مرثیه ای برای یک ائتلاف

به گزارش دیارمیرزا : داستان ائتلاف پیشرفت کم کم مثل سریال هایی شده که از فرط نداشتن حرف و طولانی و خسته کننده شدن، به اصطلاح مخاطبان تلویزیونی، به آنها “آب بسته شده است”.
این ائتلاف متشکل از محمدباقر قالی باف، علی اکبر ولایتی و غلامعلی حداد عادل است که بسیاری از ناظران سیاسی، تشکیل آن را کمکی به اجماع اصولگرایان می دانستند. قرار بود از میان این سه نفر، در نهایت یکی از آنها به عنوان نامزد ریاست جمهوری انتخاب شود و دو نفر دیگر از کاندیدای نهایی حمایت کنند. حداد عادل هم اعلام کرده بود گزینه نهایی این ائتلاف پس از اعلام نظر شورای نگهبان مشخص می شود.

تمدید چندباره زمان اعلام کاندیدای نهایی
با شروع ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری اما، انتخاب کاندیدای نهایی ائتلاف به بعد از ثبت نام هر سه نفر آنها موکول شد. به این ترتیب هر سه کاندیدای مذکور در انتخابات ثبت نام کردند. اما در روز آخر ثبت نام کاندیداها، حضور غیرمنتظره سعید جلیلی در ستاد انتخابات وزارت کشور، معادلات این ائتلاف را تا حدودی به هم ریخت.
حداد عادل به صراحت صحبت از باز بودن در ائتلاف کرد و عنوان کرد که این ائتلاف می تواند پذیرای اصولگرایان دیگری نیز باشد. علی اکبر ولایتی نیز در مواردی سخنان مشابهی به زبان آورد. به موازات این اظهارنظرها، احتمال کنار کشیدن هر سه نفر عضو ائتلاف به نفع کاندیدای چهارم نیز قوت گرفت.
بر اساس این گزارش، محمدباقر قالیباف تنها عضوی بود که از اظهارنظر مشابه در خصوص اضافه شدن نفر چهارم و نیز کناره گیری هر سه عضو ائتلاف خودداری کرده بود. در این میان سخنگوی ستاد انتخاباتی محمد باقر قالیباف گفت “ائتلاف سه گانه به نفع هیچکس از جمله آقای جلیلی کنار نمی رود.”
اما داستان این ائتلاف با اظهارنظر حداد عادل که انتخاب گزینه نهایی را به بعد از تبلیغات تلویزیونی موکول کرده بود، باز هم طولانی تر شد. او گفته بود “بنا بود که در ائتلاف پیشرفت دو نفر در نهایت کنار بروند و یک خروجی داشته باشند. هنوز هم بر همان عقیده هستم. بنابراین تصمیم گرفتیم هر سه در انتخابات شرکت کنیم و بعد از اعلام شورای نگهبان هر سه نفر نیز در تلویزیون حضور یابیم چرا که بهترین فرصت برای نظرسنجی در مورد کاندیدا مواضعی که آنان در تلویزیون مطرح می‌کنند بنابر این تصمیم گرفتیم یک هفته دیدگاه‌مان را بیان کنیم و بعد بر اساس نظرسنجی نهایی که مقدماتش را نیز انجام داده بود، بقیه به نفع یک نفر کنار بروند.”
حداد عادل همچنین درباره فلسفه تشکیل این ائتلاف نیز گفته بود که “۲+۱ یا ائتلاف سه‌گانه یا ائتلاف پیشرفت شما هر چه که دوست دارید اسمش را بگذارید، اما فلسفه این ائتلاف جلوگیری از تعدد کاندیدای اصولگرا در عرصه انتخابات ریاست‌ جمهوری بود و تشکیلاتی هم نبود.”
با این حال اخباری مبنی بر قصد قطعی دو نفر از اعضای این ائتلاف برای شرکت در انتخابات به گوش می رسد. در این صورت نه تنها هدف اصلی ائتلاف که جلوگیری از تعدد کاندیدای اصولگرا اعلام شده بود، محقق نخواهد شد بلکه حضور هر سه این کاندیداها یا دست کم دو نفر از آنها، به افزایش شمار کاندیداها خواهد انجامید.
به این ترتیب، زمان اعلام گزینه نهایی ائتلاف دست کم سه بار تمدید شد به طوری که ابتدا از قبل از ثبت نام کاندیداها به بعد از آن و سپس به بعد از اعلام نظر شوورای نگهبان و در نهایت به بعد از تبلیغات کاندیداها موکول شد.

استعفای مظفر؛ زمزمه های شکست ائتلاف
در این بین کناره گیری حسین مظفر از ریاست ستاد ائتلاف پیشرفت عملا زمزمه های پایان این ائتلاف را رسمیت داد؛ چه آنکه مظفر در نامه استعفای خود، با انتقاد از طولانی شدن روند انتخاب کاندیدای نهایی نوشته است “به نظر می‌رسد ادامه بلاتکلیفی و به تاخیر انداختن معرفی فرد واجد شرایط تا بعد از مناظره‌های صدا وسیما به امید احتمال در تغییر معنادار آرای مردمی هر یک از نامزدهای ائتلاف، موجب سرگردانی هواداران و بلاتکلیفی نیروهای اصولگرا و ارزشی و به هدر رفتن سرمایه‌های انسانی و جذب هواداران به سوی نامزدهای دیگر خواهد شد که به نفع هیچ‌یک از اعضای محترم شورا نخواهد بود.”
مکمل این کناره گیری، اظهارات پرویز اسماعیلی، سخنگوی ستاد انتخاباتی قالیباف بود که گفت “با توجه به روشن شدن صحنه، دوره ائتلاف به پایان رسیده و دوران اتحاد اصولگرایان آغاز شده است.” با این وجود مشخص نیست منظور سخنگوی ستاد انتخاباتی قالیباف از “اتحاد اصولگرایان” در حالی که هنوز از ائتلاف “سه نفره” آنان نیز هنوز خروجی قابل اعتنایی بیرون نیامده، چیست؟!

پایان ائتلاف
اظهرات علی اکبر ولایتی را اما باید عملا نقطه پایان ائتلاف پیشرفت قلمداد کرد. بر اساس اعلام او، در نتیجه دیدار اعضای ائتلاف پیشرفت با آیت‌الله مهدوی کنی، «اعضای ائتلاف توافق کردند تا آخر با جدیت فعالیت خود را به موازات هم ادامه دهند و در نهایت دو نفری که رئیس‌جمهور نشدند به فرد پیروز کمک کنند» و این یعنی پایان ائتلاف.
با شرایط به وجود آمده بعد از شکست ائتلاف پنجگانه اصولگرایان، در حالی که کمتر از سه هفته تا انتخابات روز ۲۴ خرداد باقی مانده، عملا باید شکست دیگری در تجربه ائتلاف میان اصولگرایان را ثبت کرد؛ ائتلافی که به نظر می رسد در صورت اجرای درست و پایبندی همه اعضا به آن، می توانست گام بلندی در اتحاد اصولگرایان محسوب شود.