یک راه حل برای بهشتی شدن همه مردم ایران

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا سیدعبدالجواد موسوی در خبرآنلاین نوشت:

حتما بحث آقای روحانی را درباره بهشت اجباری و پاسخ آقای احمد خاتمی را به ایشان شنیده اید. دعوای بزرگترهاست و عقل حکم می کند آدمیزاد سرش را بیندازد پایین و فقط گوش کند. من هم با همه بی عقلی ام البته این قدرم عقل و کفایت باشد که در مواقع این چنینی خاموش بنشینم.

اما جدا از این که حرف کدام یک از این بزرگواران به صواب نزدیک تر است گمان می کنم این بحث فی نفسه جذاب است و اگر اهل نظر به این بحث ورود کنند ما که همواره ریزه خوار خوان فضل اربابان رای و نظر بوده و هستیم بهره ها توانیم گرفت از افاضات آن ها. اما تا آن روز که دور و دیر مباد گمان می کنم بد نیست که به این موضوع بیندیشیم و طرح سئوال کنیم. فی المثل بپرسیم آیا در حکومتی دینی می توان موضوعی مثل بهشت و جهنم را نادیده گرفت؟ اصلا حکومتی می تواند دعوی دین داشته باشد و بعد بگوید من کاری به امور اخروی مردم ندارم و صرفا برای آباد کردن دنیای مردم آمده ام؟

آیا به حکم من لا معاش له لا معاد له، حکومت همین که امور معیشتی مردم را تسهیل کند خود به خود به آباد کردن خانه آخرت آن ها نپرداخته است؟ در هیچ کجای قرآن و قول رسول و احادیث ائمه اطهار نیامده است که فی المثل حجاب خانم ها اصل واساس دیانت را شکل می دهد اما نص صریح معصوم است که: العدل اساس الاحکام. آیا اگر به جای پرداختن به ظواهر، حکومت همه همت خودرا به کار بندد تا عدالت دائر مدار همه امور شود خود بخود راه بهشت برای مردم هموار نشده است؟ آیا اگر عدل در همه جا حاکم شود وضعیت حجاب نیز به سامان نخواهد شد؟آیا به حکم: اذا دخل الفقر من باب خرج الایمان من باب آخر(هرگاه فقر از دری وارد شود ایمان از در دیگری خارج خواهد شد)، در همین سال هایی که گذشت و مشکلات اقتصادی بسیاری برای مردم به دلیل بی توجهی و یا ناکارآمدی دولت به وجود آمد، می توان نتیجه گرفت که دولت در تضعیف ایمان مردم نقش ایفا می کرده؟ و یا به تعبیری مشغول صاف کردن جاده جهنم برای مردم بوده؟ گمان نکنم کسی باشد که از جهنم رفتن خوشحال شود و یا بهشت رفتن را دوست نداشته باشد اما فکر نمی کنید در هر صورت هیچ چیز اجباری حتی بهشت رفتن اجباری لطفی ندارد؟

نمی شود به جای اجباری بردن مردم همیشه درصحنه به بهشت برین، کاری کنیم که شور و شوق بهشت رفتن در دل و جان آن ها پیدا شود. اصلا یک سئوال اساسی تر: مگر نمی گویند که رسول گرامی اسلام فرموده است: الناس علی دین ملوکهم. خب، بهتر نیست به جای این همه بحث و بگیر و ببند، آن ها که مسئولیتی بر عهده دارند در دیانت خود کوشا باشند و صادق؟ درآن صورت آن ها بهشتی می شوند و مردم هم که پیرو آن هایند به همان جایی می روند که ملوکانشان رفته اند. ببخشید،خیلی راه حل کودکانه ایست. خودم هم می دانم اما عقلم بیشتر از این قد نمی دهد.