وقتی وعده‌های حذف بیکاری بیکار می‌مانند!!

در این نوشتار تلاش می شود تا منصفانه به بررسی وعده های حذف بیکاری بپردازیم.  تا ببینیم که تلاش دولت برای حل معضل تا چه حد کارآمد بوده است…

در طول ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد به کرات موضوع حل بیکاری مورد بحث قرار گرفته است. رئیس جمهور در سخنرانی های مختلفی نسبت به حل این معضل وعده هایی داده است که هر چند بسیار امید بخش هستند، در کمال تاسف به مرحله اجرا نرسیده اند.

در ابتدا قرار بود، معضل بیکاری تا سال ۸۶ یا ۸۷ حل شود اما الان وعده سال ۹۲ فرا رسیده است! سوال این است که آیا ما شاهد کاهش بیکاری بوده ایم؟ آیا اوضاع بیکاری بهتر شده است؟

 در زیر اظهارات رئیس جمهور را در این رابطه با ذکر سال و جزییات مشاهده می کنید:

بهمن ۱۳۸۶ سفر استانی به بوشهر

دولت طی دو سه سال آینده مشکل بیکاری را در کشور به طور کامل حل می کند.

خرداد  ۱۳۸۵ سفر استانی به قزوین

امیدوارم ظرف سه سال آینده ریشه بیکاری را قطع کنیم.

خرداد ۱۳۸۹ جمع مردم ایلام

ظرف دو یا سه سال، بیکاری از فهرست مشکلات مردم خارج می شود.

فروردین ۱۳۹۰ سفر استانی به سیستان و بلوچستان

دولت با دو گام بلند، بیکاری را از ایران ریشه کن می کند. دولت همه امکانات و شرایط را فراهم کرده تا امسال ۵/۲ میلیون شغل ایجاد کند.

مهر ۱۳۹۰ سفر استانی به همدانی

امسال و سال آینده هر سال ، ۵/۲ میلیون شغل ایجاد خواهیم کرد تا پایان سال آینده بیکاری نخواهیم داشت.

فروردین ۱۳۹۱ سفر به هرمزگان

از مهم ترین وظایف مسوولان، ایجاد سالانه ۵/۲ میلیون شغل است و پایان سال آینده بیکاری در کشور ریشه کن می شود.

نگاهی به آمار و ارقام موجود

براساس تازه ترین گزارش مرکز آمار ایران طی سال ۸۴ تا پاییز ۹۱ تعداد جمعیت فعال کشور ۶۸۴ هزار نفر اضافه شده است.

در تازه ترین گزارش منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران جمعیت فعال کشور ۲۳ میلیون ۹۷۸ هزار نفر اعلام شده است.

مقایسه این رقم با جمعیت فعال کشور طی سال ۸۴ نشان می دهد جمعیت فعال کشور طی دوره هشت ساله فعالیت دولتهای نهم و دهم معادل ۶۸۴ هزار نفر افزایش پیدا کرده است. یعنی طی دوره ای که جمعیت بالا ۱۰ سال کشور معادل ۷ میلیون ۱۲۸ هزار نفر رشد کرده است، حدود ۹.۶ درصد از این جمعیت جذب بازار کار شده اند.

مرکز آمار ایران در تعریف جمعیت فعال می نویسد: ” تمام افراد ۱۰ ساله و بیش تر (حداقل سن تعیین شده)، که در هفته ی تقویمی قبل از هفته ی آمارگیری (هفته ی مرجع) طبق تعریف کار، در تولید کالا و خدمات مشارکت داشته (شاغل) و یا از قابلیت مشارکت برخوردار بوده اند (بیکار )، جمعیت فعال اقتصادی محسوب می شوند”.

به این ترتیب می توان گفت جمعیت شاغل کشور که در سال ۸۴ یعنی آغاز دوره فعالیت دولت دهم معادل ۲۰ میلیون و۵۲۸ هزار و ۵۷۹ نفر بوده اند در پاییز سال ۹۱ یعنی آخرین سال فعالیت دولت دهم به ۲۱ میلیون و ۲۸۹ هزار و ۵۹۰ نفر افرایش پیدا کرده اند و این به معنی ایجاد ۷۶۱ هزار و ۱۱ اشتغال طی دوره ۸ ساله فعالیت دولتهای نهم ودهم است که به طور متوسط سالانه رقمی معادل نود و پنج هزار اشتغال است، که می توانیم این رقم را کل اشتغال پایدار ایجاد شده طی فعالیت دولتهای نهم و دهم بدانیم.

