مقصر شکست اصولگرایان کیست؟!

دیارمیرزا در شرایطی که اصلاح طلبان سه روز مانده به انتخابات به اجماع روی یک کاندیدا دست یافتند، هنوز خبری از ائتلاف اصولگرایان و توافق نهایی روی یک کاندیدا نیست.
به گزارش پایگاه خبری صراط، در آستانه ۲۴ خرداد، روز برگزاری انتخابات یازدهم ریاست جمهوری، اگرچه در روزهای گذشته اخباری مبنی بر احتمال ائتلاف میان اصولگرایان منتشر شده بود اما هنوز اقدام عملی جدی و موثری در این خصوص انجام نشده است.

اصولگرایی مهم است یا اشخاص؟
غلامعلی حداد عادل در بیانیه انصراف خود از رقابت های انتخاباتی به صراحت اعلام کرده بود «پیروزی اصولگرایان را در انتخابات ریاست جمهوری هدف اصلی خود می دانم و معتقدم با استمرار اصولگرایان حقیقی می توان آرامش و امنیت و عقلانیت را که لازمه ایجاد حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی است بر کشور حاکم کرد و بر این اساس خود را موظف می­دانم از هر اقدامی که با واسطه یا بی واسطه به شکست اصولگرایی در این انتخابات منجر شود پرهیز کنم.»
حال سوال اساسی اینجاست که دیگر نامزدهای اصولگرای باقیمانده در صحنه انتخابات به پیروزی خود فکر می کنند یا پیروزی اصولگرایان؟
علی‌اکبر ولایتی در آخرین اظهارنظر خود گفته است که «به احترام حمایت علماء، تأیید اکثریت اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و تعداد زیادی از جامعه روحانیت استان‌های مختلف و همچنین حمایت استقبال پرشور مردم و قولی که به آنها داده‌ام تا پایان در صحنه می‌مانم.»
از سوی دیگر، علی باقری، رییس ستاد انتخاباتی سعید جلیلی هم اعلام کرده که جلیلی همان‌طور که در کنفرانس خبری در یاسوج مطرح کرد به هیچ عنوان قصد انصراف و یا ائتلاف با کسی را ندارد.
او گفته است «پس از انجام مناظره‌ها و استقبال از مواضع انقلابی ایشان شاهد موج گسترده استقبال‌های مردمی در سفرهای استانی ایشان هستیم و برنامه‌های ایشان به قوت تا پایان مهلت تبلیغات ادامه خواهد داشت.»
این در حالی است که اخبار درج شده پیرامون قالی باف و محسن رضایی هم از عدم انصراف آنها حکایت دارد.
با این وجود، تلاش هایی که در یکی دو روز گذشته برای کنار کشیدن کاندیداها به نفع ولایتی یا قالی باف شنیده می شد تا کنون بدون نتیجه مانده است.
به این ترتیب بر اساس شواهد و قرائن گویی متاسفانه تا کنون حداد عادل را باید تنها کاندیدای اصولگرایی دانست که هدفش را نه پیروزی شخص خود بلکه پیروزی اصولگرایان تعریف کرده بود.

این چندقطبی به نفع اصلاح طلبان است
به نظر می رسد در شرایط کنونی اصولگرایان به سه دسته حامیان قالی باف (طیف معتدل اصولگرایان)، حامیان ولایتی (گروه های سنتی اصولگرایان) و حامیان جلیلی (گروه های جوان تر اصولگرایان) تقسیم شده اند و تا کنون حاضر به ائتلاف نشده اند.
از سویی به نظر می رسد استدلال همه این گروه ها برای عدم ائتلاف با سایر گروه های اصولگرا، تصور پیروزی کاندیدای موردنظر آنهاست. اما باید توجه داشت امکان پیروزی هر سه نامزد در انتخابات وجود ندارد!
دلیلی دیگر آنکه تصور عده ای اصولگرایان حضور قطعی دو نامزد اصولگرا در دور دوم است که ضرورت اجماع را از بین می برد. این در حالی است که اجماع اصلاح طلبان دست کم آرای انها را یکپارچه کرده است و پراکندگی آرای اصولگرایان نیز عملا امکان استفاده بهینه از ظرفیت و پایگاه اجتماعی اصولگرایان را از بین برده است.

صالح یا اصلح
شاید یکی دیگر از دلایل اصولگرایان برای عدم اجماع، به تشخیص آنان در خصوص کاندیدای اصلح بازگردد. در این شرایط هر گروه از اصولگرایان کاندیدای موردنظر خود را اصلح می داند و حاضر به کناره گیری نامزد موردنظر خود نیست.
این در حالی است که در شرایطی که شکست اصولگرایان در انتخابات به دلیل پراکندگی آرای آنان – اگرچه احتمال کمی داشته باشد – ولی محتمل است. در این شرایط تکلیف چیست؟
آیت الله مصباح یزدی ماه گذشته در اظهارنظری در این خصوص اعلام کرده بود رای به کاندیدای صالح غیراصلح تنها در صورتی مجاز است که این نگرانی ‌باشد که کاندیدای افسد به قدرت برسد.
سوال اینجاست که آیا در شرایط کنونی که برای آرایش انتخاباتی پیش آمده، آیا هنوز هم ضرورت رای به یک صالح غیراصلح (با تشخیص های گوناگون و قابل احترام هر کدام از گروه های اصولگرا) احساس نشده است؟

رای بالا؛ دغدغه رهبری
رهبر معظم انقلاب در دیدار اخیر هزاران نفر از قشرهای مختلف مردم با ایشان بر این نکته که «منتخب  ملت هر قدر با آرای بیشتر و محکم تری انتخاب شود می تواند با قدرت بیشتر در مقابل دشمنان کشور و ملت بایستد و از منافع ملی دفاع کند» تاکید فراوان داشته اند.
این نکته در بیانان مقام معظم رهبری به خوبی نشان می دهد که پراکندگی آرا که در نهایت منجر به انتخاب رییس جمهوری با آرای کمتر شود وضعیت مطلوبی نیست. آیا از همین سخن نمی توان ضرورت اجماع و در نهایت ریخته شدن آرای اصولگرایان به یک سبد واحد را برداشت کرد؟

اینکه اصولگرایان روی کدام کاندیدا اجماع کنند در درجه دوم اهمیت قرار دارد؛ هرچند در این ارتباط نیز عقل حکم می کند روی کاندیدایی که ضمن داشتن ویژگی های مطلوب رییس جمهور و خصوصیات مطلوب رهبری، بیشترین اقبال عمومی روی او شده، اجماع صورت گیرد اما همان گونه که ذکر شد، اجماع کاندیداها و شرکت در انتخابات تنها با یک کاندیدای اصولگرا از اهمیت فزاینده ای برخوردار است.
اما آیا اصولگرایان در این آزمون بزرگ پیش از روز رای گیری، سربلند بیرون خواهند آمد و حاضر خواهند شد تا مانند غلامعلی حداد عادل منافع اصولگرایی را بر منافع شخصی ترجیح دهند؟