبدی (نه اولین خانه) است که در روی زمین ساخته شد. گرچه بر اساس «دحو الأرض» گفته شده: «مکان کعبه اولین زمینی بود که از زیر آب بیرون آمد»، لیکن استفاده این معنا که «اولین خانه ساخته شده کعبه است» از آیه، مشکل به نظر می ‏رسد؛ زیرا اولیت آن را مقید کرده که برای عبادت بوده است. البته آیه شریفه ﴿إن أول بیت وضع للناس… ﴾، معنای مزبور را نفی نیز نمی ‏کند، زیرا قیودی همچون وصف، همانطور که اطلاق ندارد مفهوم نیز ندارد، مگر اینکه جمله مشتمل بر وصف، در مقام تحدید باشد. در این باره و در استفسار از آیه شریفه مزبور، از امیرالمؤمنین (علیه السلام) تصریح به اینکه قبل از بنای کعبه، خانه وجود داشته، نقل شده است.

دحوالارض به چه معناست؟

«دَحو» به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده اند.
منظور از دحوالارض (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود. این آب ها، به تدریج در گودال های زمین جای گرفتند و خشکی ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده تر شدند.

از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی ها و بلندی ها یا شیب های تند و غیرقابل سکونت بود. بعدها باران های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره ها گستردند. اندک اندک زمین هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع پدید آمد. مجموع این گسترده شدن «دَحو الارض» نام گذاری می شود.

خبرآنلاین/