برایم یک «رادیو» بفرستید، سکوت سلول انفرادی «کرکننده» است

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا  براساس آماری که سفیر ایران در مالزی اعلام کرده، حدود ۲۲۲نفر ایرانی در زندان‌های مالزی به‌سر می‌برند.جرم بیشترشان حمل مواد مخدر است و ۷۶ نفر آنها هم به اعدام محکوم شده اند چون طبق قانون مالزی مجازات داشتن و حمل بیش از ۵۰گرم موادمخدر در این کشور اعدام است و از طرفی مالزی و تابلند مهمترین راه قاچاق شیشه محسوب می شوند. کاری پرسود که خیلی ها را وسوسه می کند.به خصوص مهاجرانی که برای گذران زندگی دچار مشکل شده اند. جالب اینجاست که زمانی این ماده مخدر از مالزی و تایلند به ایران می آمد و حالا با رونق کار لابراتوارهای زیرزمینی، شیشه از ایران به این کشورها صادر می شود!

روزنامه شرق در گزارشی درباره یکی از ایرانی های محکوم به اعدام نوشته است:«برایم یک «رادیو» با «هدفون» بفرستید، سکوت سلول انفرادی «کرکننده» است. این خواسته «شهرزاد» در آخرین تماس با خانواده‌اش، از زندان مالزی است. «شهرزاد» در دادگاه مالزی به اعدام محکوم شده است. اکنون سه‌سال‌ونیم از روزی که به زندان افتاده، می‌گذرد و حالا در سلول انفرادی منتظر است تا ببیند چه کسی به در سلولش می‌کوبد؛ زندانبان برای اجرای حکم اعدام است یا نماینده سفارت برای سرکشی.»

آنهایی که محکوم به اعدام هستند از دیگر زندانی ها جدا شده اند و به انفرادی منتقل شده اند. شهرزاد گفته که در این شرایط تنها یک وعده غذا دریافت می‌کنند و دسترسی آنها به آب هم جیره‌بندی شده است.دوربین تمام‌وقت سلول را زیر نظر دارد و زندانیان حتی قضای حاجت خود را باید مقابل دوربین انجام دهند، بیماری‌های قارچی به‌خصوص در بین خانم‌ها شیوع پیدا کرده و برای پیشگیری از اقدام به خودکشی، آنها به هیچ وسیله بهداشتی دسترسی ندارند.

یکی از زندانیان ایرانی که مدتی پیش آزاد شده بود، در گفت و گویی از زمان اسارت در زندان های مالزی ، به عنوان بدترین روزهای زندگیش نام برده بود. حامد ۲۷ ساله یک ماشین به قاچاقچیان مواد مخدر کرایه داده بود و همین باعث دردسرش شده بود. او در باره شرایطش گفته بود:«ماموران پلیس برخورد خیلی بدی داشتند. در این حد که به صورتم تف می‌کردند و چیزی برایشان مهم نبود. بیشتر مأموران پلیس هم خودشان معتاد هستند. مثلاً همان موادی را که کشف کردند دو کیلو بود اما نزدیک ۳۰۰ گرم از رویش برداشتند و به من گفتند چیزی نگو کمکت می‌کنیم.آنها قانون ضعیفی دارند. دنبال این نیستند که مواد متعلق به چه کسی است می‌گویند مواد را از شما گرفته‌ایم و مسئولش شما هستی. مقدار خیلی کم هم اعدام دارد.»

آنطور که حامد تعریف کرده آنها را به بازداشتگاهی شبیه قفس برده و بعد از ۱۴ روز نگهداری در سلول‌های انفرادی که اتاقی دو در سه است با یک شیرآب، به زندان می‌فرستد.

بیماری های پوستی، سوغات زندان های مالزی

شرایط بد زندانیان ایرانی در مالزی باعث شد که  گروه دوستی پارلمانی ایران و مالزی،به این مسئله واکنش نشان دهد و تائید کند که زندانیان این کشور از برخی ناراحتی‌های پوستی و بیماری‌های واگیردار رنج می‌برند.

غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی یکی از اعضای این گروه گفت:‌«بر اساس گزارش‌های واصله زندان‌های این کشور مملو از زندانی بوده و این افراد در شرایط نامناسبی به سر می‌برند، از طرف دیگر بر اساس آمارهای هم اکنون بیشتر از ۳۰۰ زندانی ایرانی در زندان‌های این کشور حبس هستند.متأسفانه قدمت زندان‌های این کشور به عصر حجر بر می‌گردد و در این مدت مسئولان مربوطه این کشور هیچ اقدامی برای اصلاح این امور انجام نداده‌اند.»

او با بیان اینکه تاکنون شکوایه‌ و گلایه‌های بسیاری در قالب نامه از سوی این زندانیان به دست آنها رسیده ، تاکید کرد که به‌طورحتم سعی می‌کنند در سفرهای خودشان به مالزی این موارد را به مسئولان این کشور منتقل کنند.

البته این وضعیت چندان هم جدیدی نیست. اسفند سال ۸۹ هیاتی از کانون وکلای دادگستری مرکز، از زندان کوالالامپور بازدید کرد که حسین عسکری راد، عضو هیات مدیره این کانون در گزارش این بازدید نوشت:«قریب ‌‌۱۵۰ نفر در یک سالن با شلوارک‌های نازک و بدون پیراهن در انتظار بودند. هوای کوالالامپور بین۳۰ تا ‌‌۳۵ درجه سانتیگراد بود و مالزی تقریباً مجاور خط استواست. گرمای طاقت فرسا و هوای شرجی اجازه نمی‌داد که بتوانی خیلی در یک نقطه توقف کنی. نه سیستم (خنک کننده) نه یک پنکه سقفی و نه حتی یک هواکش ساده. با صدای بلند گفتم بین شما ایرانی وجود دارد چند نفر به فارسی پاسخ مثبت دادند و التماس می‌کردند و قسم می‌دادند به ایرانی‌ها بگویید فریب ساک‌های خالی را نخورند که به سرنوشت ما دچار نشوند. در تهران یک ساک یا چمدان خالی می‌دهند و می‌گویند وسایلتان را داخل آن بگذارید به فرودگاه کوالالامپور که رسیدید چمدان را تحویل دهید و دو میلیون تومان بگیرید. با ورود به فرودگاه، پلیس مالزی جدارهای چمدان را پاره می‌کند و مواد مخدر را کشف و ما را به زندان هدایت می‌کنند.»

او درباره شرایط بهداشتی ایرانیان در این زندان هم نوشته است:« تن تمامی ایرانیان بازداشتی تاول‌های قرمز رنگ داشت که علت را سئوال کردم گفتند اینجا به یک بیماری پوستی دچار شدیم که اسمش “خارشک” است تن ما مستمراً خارش شدید دارد و کورک و تاول می‌زند و جالب این بود که ازمیان زندانیانی که از ‌‌۳۶ ملیت بودند فقط زندانیان ایرانی به این بیماری مبتلا بودند.گفتند وقتی که به پزشک زندان مراجعه می‌کنیم، پزشک می‌گوید شما که اعدامی هستید چه ضرورتی دارد که معالجه شوید.»

شنیدن تمام این ماجراها و شرایط این زندانی ها برای خانواده ها دردرناک است. اما هزینه بالای گرفتن وکیل در مالزی، باعث می شود که خیلی ها نتوانند این هزینه را بپردازند و زندانی ها در همان شرایط بمانند یا اعدام شوند. چند هفته گذشته نیز دادگاه عالی «شاه عالم» مالزی دومرد ایرانی را به جرم قاچاق موادمخدر به اعدام و یک زن خانه‌دار را به ۱۶سال زندان محکوم کرد.

به نظر می رسد تصویب معاهده استرداد مجرمان میان دو کشور ایران و مالزی، تنها راه نجات این زندانیان است که گروه دوستی پارلمانی وعده پیگیری آن را داده، اما هنوز هم اتفاقی نیفتاده است.