چه شد که حذف یارانه ها ضرورتی برای اقتصاد ایران گشت؟

وقتی توان برای استمرار سیاست نادرست نباشد با اتخاذ سیاست نادرست تر نباید یک مشکل را به چند مشکل تبدیل کنیم…..

آنچه در اقتصاد ایران به نام تولید رغم خورد از آنجا که بومی شده نبود و توان خلق و قدرت تفکر را نداشت، با هزینه های فراوانی رو به رو بود و به جای آنکه از طریق سیاست های معنوی و توسعه مراکز تحقیق و توسعه و بودجه های تحقیقاتی و نظارت بر مراکز تحقیق و توسعه ، کاستی تولید را درمان کنیم، آمدیم مرهمی را که بر کاستی تولید پوشانده بودیم از بین بردیم و نتیجه آن شد که درون مایه تهی تولید بر ملا شد و چراغ سبزی به دلالی و سفته بازی و واردکنندگان نشان داده شد که این ها همه شروع غرق شدن در باتلاق هزینه ها برای تولیدکنندگان و خیانت برای واردکنندگان را فراهم ساخت. راه علاج اقتصاد ایران حذف یارانه ها نبود بلکه اول از همه باید می پرسیدیم که چرا تولید کنندگان به یارانه محتاج است و وقتی پاسخش را در عدم توان خلق و قدرت تفکر می یافتیم ، با حمایت های معنوی،  تولید کنندگان را قوی می کردیم و بعد تولید کنندگان قوی چون ابزار کاهش هزینه داشتند دیگر محتاج یارانه نمی شدند. به بیان دیگر اگر ابزار کاهش هزینه ها به تولید کنندگان داده می شد خود به خود نیاز به یارانه حذف می شد ولی این که ابزار کاهش هزینه ها داده نشود و بخواهیم یارانه ها را حذف کنیم و تولید کنندگانی را که ابزار کاهش هزینه ها را نداشته در باتلاق هزینه ها فرو ببریم چیزی جز مولد کشی را رغم نخواهد زد…. امری که اتفاق افتاد و این ها همه تجربه ای بود که می توان عاملی برای شروع محکم و قاطع جدید شود…

اقتصاد ایران اگر به دنبال حذف یارانه هاست باید بداند که حذف یارانه ها معلول علتی دیگر است و اگر بخواهیم به جایی برسیم که یارانه ها حذف شود ( که درآن صورت حذف آنها به صورت طبیعی اتفاق خواهد افتاد نه دستوری) باید آن علت را ایجاد کنیم، تنها در سایه ی تقویت تولید است که می توان چشم به حذف طبیعی یارانه ها را داشته باشیم.

یارانه های تولید به علت فقدان تحقیق و توسعه در تولید است. یارانه ها از آن جا موضوعیت یافته بود که تولید ضعیف بود، اگر با حمایت از شرکت های دانش بنیان که در حکم همان شرکت های کوچک مقیاس می باشند، تولید را قوی سازیم دیگر نیازی به دادن یارانه ها نخواهیم داشت.

لذا این که تولید امروز ایران وابسته به پول است معلول علت هایی است که مهم ترین آن فقدان بومی کردن دانش، فقدان توان خلق و فقدان قدرت تفکر است که این عوامل را به راحتی از طریق توسعه شرکت های کوچک مقیاس که همان شرکت های دانش بنیان هستند را می توان ایجاد کردو کاستی ها را از بین برد.

اگر در مقابله با کاستی ها برخورد درستی انجام دهیم و آنها را از بین ببریم دیگر نیازی به دادن یارانه و نقدینگی برای پوشش کاستی ها نداریم..

حذف یارانه ها شاید در ابتدا به نظر می رسید که تنها در یک شوک تورمی باقی خواهد ماند  ولی این گونه نشد، چرا که با حذف یارانه، کاستی های تولید بر ملا شد، کاستی ها چگونه برملا شد؟ از طریق افزایش قیمت ها… افزایش قیمت ها فریاد زد… آن فریاد بلند چه بود؟ تولید ضعیف است… به محض ایجاد این فریاد دلال ها، سفته بازها و واردکنندگان جان گرفتند و دور باطل توسعه نیافتگی ایجاد شد.. به این معنا که با تاخت و تاز بیشتر نامولد ها فریاد ضعف مولد ها قوی تر و این دوباره نامولد ها را قوی و قوی تر می نمود.

هر چند که پوشش کاستی نیز امری مطلوب نیست ولی برملا کردن کاستی بدتر از پوشش کاستی است چرا که کاستی ها را بیشتر می کند، باید به جنگ کاستی ها رفت در غیر این صورت مشکلات تشدید می شود، سرمایه گذاری و نقدینگی روز به روز منحرف تر می شود، بخش خصوصی گمراه شده و واردکننده میشود، دولت کسری بودجه اش بیش از پیش افزایش می یابد و بودجه های تحقیقاتی و شرکت های دانش بنیان که درمان گر اصلی این مشکلات هستند در نطفه خفه می شوند ( قربانی این مشکلات می شود)  چرا که کسی نیست به آنها پول دهند و واردکنندگان نیز نمیگذارند آنها جان بگیرند.

لذا آنچه امروز اقتصاد ایران  به عنوان یک تجربه بدان دست یابد، این است که در برخورد با کاستی ها باید آن را از بین برد نه این که آن را آشکار ساخت، از بین بردن با پوشش دادن آن از طریق پول فرق می کند، باید در عین پوشش دادن به کاستی ها از طریق حمایت از شرکت های دانش بنیان به  نابودی کاستی ها همت گماشت و این راه برای اقتصاد ایران که سرشار از سرمایه های انسانی است معجزه ها خواهد کرد.