در روزگاری که بسیاری فقیرتر می‌شدند،بازار برخی سکه بود!+تصاویر
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا اگر تکیه به شعار «عدالت خواهی» و وعده و وعیدها برای برخورد با ویژه‌خواری را به یاد بیاوریم، دیدن حالِ امروز خیابان‌های کشور تلخ‌تر خواهد بود؛ یکی با صد ناز و نعمت و خیلی‌های دیگر، نان جو آغشته در خون!
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزابه نقل از تابناک , اگر تکیه به شعار «عدالت خواهی» و وعده و وعیدها برای برخورد با ویژه‌خواری را به یاد بیاوریم، دیدن حالِ امروز خیابان‌های کشور تلخ‌تر خواهد بود؛ یکی با صد ناز و نعمت و خیلی‌های دیگر، نان جو آغشته در خون!
جولان اتومبیل‌های لوکس و فوق مدرن در خیابان‌های تهران به اندازه‌ای روزمره و عادی شده که کمتر متوجه چرایی آن می‌شویم. دیگر برای همه دیدن خودروهای چند صد میلیونی و گاه بالاتر که خیابان‌ها زیر پایشان محقر به نظر می‌رسد، عادی شده است.
گویی یک خط‌کشی نامرئی، صف برخی سواره‌ها را از دیگران جدا کرده و در دو سمت گروهی شکل داده که برای عده‌ای شنیدن بی‌ام‌دبلیو، مازراتی، بنز، پورشه و… به یاد آوردن سواری و آپشن‌های این محصولات فوق گران قیمت است و برای عده دیگری ـ که تقریبا با جمعیت کل کشور برابری می‌کنند ـ کالاهایی دست نیافتنی است که کلی ممارست لازم است تا نام کارخانه تولید کننده، نام محصول و مدلشان حفظ شده و در بحث بر سر نرخ خودرو، نرخ روزشان برای حسرت خوردن جمع بیان شود!
انگار هر چه در یکی دو سال اخیر از گرانی‌های هر روزه اقلام گوناگون به ویژه خواروبار می‌شنیدیم و رنج زدن از هزینه‌های مختلف برای سیر نگه داشتن شکم زن و بچه‌مان را می‌چشیدیم و همه چیز را در سایه تحریم‌ها تصور می‌کردیم، کسانی بر ثروتشان افزوده می‌شد و پولشان از پارو بالا می‌رفته، چراکه اگر غیر از این بود، بحران گرانی‌ها و بی ارزش شدن پول، باید به کاستن محصولات لوکس در جامعه منجر می‌شد، ولی خودروهایی که در شهر رفت‌وآمد دارند، خلاف این را ثابت می‌کنند.
یعنی در روزگاری که فشار اقتصادی به مردم، زندگی بسیاری را دشوار کرده و حتی به گفته پلیس بر آمار دزدی افزوده است، سود سرشاری به جیب برخی سرازیر شده که اکنون با خودروهای چند صد میلیون تومانی و گاه میلیاردی متجلی می‌شود؛ خودروهایی که اگر بگوییم متوسط نرخشان از متوسط نرخ خانه در کشورمان فرسخ‌ها فاصله دارد، چه بسا سخنی به گزاف نگفته باشیم.
نه اینکه بخواهیم انبوه پرایدها و پژوهای آردی، سمند و حتی پیکان‌هایی را که در سطح شهر رفت‌وآمد می‌کنند، ندید گرفته و به مانند برخی مدیران بی‌انصاف عرصه خودروسازی، این محصولات نیمه وطنی را به امثال تویوتا و هیوندای ارجح بدانیم، نه! ولی مگر می‌شود تفاوت نرخ خودروها زمین و آسمان باشد و در کنار این جو‌ی ترافیکی گره خورده، مردمانی پیاده صبح تا شب با حقوق قانون کار و کمتر خیابان را متر کنند و بعد امید داشته باشیم که با امثال هدفمندی، عدالت اجتماعی حاصل شود؟
مگر می‌توان از تحریم‌ها شنید و تلاش کرد با کمبودها کنار آمد؛ اما خودروهای رنگ به رنگ و طرح به طرح و گرانبهای خارجی را دید و محل تأمین هزینه گزاف خرید آنها برایمان سؤال نشود؟
مگر می‌شود با این ابهام روبه‌رو نشویم که چگونه است در روزگار لاغر شدن بیشتر مردم و دست انداختن ایشان به ذخایر سال‌های گذشته، برخی اینقدر مال اندوزی کرده‌اند که خودروشان ترقی چند ده برابری نرخ نشان می‌دهد؟
مگر می‌شود بدانیم و ببینیم برخی با یارانه قوت‌لایموت تهیه می‌کنند و برخی اینقدر دنبه آورده‌اند که برای حمل و نقل آن نیاز به خودرو میلیاردی پیدا می‌کنند؟ آیا در ثروت روزافزون مایه‌داران، سهم ندارها مخلوط نشده؟
آیا این خودروها پیام‌آور افزایش ویژه‌خواری، رانت‌خواری و خوردنی‌های مشابه آنها نیست؟ آیا اینها نشانه بیماری دستگاه‌های مسئول در حراست حقوق مردم نیست؟
هر گونه به ماجرا بنگریم، به نظر نمی‌رسد ایرادی متوجه اوضاع و احوال جامعه‌مان نباشد و چه بسا سخت‌گیرانه هم هست که به شعر مرحوم اخوان استناد کرده و بگوییم «پول حلال کاخ مجلل نمی‌شود»؛ تنها به نظرمان می‌رسد که این تصاویر هر روزه، یعنی اختلاف طبقاتی در جامعه بسیار شدت گرفته و دیر نیست که مستضعفی نماند؛ زنده باقی نماند!
دیدگاه