نگاهی به جمعیت بیکار بالای ده سال کشور نشان می دهد در سال ۸۴ تعداد جمعیت بیکار ۲ میلیون ۷۶۴ هزار و ۸۶۶ نفر بوده ودر پاییز سال ۹۱ این رقم به ۲ میلیون و ۶۸۸ هزار و ۴۵۶ نفر رسیده که گویای کاهش ۷۶ هزار نفری در جعیت بیکار در کشور است.

مقایسه این ارقام نشان می دهد که طی دوره مورد بررسی در حالی که جمعیت بالای ۱۰ سال کشور معادل ۷ میلیون ۱۲۶ هزار و ۱۲۸ نفر افزوده شده تنها ۶۸۴ هزار و ۶۰۱ نفر به جمعیت فعال در کشور افزوده شده است. حال سئوال اینجاست باقی این جمعیت که رقمی معادل ۶ میلیون و ۵۷۵ نفر که به جمیعت بالای ۱۰ سال کشور افزوده شده ولی در جمعیت فعال کشور پذیرفته نشده اند، چه سرنوشتی پیدا کرده اند؟

وضعیت نامعلوم اشتغال چند میلیون نفر

نگاهی به جمعیت دانشجویی کشور نشان می دهد طی سال ۸۴ تعداد دانشجویان کشور از ۲ میلیون و ۳۸۹ هزار و ۷۶۸ نفر بوده است که در سال ۹۱ این رقم به ۴ میلیون و ۴۰۳ هزار و ۶۵۲ نفر رسیده به این ترتیب میتوانیم بگوییم، بالغ ۲ میلیون و ۱۳ هزارو ۸۸۴ نفر از جمعیت افزوده شده به جمعیت فعال در دوره مورد نظر در جمع دانشجویان کشور وارد شده اند.

رئیس جمهور در تازه ترین مصاحبه تلویزیونی خود تعداد بازنشستگان را در دوره فعالیت دولت نهم و دهم معادل ۸۰۰ هزار نفر اعلام کرده است که اگر این رقم را یک میلیون نفر هم بدانیم سر جمع می توانیم بگویی که از حدود ۶ میلیون نفری که سرنوشت اشتغال شان نامعلوم بوده، حدود ۳ میلیون نفر در حال حاضر یا بازنشسته شده اند و یا دانشجو هستند.

با کسر کردن افزایش جمعیت بازنشستگان و دانشجویان کشور از جمعیت ۱۰ سالی که در جمعیت فعال وارد نشده اند در نهایت به رقمی معادل ۳ میلیون و ۴۲۹ هزار و ۶۹۱ نفر می رسیم که وضعیت اشتغال نا معلومی دارند، حتی اگر افزایش ۶۴۲ هزار نفری جمعیت سالخورده (بالای ۶۵ سال) بین سرشماری های ۸۵ و ۹۰ را از این جمعیت بلاتکلیف کسر کنیم (البته از این جهت با جمعیت بازنشستگان همپوشانی دارد دقت کافی ندارد)، بازهم ۲ میلیون ۷۸۷ هزار و ۶۹۱ نفر ایرانی با وضعیت نا معلوم اشتغال داریم. حال می توانیم این جمعیت را در جمع بیکاران اضافه کنیم و یا این تعداد جمعیت که حتی با تعریف یک ساعت اشتغال هم در جمع شاغلان و حتی بیکاران قابل شمارش نبوده اند را کاملا نادیده بگیریم و به عنوان خطای آماری تلقی کنیم.

اگر به سخنان رهبری انقلاب توجه کنیم، ایشان همواره در کنار پرداختن به نقاط قوت به واقع نگری هم توصیه کرده اند. در کمال تاسف به نظر می رسد که این وعده های محقق نشده حذف بیکاری بر موج احساس مردمی که از بیکاری رنج می برند سوار شده اند و فاقد واقع بینی هستند. این موضوع هم به بی اعتمادی مردم به سیاست گذاران اقتصادی دامن می زند و هم باعث روحیه نا امیدی و نارضایتی می گردد. پر واضح است که با وعده و وعید نمی توان کار ایجاد کرد و یا شکمی را سیر…